Ο µουσικός του δρόµου που “ντύνει” το λιµάνι των Χανίων µε µελωδίες
Καθισµένος στη µετόπη του Θεάτρου Μίκης Θεοδωράκης, στον τοίχο που ατενίζει τη θάλασσα στο Παλιό µας Ενετικό Λιµάνι, µε µία σεµνή παρουσία, χωρίς κινησιολογικές υπερβολές, παίζει κιθάρα απλώνοντας στο χώρο ∆ιαχρονικές Μελωδίες από το Ελληνικό, Ξένο και Κλασσικό ρεπερτόριο.
Άνθρωποι τον προσπερνούν, άλλοι κοντοστέκονται για να ακούσουν το παίξιµο και τους ήχους από τους δακτυλισµούς στις χορδές της κιθάρας του, χωρίς ο ίδιος να κάνει δηµόσιες σχέσεις ή καλέσµατα επικοινωνίας.
Τον παρατηρούσα για πάνω από 15 λεπτά… Τον πλησίασα, ρώτησα το όνοµα του, πήρα την άδειά του να µιλήσουµε, να τον διακόψω από τη ροή που διατηρούσε, στα τάστα της κιθάρας του και τη διασπορά των ευγενών ήχων και τραγουδιών στο χώρο.
«Με λένε ∆ηµήτρη Μπάσιο. Γεννήθηκα και µεγάλωσα στα Χανιά. Έχω µία καταγωγή από την Αλβανία, αλλά είµαι Χανιώτης µεγαλωµένος στη Νέα Χώρα. Η κιθάρα ήρθε στην αγκαλιά µου από την ηλικία των 8 χρονών, παιδί που ήµουν. Σήµερα στα 26 µου, ακόµα κιθάρα έχω στα χέρια µου, αφού τη µουσική δεν την εγκαταλείπω… Ακόµα και στους δρόµους που βρίσκοµαι, κιθάρα κρατάω. Θυµάµαι στα 18 µου χρόνια, είπα να πειραµατιστώ, να γίνω Μουσικός του ∆ρόµου. Επηρεασµένος από κάποιους µουσικούς που συνάντησα, που έπαιξα µαζί τους, ένιωθα τελικά βολικά και όµορφα, οπότε πήρα το καρεκλάκι µου και να που σήµερα συναντηθήκαµε και τα λέµε»
Όπως αφηγήθηκε ο ∆ηµήτρης Μπάσιος, αγάπησε τον ∆ρόµο, ταξίδεψε, οπότε, έγινε σηµαντικό µέρος της ζωής του η ιδιότητα του Μουσικού του ∆ρόµου… «Έχω γυρίσει σε χώρες της Ευρώπης, έχω συναντήσει αµέτρητους ανθρώπους κι όλο αυτό, µάλλον είναι το κυρίαρχο της γοητείας που ασκεί σε έναν Μουσικό ο ∆ρόµος. Όλα τα “Ευχαριστώ”, όλα τα “νά ‘σαι καλά φίλε”, όλα τα “χαµόγελα” που εισπράττω, µε κρατούν στο να συνεχίσω να παίζω στους δρόµους».
Ο ∆ηµήτρης, σπούδασε στο Βενιζέλειο Ωδείο, για προσωπικούς του λόγους άφησε την κιθάρα για ένα µικρό διάστηµα, όµως την ξανάπιασε στα χέρια του, διότι: «…δεν ξέρω πώς µπορεί να είναι η ζωή µου χωρίς µουσική, χωρίς κιθάρα. ∆εν έχω κάνει κάποια άλλη εργασία. Το όνειρο µου είναι να είµαι µαζί µε τη µουσική, µόνο. ∆εν γνωρίζω τι µπορεί να συµβεί στη ζωή µου, όµως από τη µουσική θα ήθελα να µου συµβούν όλα…»
Μιλώντας µαζί του, (είναι πολύ ευγενής, µε καθαρή άρθρωση και κοιτάζει στα µάτια) οδηγηθήκαµε να µιλάµε για τις µουσικές επιλογές αρκετών νέων σήµερα. «∆εν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά µε τα καινούργια, καινούργια δεν ασχολούµαι. ∆εν επικεντρώνοµαι στα ακούσµατα αυτά. ∆ε φοβάµαι, διότι η Ποιοτική Μουσική, όπως προσωπικά αντιλαµβάνοµαι την ποιότητα σε µία σειρά µε νότες, σε µία σύνθεση, ξέρω ότι µένει, υπάρχει, είναι διαχρονική, δεν ξοδεύεται, δε χαλάει, δε χάνεται. Οι καινούργιες µουσικές είναι φαινόµενο των εποχών όπως λένε πολλοί, αλλά εγώ, θέλω να προσθέσω πως, είναι φαινόµενο του Καπιταλισµού. Με την έννοια,
‘‘…βγάλτο να εντυπωσιάσει, να πουληθεί γρήγορα και πάµε για άλλα”… Όλη αυτή την εµπορική διαδικασία, προσωπικά δεν την θεωρώ κοµµάτι της τέχνης». Ο ∆ηµήτρης, όπως επανέλαβε στο αντίο της κουβέντας µας, µικρή, όµως µε σωστές συγχορδίες, «…δεν έχω κάνει κάτι πέρα από τη µουσική. ∆ε φοβάµαι τη δουλειά, αλλά αγαπώ τόσο πολύ την κιθάρα… άντε τα ξαναλέµε».
Νέοι άνθρωποι όπως ο ∆ηµήτρης Μπάσιος, είναι πιστεύω για την κοινωνία µας, το χτύπηµα στην πλάτη, πως, όλα καλά θα πάνε…
