Μια συζήτηση µε την Αργυρή Βατσάκη, την -ίσως- πιο αναγνωρίσιµη ποδηλάτισσα της πόλης
Ίσως η πιο γνωστή φιγούρα ποδηλάτισσας στα Χανιά και στον ΒΟΑΚ η Αργυρή Βατσάκη γεννηµένη στον Αλικιανό και µεγαλώνοντας σε µία αυστηρή -όπως αναφέρει- οικογένεια, γνώρισε τη µαγεία του ποδηλάτου και ισορρόπησαν όλα µέσα της κάνοντας πετάλι, προσευχή και εκατοµµύρια σκέψεις χωρίς όµως κανένα άγχος.
Με φλέβα κατά το ήµισυ -όπως είπε στα ‘‘Χανιώτικα Νέα’’- Θεσσαλονικιότικη και τάσεις φυγής για έξω από τα όρια του σπιτιού της εκεί στο χωριό Αλικιανός, βρήκε λύση και σύµµαχο της ένα ποδήλατο «…µε το οποίο από 10 χρονών πάνω στο ποδήλατο αυτό, γύρισα όλα τα χωριά και τις πλαγιές της περιοχής. Ήταν το µέσο διαφυγής µου, η συντροφιά µου, το όνειρο µου για άλλους κόσµους όπως τότε µικρή τους φανταζόµουν στο παιδικό µυαλουδάκι µου. Σιγά σιγά µε τα χρόνια ξεµάκραινα από τις γειτονιές που µεγάλωσα και χιλιόµετρο, χιλιόµετρο κάπου εκεί στα 17 ή 18 έφτασα µέχρι την πόλη στα Χανιά».
Για 47 χρόνια –δεν κρύβει όπως λέει χαµογελώντας την ηλικία της- η Αργυρή Βατσάκη κάνει Πετάλι… «Πεταλιά και σκέψη, πεταλιά και ζύµωµα η κάθε µέρα µου. Όλα τα συναισθήµατα τα έχω βιώσει µε πετάλι, πάνω στο ποδήλατο. Κάθε συναίσθηµα, κάθε σκέψη. Εκνευρισµό, απορία, έρωτα, θυµό, ευτυχία, όλα µα όλα έχουν µπλεχτεί µε τις αχτίνες του ποδηλάτου, έχουν γίνει ένα µε το ποδήλατο, για το οποίο νιώθω πως αν το αποχωριστώ η ισορροπία ψυχική και συναισθηµατική θα χαθεί».
Ήταν τα χρόνια της δεκαετίας 1975 – 1985 που ξεκίνησε η µόδα µε τα παπάκια και τα µικρά Σολεξάκια 50cc όµως η Αργυρή όπως λέει, ποτέ δεν εντυπωσιάστηκε, ποτέ δεν µπήκε στον πειρασµό να αφήσει το πετάλι για να πιάσει το γκάζι. «Οι δικιές µου διαδροµές δε θέλουν ταχύτητα. Θέλουν αγώνα, υποµονή και χρόνο. Καθηµερινά από το σπίτι µου στην εργασία µου, στις εξόδους µου και τα Σαββατοκύριακα στις ηµερήσιες εκδροµές παντού. Φτάνω µέχρι το Ρέθυµνο, Νότια του νοµού, Κρυόπετρα, Άγιο Παύλο, Ακουµιανή Παναγιά, Πλακιά, σε κάθε µέρος που σκεφτώ µπορώ µε το ποδήλατο µου να φτάσω… Στις ώρες που οδηγώ να φτάσω κάπου, νιώθω περήφανη έστω για το µικρό που κάθε φορά καταφέρνω. Φτάνω στον προορισµό µου µετά από πολλές ώρες, χαµογελάω και νιώθω ευτυχής που τα κατάφερα. Σε κάθε διαδροµή συναντάω οδηγούς που µου κορνάρουν, οχήµατα πλέον γνωστά σε µένα, ακόµα και τουρίστες µεγάλους σε ηλικία που µε τα ποδήλατα και τις βαλίτσες τους γνωρίζουν τους τόπους τους δικούς µου, ακόµα και εκείνους από τους οποίους κάποτε εγώ ήθελα να δραπετεύσω».
Μας είπε στα ‘‘Χανιώτικα νέα’’ ότι οι οδηγοί µε τα χρόνια την έµαθαν ως φιγούρα και την προσέχουν. «Τα παλιά χρόνια όµως, που δεν κυκλοφορούσαν ποδήλατα µε κοπέλες, είχα κάποια πίεση αλλά σήµερα πια η φιγούρα µου, είναι γνωστή. Υπήρξαν φορές που ένιωσα άβολα, άλλες που µε χτυπήσαν αυτοκίνητα, κάποιες φορές µε αδέξιους ελιγµούς µε έχουν ρίξει, όπως επίσης µε έχουν εγκαταλείψει τραυµατισµένη. Ευτυχώς όµως πάντα τραυµατιζόµουν ελαφρά. Σήµερα οι εποχές έχουν αλλάξει, οι οδηγοί έχουν καλυτερέψει, αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά ακόµα. Παρατηρώ πως ο πεζός κι ο ποδηλάτης πρέπει να πείσουν για την παρουσία τους και την ανάγκη προσοχή από τους οδηγούς κι αυτό µε στενοχωρεί. Πριν πολλά χρόνια, θυµάµαι που στο Γεφυράκι της Χαλέπας, ένας αστυνοµικός µέσα από το περιπολικό, µου φώναξε µε το µεγάφωνο να ανέβω στο πεζοδρόµιο και να φύγω από τον δρόµο. Απόρησα… µα οι δρόµοι είναι για τα τροχοφόρα και τα πεζοδρόµια για τους πεζούς, σκέφτηκα, ο αστυνοµικός δεν το ξέρει;».
Έχει πολλές ιστορίες που µας διηγήθηκε, όλες τους αναδεικνύουν την ανάγκη σωστής οδηγικής συµπεριφοράς και οδηγικής παιδείας στα σχολεία από µικρές ηλικίες. «Είµαι παντρεµένη 30 χρόνια ο σύζυγος µου µε ενισχύει και νιώθει περήφανος για µένα. ∆εν είναι ποδηλάτης, αλλά αν είχαµε παιδιά θα τα ωθούσα στη χρήση ποδηλάτου, άσχετα αν αντιλαµβάνοµαι την αυξηµένη επικινδυνότητα στους ανοιχτούς δρόµους. Πιστεύω επαναλαµβάνω, πως αρχίζουµε δειλά, δειλά να αλλάζουµε συµπεριφορές. Στους αρµόδιους, στο δήµαρχο για παράδειγµα, θα του πρότεινα να βάλει την οδηγική, κυκλοφοριακή αγωγή και παιδεία στις τάξεις. ∆ιότι όπως µαθαίνουµε, όπως είµαστε στο σπίτι µας είµαστε και στους δρόµους. Χαίροµαι από τη µία για τη δηµιουργία ποδηλατοδρόµων από την άλλη απορώ, γελάω και στεναχωριέµαι που βλέπω συνέχεια, στους αναγκαίους ποδηλατοδρόµους ό καθένας να κάνει ότι θέλει. Παρκάρουν, κυκλοφορούν µαµάδες µε καροτσάκια, µεγάλες µηχανές, πεζοί και αρκετοί οδηγοί κάνουν ελιγµό, µπαίνουν στον ποδηλατόδροµο για να φτάσουν πιο πρώτοι στο φανάρι. Θα τρελαθούµε τελείως. Όλο αυτό το θεωρώ λάθος και αστείο. Επιµένω πως εύχοµαι οι νέες γενιές να µάθουν αλλιώς, για το καλό της κοινωνίας, της ηρεµίας και ασφάλειας στους δρόµους».
Στην κουβέντα µας, για τον µισό περίπου αιώνα πάνω σε ένα ποδήλατο, η Αργυρή Βατσάκη µας είπε ότι θεωρεί πως το ποδήλατο δεν είναι ένα φθηνό µέσο. «Απευθύνεται σε παιδιά, σε νέους, σε ανθρώπους µε µία άλλη θεώρηση των πραγµάτων, είναι ένα µέσο κυκλοφορίας για τις λαϊκές τάξεις, και θα έπρεπε να µην έχει ακριβά ανταλλακτικά και ακριβό σέρβις. ∆ιότι αν θέλεις να έχεις σωστό ποδήλατο µε σωστή λειτουργία, κατά τη γνώµη µου, πρέπει να δώσεις αρκετά χρήµατα παραπάνω».
Μας ξεκαθάρισε επίσης, ότι ποδήλατο δε σηµαίνει κάνω ότι θέλω. «Αν και δεν χρησιµοποιώ κράνος και άλλα µέτρα προστασίας, πάντα λέω στα παιδιά να χρησιµοποιούν, διότι µπορεί να γλιτώσεις από την τρίχα που λέµε σε κάποιο πέσιµο. Τα ποδήλατα οφείλουν να κινούνται εντός των ορίων και κανόνων του ΚΟΚ ο οποίος µάλιστα αναφέρει ότι, υποχρεωτικά πρέπει να φέρουν άδεια κυκλοφορίας. Προσωπικά, σήµερα πια δεν παρανοµώ. Παλιά όµως ήµουν στο βουυρ… σήµερα όχι. Ακολουθώ πιστά τα σήµατα και τον κώδικα ΚΟΚ και όπως λέω πάντα, στερνή µου γνώση να σε είχα πρώτα».
Για ένα πράγµα µετανιώνει όπως µας εξοµολογήθηκε στην εφηµερίδα, ότι δηλαδή, αν και µία ζωή ποδήλατο, δεν έχει ασχοληθεί ποτέ µε την ιστορία του. Αν και έχει καβαλήσει παλιού τύπου ποδήλατα, δεν βρήκε ευκαιρία να µάθει στοιχεία της ιστορίας του. «Σήµερα όµως, κυρίως στα παιδιά θα τους έλεγα πως αξίζει έστω να δοκιµάσουν να βάλουν το ποδήλατο στη ζωή τους. Να µάθουν την ιστορία του και να το αναγνωρίζουν ως µία πολύ άξια, για τον άνθρωπο επιλογή… Το ποδήλατο, σε κάνει να γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ακόµα και ένα τοπίο το βλέπεις διαφορετικά κάνοντας πετάλι. Ο κόσµος είναι διαφορετικός…».
