■ Ο Κώστας Φωκάς κατεβαίνει… από τους στύλους και τις κολόνες µετά από µια ζωή στην υπηρεσία των πολιτών
Τριάντα τρία χρόνια εναερίτης, µε χιόνια, βροχές, ανέµους αλλά και θερµοκρασίες άνω των 40 βαθµών πάνω στους στύλους για να µην µείνει το χωριό, η γειτονιά, κανένα σπίτι χωρίς ρεύµα. Και αν έχει ζήσει απίστευτα συµβάντα στα χρόνια της δουλειάς του ο Κώστας Φωκάς που στα 60 του συνταξιοδοτείται αυτές τις µέρες!
Από τη Μαλάξα, τον Οµαλό, τη Σκλόκα στο Ακρωτήρι, όπου κλήθηκε να επιδιορθώσει ζηµιές και βλάβες έχει µόνο ιστορίες να αφηγηθεί στα ”Χ.ν.”…
Ξεκίνησε δουλεύοντας ως ηλεκτρολόγος στον ιδιωτικό τοµέα, αρχικά στα ασανσέρ “Αγγελάκη”, έπειτα στη θητεία του στο Πολεµικό Ναυτικό το 1988 υπηρέτησε πάλι ως ηλεκτρολόγος σε πλοίο, ενώ µε την απόλυσή του εργάστηκε στη “Siemens” Βενιανάκης ως ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων σε σπίτια. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1992 µπήκε ως έκτακτο προσωπικό, εναερίτης στη ∆ΕΗ.
«Μόλις την πρώτη εβδοµάδα της δουλειάς και “έπεσα” σε µια µεγάλη κακοκαιρία. Ήµουν βοηθός στους µαστόρους και θυµάµαι να φτιάχνουµε τα σύρµατα στη Μαλάξα µε το χιόνι στο ένα µέτρο και την εποµένη στον Πρασσέ κάτω από απίστευτες συνθήκες. Τότε έβγαιναν δύο τεχνικά συνεργεία µε 5-6 άτοµα, το καθένα, άλλα συνεργεία για παροχές, για διακοπές χρέους κ.ά. Ήταν άλλα τα δεδοµένα τότε, η ∆ΕΗ είχε κόσµο» αφηγείται ο συνοµιλητής µας. Αξέχαστο πάντα το πρώτο ανέβασµα σε κολόνα.
«Ήταν Μάρτιος του 1992, σε ένα στύλο µπροστά στα τεχνικά συνεργεία της τότε Νοµαρχίας στη Λεωφόρο Σούδας. Μου δίνουν µια ζώνη – ιµάντα, ένα ζευγάρι πέδιλα και µου λένε “ανέβα µέχρι το φανάρι και ξανακατέβα”. Έτσι πήρα το “βάπτισµα” του εναερίτη» αναφέρει.
Το 1993 ο Κώστας και άλλοι έκτακτοι απολύθηκαν καθώς δεν τους ανανεώθηκαν οι συµβάσεις αλλά «χάρις στον Νόµο Πεπονή που προέβλεπε ότι κρατούνται αυτοί που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, έµεινα γιατί υπήρχε ανάγκη από εναερίτες».
ΣΤΕΝΑΧΩΡΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Στη µνήµη του συνοµιλητή µας, όχι άκοπα, έρχονται οι όχι ευχάριστες στιγµές του εργασιακού του βίου. Είναι εµφανής η συναισθηµατική φόρτιση του καθώς µας µιλάει για αυτές. «Στα πρώτα µου βήµατα λόγω δυνατών ανέµων έχει υποστεί µεγάλες ζηµιές το δίκτυο. Έχουµε πάει στη “Σκουραχλάδα” στα Κεραµειά στο δρόµο προς το “Ψυχρό Πηγάδι”. Μου λέει ο εργοδηγός, Ζαχάρης Σταυρουλάκης, πως θα ανέβει στην κολόνα επειδή είχε πάει άλλο συνεργείο την προηγούµενη, για να δει αν είχαν κάνει την επισκευή. Νόµιζα ότι δεν είχε ρεύµα, όµως µια ασφάλεια δεν είχε κατέβει και τον βλέπω ξαφνικά να χτυπιέται και να βγάζει αφρούς από το στόµα! Επειδή είχαν πει ότι δεν είχε ρεύµα, φαντάστηκα ότι έπαθε επιληψία. Προσπαθούσε µε το πόδι του να πατήσει κάπου και ετοίµασα το κοντάρι για να τον βοηθήσω και ακούω ένα “µπαµ” και πέφτει από τα 8 µέτρα µπροστά µου! Με συγκλόνισε το συµβάν, ακόµα δεν µπορώ να το ξεχάσω. Ευτυχώς ο συνάδελφος επέζησε και επέστρεψε στην εργασία του» θυµάται. Με εµφανή συγκίνηση ο Κώστας Φωκάς µιλάει για το χαµό του Μανώλη Κουράκη, ενός ακόµα εναερίτη τον Μάρτιο του 2009 στον Φουρνέ. «Ήµασταν ζευγάρι πολλές φορές µε τον Μανώλη, εξαιρετικός άνθρωπος και φίλος. Ο χαµός του µας είχε συγκλονίσει όλους. Είχα πει σε µια µάζωξη µας στη ∆ΕΗ µε αφορµή αυτό το περιστατικό πως “ήλθα να δουλέψω αλλά θέλω και να ζήσω κιόλας”.»
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ
Πριν δουλέψει στη ∆ΕΗ ο Κώστας ενθουσιάζονταν από το φαινόµενο του κεραυνού. «Πηγαίναµε µε φίλους εκεί που τώρα είναι η “Κουκουβάγια” για να δούµε τις καταιγίδες στο πέλαγος και το θέαµα του “αστραπόβροντου”. Αργότερα όµως στη δουλειά ήταν ό,τι χειρότερο! Ειδικά όταν µπήκαν και οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας στη Μαλάξα, στα Κοτσυφιανά, στον Οµαλό, σε δύσκολα σηµεία δυσπρόσιτα, στον Ακονέ στα Σφακιά που οι βλάβες ήταν συχνές και έπρεπε να πας για να εξασφαλίσεις την ηλεκτροδότηση. Να πρέπει να ανέβεις στο στύλο και να πέφτουν γύρω σου οι κεραυνοί ο ένας µετά τον άλλο συνεχόµενα! Μου έχει συµβεί να “µου κοπεί το αίµα” και να κατεβαίνω από το στύλο αφήνοντας τα εργαλεία πάνω! Και πάλι βέβαια δεν µετανιώνω ποτέ για τη δουλειά αυτή όσο και αν την κάναµε µέσα στα χιόνια, µε συνεχή βροχή, µε πληµµύρα όπως το 2019 στη Βλαχερωνίτισσα, µε ζέστη 40 βαθµούς µέσα στο κατακαλόκαιρο!» δηλώνει.
Για τον ίδιο το ρεύµα δεν µπορεί να είναι εµπόρευµα. «Το ρεύµα είναι κοινωνικό αγαθό! Θα έπρεπε να είναι υπό κρατικό έλεγχο, να είναι φτηνό για όλο τον κόσµο να µπορεί να µαγειρέψει και να ζεσταθεί, αυτή είναι η πάγια µου αρχή» εξηγεί και προσθέτει πως «για ένα αποµακρυσµένο χωριό εκτός του ότι για τον άνθρωπο που µένει εκεί είναι ζήτηµα ζωής να έχει ρεύµα στο σπίτι του, είναι τεράστιας σηµασίας να έχει και στο δρόµο του, στη γειτονιά του, να λειτουργεί ο δηµοτικός φωτισµός ώστε να καταλαβαίνει ότι δεν είναι µόνος». Όλα αυτά τα χρόνια χιλιάδες οι γνωριµίες και οι ανθρώπινες επαφές λόγω της δουλειάς. «Και αν έκανα φιλίας και αν µπήκα σε σπίτια, πόσες φορές ο κόσµος θέλοντας να µας ευχαριστήσει που ήµασταν εκεί που φροντίσαµε µε όλες τις συνθήκες να του δώσουµε ρεύµα, µας πρόσφερε µια τσικουδιά, µας κέρασε! Θυµάµαι αµέτρητα ανάλογα περιστατικά! Όπως στη Σκάφη, που λόγω χιονιά είχαν πέσει δεκάδες στύλοι και φτάσαµε εκεί να επισκευάσουµε τη ζηµιά και µετά έστησαν για µας ένα τρικούβερτο γλέντι» λέει ο ο εναερίτης. Υπήρχαν όµως και άσχηµα περιστατικά γιατί ο κόσµος διαµαρτύρεται και θυµώνει ειδικά όταν δεν έχει ρεύµα, λέµε στον Κ. Φωκά. «Αυτά ήταν λίγα και πάντα τα ξεπερνούσα µε χαµόγελο. Θυµάµαι τη µεγάλη χιονιά του χειµώνα του 2004. ∆εν είχαµε ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Πήγαµε στη Γεωργιούπολη την τρίτη ηµέρα και ήταν έξαλλοι εκεί οι κάτοικοι γιατί έλεγαν πως είχαµε καθυστερήσει κ.λπ. Λέω στον πιο µεγάλο από αυτούς. ‘‘Θυµάσαι ξανά τρεις µέρες µετά το πρώτο χιόνι να είναι ακόµα χιονισµένοι δρόµοι στη Γεωργιούπολη;” µου απαντάει αυτός “όχι”. Και τους λέω “ρε παιδιά δεν έχει ξαναγίνει τέτοια κακοκαιρία, τρεις µέρες τώρα παλεύουµε και εµείς να πάµε ρεύµα παντού αλλά είναι τεράστιες οι ζηµιές”. Και το κατάλαβαν και µας βοήθησαν κιόλας στη δουλειά µας».
Φεύγοντας µε σύνταξη πια ο εναερίτης δηλώνει πως «αισθάνοµαι γεµάτος! Αποχωρώ µε καλή διάθεση. Μόνο δύο στεναχώριες έχω. Ότι δεν µπόρεσα να µεταλαµπαδεύσω τις γνώσεις µου στα νέα παιδιά που δυστυχώς δεν ακολουθούν τα τεχνικά επαγγέλµατα και ότι έχουµε φτάσει σε ένα σηµείο να έχουµε ένα συνεργείο να καλύπτει από το Κόκκινο Χωριό µέχρι το Κολυµπάρι και από τον Οµαλό µέχρι το Σταυρό Ακρωτηρίου».
Ένα περιστατικό που µε σηµάδεψε
Ο παλιός εναερίτης ανακαλεί στη µνήµη του τον Αύγουστο του 2010, ένα συµβάν που θα του µείνει αξέχαστο. «Ήµουν πάνω σε ένα στύλο στη Νέα Χώρα και συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι η ζώνη µου δεν έχει µπει στη θέση της αλλά σε ένα πλαστικό που κρατάει το σκοινί! ∆ηλαδή, δεν ήµουν ασφαλισµένος! Μου κόπηκαν τα πόδια αγκαλιάζω την κολόνα, βγάζω το κρίκο από το πλαστικό και το ασφαλίζω, κατεβαίνω κάτω και έτρεµα σαν το ψάρι. Όταν γύρισα στα γραφεία µπροστά στους συναδέλφους προσπάθησα να κάνω το ίδιο πράγµα, να βγάλω τη ζώνη από το πλαστικό και να την ασφαλίσω και το κατάφερα στη δέκατη προσπάθεια! Ενώ πάνω στο στύλο το πέτυχα µε την πρώτη! Πέρασαν 3 χρόνια και πήγα να ανάψω ένα κερί στην Παναγιά της Τήνου. Μπαίνω στην εκκλησία και ενώ προσκυνάω την εικόνα, µε καταλαµβάνει δέος και αρχίζω να κλαίω. ∆εν ξέρω τι µου συνέβαινε και ακούω µια φωνή µέσα µου “Να ξέρεις εγώ σε έσωσα τότε πάνω στο στύλο”. Και πραγµατικά πιστεύω ότι ήταν η Παναγία και είχε γίνει ένα θαύµα. Αυτό µε έκανε να σταµατήσω να βλασφηµάω γιατί µέχρι τότε ήµουν πολύ βλάσφηµος» διηγείται ο Κ. Φωκάς.
