» Η πολύτεκνη μητέρα κι εργαζόμενη Μαρία Λυβιάκη πήρε πτυχίo νηπιαγωγού στα 55 της χρόνια
Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, σταμάτησε το σχολείο στα 15, παντρεύτηκε στα 19, έγινε πολύτεκνη και η ίδια με 5 παιδιά στα 27 της, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να στερήσει το όνειρο των σπουδών για την 55χρονη σήμερα Χανιώτισσα Μαρία Λυβιάκη που πριν λίγες ημέρες πήρε το πτυχίο στα χέρια της από το “Παιδαγωγικό Tμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης”.
Άνθρωπος με θετική διάθεση και χαμόγελο ακόμα και όταν αναφέρεται σε δύσκολες στιγμές η Μαρία στη μιάμιση ώρα της κουβέντας μας δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να ευχαριστεί το Θεό, την Παναγία, τους Αγίους για τη στήριξη τους και να δηλώνει την πίστη της. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θυμιά των Κεραμειών, με την οικογένεια της να έχει 16 παιδιά, 6 εκ των οποίων έφυγαν από τη ζωή σε μικρή ηλικία.
Ήταν 15 ετών όταν ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο και «εκείνη τη χρονιά μια αδελφή μου χρειάστηκε να εργαστεί στην Αθήνα και έπρεπε να μετακινηθεί. Είχε ένα παιδί ενός έτους και ήθελε τη βοήθεια μου. Πήγα στην Αθήνα λοιπόν. Συνέχισα τη ζωή μου παντρεύτηκα στα 19 και έκανα 5 παιδιά τον Ευάγγελο, το Νικόλα και την Αικατερίνη, την Καλλιόπη, τη Γεωργία» μας λέει.
Η αγάπη για τη γνώση όμως δεν υποχώρησε ποτέ. « Οι γονείς μου (Γεώργιος και Καλλιόπη) παρά του ότι ήταν γεωργοκτηνοτρόφοι, πάντα μας έλεγαν “μάθετε γράμματα”. Δυστυχώς δεν είναι εν ζωή πια για να χα- ρούν και αυτοί μαζί μου για το πτυχίο μου» αναφέρει.
Ποτές σου δεν ελύγισες και είναι προτέρημα σου, με πίστη και υπομονή φτάνεις στα όνειρα σου
Η συνομιλήτρια μας τελείωσε μια σχολή μηχανογραφημένης λογιστικής και στα 30 διορίστηκε στο Δήμο Θεσσαλονίκης ως οδοκαθαρίστρια. «Δούλεψα για 3 χρόνια σε αυτή τη θέση, πολύ δύσκολη δουλειά. Για καλή μου τύχη η πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων μου είπε ως αν είχα απολυτήριο λυκείου θα μπορούσα να μετακινηθώ σε γραφείο. Γράφτηκα στο Εσπερινό Γενικό Λύκειο, αλλά δεν πρόλαβα να δώσω Πανελλήνιες λόγω ενός προβλήματος υγείας ενός εκ των παιδιών μου. Βέβαια μπόρεσα και έβγαλα μια σχολή υπολογιστών, πήρα το δίπλωμα το ECDL και έκανα τη μετάταξη μου διοικητικός στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Στα Χανιά επέστρεψα το 2009 στο γραφείο προσωπικού του Δήμου Χανίων» αφηγείται.
ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟ… ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Τα παιδιά της όλα μπήκαν σε πανεπιστημιακές σχολές και το 2017 αποφάσισε να δώσει Πανελλήνιες εξετάσεις.
«Σε μια συνάντηση σε φιλικό σπίτι, ένας συνάδελφος με ενημέρωσε πως η κόρη του ήταν φιλόλογος και μπορούσε να με βοηθήσει. Της ζήτησα αν μπορεί να με διδάξει. Δέχθηκε με μεγάλη χαρά και τα φώτα που μου έδωσε και οι γνώσεις ήταν απίστευτες. Κάναμε μάθημα μέσα στο αυτοκίνητο μου, μέσα στο ΚΤΕΛ (γιατί δεν ζούσα στα Χανιά αλλά στο Σταυρό Ακρωτηρίου και μετά τη δουλειά έπρεπε να πάρω το βραδινό λεωφορείο για Σταυρό), κάτω από το στύλο της ΔΕΗ. Το πρώτο μάθημα το έκανα στο κυλικείο του Νοσοκομείου γιατί η μητέρα μου ήταν στη Εντατική!
Η Κατερίνα Τσακιράκη αυτή η ευλογημένη κοπέλα με στήριξε τόσο πολύ. Χάρις στον Θεό, στην Παναγία, στον Άγιο Παΐσιο και όλους τους Αγίους πέρασα στο Παιδαγωγικό της Ρόδου».
Το ότι ήταν παιδί Πολύτεκνης οικογένειας τη βοήθησε να πάρει τη μετεγγραφή στο αντίστοιχο Τμήμα στο Ρέθυμνο, ενώ από το 2021 πήρε μετάταξη στη δουλειά της στο Ναύσταθμο Κρήτης.
«Η σχολή ήταν πάρα πολύ απαιτητική! Παράλληλα στη δουλειά μου δεν υπήρχε κάποιος να με αντικαταστήσει και ακόμα και στην κανονική μου άδεια με έπαιρναν τηλέφωνο, αναγκαζόμουν και τα Σάββατα, και τις Κυριακές μερικές φορές και τα απογεύματα να κάθομαι περισσότερο γιατί δεν γίνονταν διαφορετικά! Τελείωνα τη δουλειά το μεσημέρι και έφευγα κατευθείαν για Ρέθυμνο, είτε με αυτοκίνητο, είτε με το λεωφορείο. Να σταματήσω στη στάση στο στρατόπεδο εκεί, να πάρω το αστικό για το Πανεπιστήμιο. Πόσες βροχές έφαγα περιμένοντας στη στάση, πόση αγωνία να προλάβω το λεωφορείο ώστε να έλθω στα Χανιά και να πάρω το αστικό για τα Κουνουπιδιανά από όπου ερχόταν να με πάρει ο άνδρας μου. Μετά ήταν και η πρακτική σε νηπιαγωγεία. Πρώτα στην Παλιά Πόλη στο Ρέθυμνο, στο Ατσιπόπουλο στο 14ο νηπιαγωγείο Περβολίων πολύ μεγάλη κούραση πολ- λές υποχρεώσεις έπαιρνα την κανονική μου άδεια για να μην χάσω κανένα μάθημα! Στις εργασίες πάλι που είχαν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, τις έκανα αργά τη νύχτα πολλές φορές και έλεγα “πώς θα ξημερωθώ;”, “πώς θα πάω στη δουλειά το πρωί;” και παράλληλα να έχω και τις υποχρεώσεις του σπιτιού!» επισημαίνει.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκε πάντα την κατανόηση και τη στήριξη που θα ανέμενε στην προσπάθεια της από διάφορους ανθρώπους στον επαγγελματικό χώρο, στο πανεπιστήμιο κ.α. «Σε όλους αυτούς θα έλεγα μια λέξη “ενσυναίσθηση”. Θεωρούν ότι λειτούργησαν σωστά για μια μητέρα πολύτεκνη, που ήταν άψογη στα εργασιακά της που ποτέ δεν έκανε την άρρωστη, ποτέ δεν λούφαρε, που τηρούσε το ωράριο της με το παραπάνω; Το πουλάκι που το βλέπεις αδύναμο βοήθησέ το να πετάξει! Μην του κόψεις τα φτερά!».
Η ίδια θεωρεί ότι δεν είναι πρότυπο και ότι υπάρχουν πολλά περιστατικά που αξίζουν ιδιαίτερη μνεία. «Ήταν μια μητέρα με παιδί με αναπηρία που είχε περάσει στο ίδιο τμήμα με εμένα. Η μητέρα πέρασε στο Παιδαγωγικό για να το φέρνει στο μάθημα και να πηγαίνει μετά και αυτή στο δικό της στη διπλανή αίθουσα. Είναι πολλά τα παραδείγματα. Η δική μου η παρότρυνση στον καθένα είναι “να βάλουμε στην άκρη το ‘‘εγώ”. Το “εγώ” είναι η αιτία που δεν έχου- με καλή οικογένεια, καλή κοινωνία. Ας αφήσουμε την εγωκεντρικότητα και ας κοιτάξουμε το σύνολο. Τότε θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο!».
Τελειώνοντας η κουβέντα μας τη ρωτάμε για το μέλλον. «Αφού με αξίωσε ο θεός και πήρα το πτυχίο, θέλω τις γνώσις μου μου να τις μεταφέρω στα παιδιά» απαντάει και παράλληλα δεν κρύβει την πρόθεση της να ασχοληθεί ενεργητικότερα με την παραδοσιακή μουσική και ειδικά τα Κρητικά που αγαπάει πολύ.
