Εδώ και 15 χρόνια ο Χρήστος Καραχάλιος περνά 6 µήνες στα Χανιά µε το φορτηγάκι του
Με κάθε καιρό, κρύο, ζέστη, συννεφιές, βροχή, η κλούβα του στο φορτηγάκι του, φιλοξενεί ολόκληρη τη ζωή του, βολεύει την πραµάτεια του, τακτοποιεί το εργαστήριό του, ξεκουράζει το σώµα του και τον ταξιδεύει στη σκληρή πραγµατικότητα αλλά και τα όνειρα.
Ο Χρήστος Καραχάλιος, 63 ετών από την Λαµία, κάθε χρόνο τα τελευταία 15 χρόνια, ταξιδεύει στην Κρήτη για να πλέξει τα καλαµένια καλάθια του, τα µικρά και µεγάλα κοφίνια του, τα καλαµένια φωτιστικά του, να πουλήσει το εργόχειρο του ώστε να ζήσει ο ίδιος αλλά και να βοηθήσει την οικογένεια του. Από Μάρτη µέχρι Σεπτέµβρη καθισµένος οκλαδόν σε µπεντένια, πεζοδρόµια, κατάχαµα, διότι έτσι βολεύει το πλέξιµο, ο κυρ Χρήστος µε συντροφιά τη γυναίκα του και το ραδιόφωνο στης Κλούβας δεν έχει ανάγκη από κουτσοµπολιό διότι ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να ασχοληθεί µε το κάθε του σήµερα που έχει ανάγκη από οργάνωση ώστε να µην προκύψουν προβλήµατα.
Όπως λέει στα ”Χανιώτικα νέα”: «Έχω οκτώ παιδιά, το µεγαλύτερο 40 χρόνων και το µικρότερο 28. Η δικιά µου οικογένεια, έχει καρπίσει πολλές οικογένειες. Αλλά ακόµα νοιάζοµαι για τα παιδιά µου, τα βοηθάω και όπου µας βγάλει ο θεός». Μας εξιστορεί ότι την τέχνη του, να φτιάχνει κοφίνια όλων των µεγεθών, καλάθια, φωτιστικά, αµπαζούρ, να πλέκει καθίσµατα ψάθινα ή από σχοινί σε καρέκλες, την έµαθε από τον πατέρα του σε πολύ µικρή ηλικία. «Πολύ δύσκολη ζωή φίλε µου, χάλια λέω πως είναι πολλές φορές. Αλλά δεν γκρινιάζω. Απλά θυµάµαι τα παλιά και λυπάµαι που αλλάξανε όλα µα όλα. Άνθρωποι αλλάξανε, δρόµοι αλλάξανε, πορτοφόλια αλλάξανε, όλη η ζωή αδερφέ. Τα λεφτά αλλάξανε και σου λέω αλήθεια, τότε µε δραχµή ήταν καλύτερα. Με πιστεύεις;».
Το πιστεύω, αλλά δεν θέλω να ανοίξω κουβέντα για τα οικονοµικά διότι έτσι όπως τον βλέπω να µιλάει σκυφτός, να τρέχουν τα δάκτυλα του ανάµεσα στα καλάµια και να χτίζει ένα κοφινάκι µε τόση δεξιοτεχνία, µνηµονεύω τους παλιούς µας που λέγανε: “Μάθε τέχνη κι άστηνε κι άµα πεινάσεις πιάστηνε”.
Κάθε καλάθι µένει στα χέρια του 1,5 µε 2 ώρες µέχρι να το βάλει καµαρωτά καµαρωτά στην άκρη για να πουληθεί. Κάθε µέρα φτιάχνει 12 µε 15 εργόχειρα και µετά ισιώνει το κορµί του, ξεκουράζεται και κάνει cocooning στη “βεράντα” στην πίσω πόρτα της κλούβας ή στο “σαλονάκι” στην πλαϊνή πόρτα, οργανώνει και προγραµµατίζει την αποθήκη του, όπως λένε κι οι έµποροι. Είναι οι ώρες όπως λέει ο Χρήστος Καραχάλιος «…που σταµατάνε να ρωτήσουν, να πιάσουν στα χέρια τους τα καλάθια, όλα, να ρωτήσουν τιµές και δόξα τω θεώ αγοράζουν».
Κάποιες µέρες βγαίνει στη φύση να µαζέψει καλάµια, να βρει µε δυσκολία όπως αναφέρει λυγαριές, να ξεφλουδίσει και να προετοιµάσει τα υλικά για το πλέξιµο. «Ευτυχώς που στα Χανιά οι άνθρωποι είναι καλοί και δεν έχω προβλήµατα. Καµία σχέση µε Λαµία. Εδώ έχει καλό καιρό, έχει πελάτες, βγάζω µεροκάµατο κι είναι ανοιχτάδα. Βλέπεις µακριά άνθρωπε µου, σπουδαίο πράγµα να βλέπεις µακριά…». Όταν γυρίσει στη Λαµία, βλέπει τους δικούς του, ξεκουράζεται µερικές µέρες και ξεκινάει δουλειά στους ελαιώνες. «Κάθε µέρα άλλη µέρα… πω πω πω πω σου λέω, δύσκολη ζωή».
Τον παρατηρούσα… σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος αυτός, δηµιουργεί οικολογικά προϊόντα, µε µηδενικό σχεδόν ενεργειακό αποτύπωµα, τα υλικά του είναι όλα φυσικά, επιµένει σε µία τέχνη η οποία έρχεται από την αρχαιότητα και χωρίς γκρίνια και µιζέρια, το µόνο που θα ήθελε, είναι να συνεχίσει να υπάρχει όχι ως επαγγελµατίας, αλλά ως ένας καλλιτέχνης του δρόµου που ίσως ξέρει περισσότερα από πολλούς άλλους σαν και εµάς.
