Στα 93 του χρόνια ο ερασιτέχνης ψαράς Σήφης Κοτσολάκης
ξεχωρίζει για το µεράκι του
Χέρια σκαµµένα αλλά επιδέξια, πιάνουν την πετονιά στο παραγάδι, την ξεµπλέκουν µε ταχύτητα αλλά και αποτελεσµατικότητα. Στα 93 του ο κ. Σήφης Κοτσολάκης µια ζωή στο µεροκάµατο ως µπογιατζής αλλά και φίλος της θάλασσας και ερασιτέχνης ψαράς.
Θα τον συναντήσεις καθηµερινά στη Νέα Χώρα, να φτιάχνει δίχτυα, να ετοιµάζει παραγάδια, πλέον για άλλους καθώς ο ίδιος έχει πάψει να ψαρεύει.
«Αυτό που κάνω λέγεται “λετάρισµα”. Ξεµπλέκεις την πετονιά και καρφώνεις ένα – ένα µε τη σειρά τα αγκίστρια ώστε ο επόµενος να βάλει το δόλωµα… γαρίδα, χταπόδι, ανάλογα µε το τι θέλεις να ψαρέψεις» µας δείχνει καθώς εργάζεται. Από το 1957 και αν έχουν περάσει παραγάδια από τα χέρια του!
ΠΑΛΙΟΙ ΨΑΡΑ∆ΕΣ
«Το έµαθα το παραγάδι δίπλα στους παλιούς ψαράδες της Νέας Χώρας. Ήταν τότε ο Κωλέττης, ο Βαλαχάς, οι Κοτζαµάνηδες, πατέρας και γιος. Ο πεθερός µου, Μαλλιαρός το επίθετο του, Μικρασιάτης, τον έλεγαν και “µπουκιά” γιατί ήταν “µικρός”, κοντούλης. Εγώ κάθε Κυριακή ψάρευα, τις άλλες µέρες ερχόµουν και έβλεπα. Γιατί ήταν η δουλειά τότε του µπογιατζή που έκανα. ∆εν είχε 8ωρα, δούλευες πρωί και απόγευµα χωρίς σταµατηµό. Τις Κυριακές όµως ψάρευα και εγώ αρχικά µε καλάµι! Έπαιρνα το ποδήλατο πήγαινα στον Άγιο Ονούφριο και από τους λάκκους έβγαζα γαρίδα για δόλωµα. Γυαλό – γυαλό έβγαζα κανά ψαράκι µέχρι τις 12.30 και µετά πάλι µε το ποδήλατο πίσω. Αν είχε θάλασσα πήγαινα στον Καλαθά και έριχνα µια ρεγκοκεφαλή και µε την απόχη µάζευα τη γαρίδα για το δόλωµα» αφηγείται.
Ο συνοµιλητής µας ήταν τόσο καλός στην καθετή που κέρδιζε κάθε χρόνο σχεδόν τον σχετικό διαγωνισµό ψαρέµατος που διοργάνωνε παλιά ο Ναύσταθµος.
“ΜΑΥΡΟΣ”
Με τον καιρό ο κ. Σήφης απέκτησε τη δική του βάρκα, τον “Σπυρίδωνα”. «Όλα τα σκάφη ήταν ξύλινα τότε, άλλοι είχαν µηχανή, άλλοι πάλι πήγαιναν µε τα κουπιά. Ο Βαλαχάς θυµάµαι είχε µια παλιά µηχανή και πήγαινε στη Γραµβούσα και όταν γύριζε ήταν µαύρος από την κάπνα που έβγαζε η µηχανή! Ήταν βέβαια φοβερός ψαράς και πάντα έφερνε τουρνάδες από εκεί» λέει και θυµάται και ο ίδιος τις δικές του περιπέτειες. «Παρότι ερασιτέχνης είχα και εγώ τις επιτυχίες µου. Συνήθως έβγαζα χάνους, µπουκανάρες, µικρά ψάρια, αλλά µια φορά έβγαλα ένα ροφό 17 κιλά!» είναι τα λόγια του.
∆εν µπορεί φυσικά να ξεχάσει και τις όχι και τόσο ωραίες στιγµές… «Με είχε πάρει ένας πολύ καλός ψαράς, ένας Πολυχρονάκης από την Κίσσαµο, να πάµε σε ένα ψαρότοπο στο Μάλεµε. Χαρά µεγάλη εγώ, πήγαµε πρωί – πρωί, δεν είχε µεσηµεριάσει και ψαρεύαµε ακόµα και τον ακούω: ‘‘Μάζεψε τα γρήγορα να φύγουµε”. “Τώρα; Αφού τσιµπάνε…” του απαντάω, “φεύγουµε γιατί έρχεται καιρός από το βοριά”. Μέχρι να ετοιµαστούµε πλάκωσε κακοκαιρία. Είχαµε µια µηχανή “Αποστολίδη” 10αρα, βάζουµε µπροστά, µου λέει αυτός “κόντρα στον καιρό”. Ήταν πολύπειρος, ήξερε τη θάλασσα, εγώ ήµουν στα πρώτα µου, δεν ήµουν κατεχάρης.
Κόντρα λοιπόν στον καιρό, να µας χτυπάει κατακούτελα η θάλασσα, να προσπαθώ να “κλέψω” εγώ και να γυρίσω τη βάρκα προς Νέα Χώρα. “Κόντρα στο καιρό, µην στρίβεις” να φωνάζει αυτός “διαφορετικά θα πνιγούµε”. Φτάσαµε σε ένα σηµείο βαθιά µέσα και τότε δίνει την οδηγία. “Τώρα γύρισε…” βγήκαµε στα Λαζαρέτα και ησύχασα και εγώ που είχα ταραχτεί από την κακοκαιριά», θυµάται.
Τη δεύτερη βάρκα τη δικιά του την ονόµασε “Σήφη”. Αυτή είχε κακό τέλος. «Θα είναι 3-4 χρόνια που την είχα δεµένη εδώ στο λιµάνι της Νέας Χώρας. Είχε µεγάλη κακοκαιρία, τέντωνε και ξανατέντωνε το σκοινί και έφυγε όλο το µπροστινό κοµµάτι και βούλιαξε. Την τράβηξα µετά έξω, ήταν για πέταµα. Πλέον δεν πάω για ψάρεµα µε βάρκα» σηµειώνει.
Τον ρωτάµε για την ποσότητα του ψαριού. «Όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά, τώρα πια δεν έχει πολύ ψάρι» απαντάει και συνεχίζει απρόσκοπτα τη δουλειά του, το λετάρισµα του επόµενου παραγαδιού…
