Έφη ο Αριστοτέλης. Ως έφη με τη γνωστή φιλοσοφική του βαθύνοια ” Η πολιτική ως έλλογη ομιλία δεν είναι θέμα ιδιοτέλειας ή συγκρούσεως ομάδων. Είναι ο τρόπος με τον οποίον η ανθρώπινη φύση τελειοποιείται.”
Ένας ορισμός της πολιτικής δραστηριότητας που καλό θα ήταν να γίνει κατανοητός και να υιοθετηθεί από τη παγκόσμια πολιτική κοινότητα, καθώς οδηγεί στην επιθυμητή ατραπό της Αρετής,Τη χώρα της ανιδιοτέλειας, ειλικρίνειας, τιμιότητας, ισότητας, δικαιοσύνης, αντικειμενικότητας, ακεραιότητας, αλληλεγγύης, με στόχο πάντοτε το κοινό καλό και όχι το ίδιον συμφέρον και τη κατάκτηση της εξουσίας. Ο σχεδόν πλήρης καμβάς της Αρετής, την επίτευξη της οποίας έθετε ως στόχο και επεδίωκε η πεφωτισμένη τάξη των αρχαίων ημών προγόνων, γαλουχημένων με την ασύγκριτη φιλοσοφική τους γνώση, κορυφαία πνευματική τροφοδότη της ανθρωπότητας..
Τι άραγε να εννοεί ο Αριστοτέλης με την τελειοποίηση της ανθρώπινης φύσης: Μπορεί ένας να επέμβει και ν’ αλλάξει οποιαδήποτε μορφή φύσης: Και με ποια κριτήρια, τρόπο και μέθοδο: Ίσως με κανένα από τα γνωστά και υπάρχοντα. Ίσως με ένα νεότευκτο πρότυπο ακλόνητης παγκόσμιας ισχύος, όπως αναφύεται από τις βαθύτερες και ανεξιχνίαστες ρίζες της ανθρώπινης φύσης. Η θεμελίωση ενός αδιάσειστου Οικουμενικού Ηθικού Νόμου ίσως μπορέσει να επιφέρει μια νέα τάξη πραγμάτων, που δεν θα επιτρέπει στην ανθρώπινη φύση να συμπεριφέρεται εκτός ορίων Αρετής με τη Σωκρατική έννοια. Η Ηθική, όντας η ισχυρότερη εσωτερική δύναμη της ανθρώπινης φύσης. διαθέτει το πλέον αδιάτρητο τείχος αυτοπειθαρχίας Μπορεί ίσως να αποτελέσει προϊόν εξονυχιστικά διερευνημένου και επεξεργασμένου παιδαγωγικού συστήματος επί διεθνούς κλίμακας λειτουργούντος, που θα φτάσει το άδυτο του υποσυνείδητου, στο οποίο και θα ριζώσει. Το πρόβλημα θα είναι η εύρεση του περιεχόμενου του παγκόσμιου αυτού παιδαγωγικού προγράμματος και η επεξεργασία και εφαρμογή του οικουμενική συναινέσει.
Το ακατανίκητο ένστικτο του ανθρώπου για υπεροχή και εξουσία, που τον οδηγεί συχνά σε συμπεριφορές και πράξεις έντονης ιδιοτέλειας, αδικίας,και κτηνωδίας θα αποτελέσει το ισχυρότερο και φαινομενικά ανυπέρβλητο εμπόδιο, αν δεν επιβληθεί και επικρατήσει μια Νέα Ηθική Νομοτέλεια σε ολόκληρη την Οικουμένη. Κάτι που προϋποθέτει την ανάπτυξη μιας μελετημένης και κατάλληλα επεξεργασμένης με ορθά κριτήρια Εσωτερικής Παιδείας, που θα λειτουργεί και θα αναπτύσσεται παράλληλα με τη Σύγχρονη διαρκώς εξελισσόμενη Τεχνολογία.
Ως γνωστόν, ο πολιτικός και νομικός λόγος αποτελούσαν μέρος της ρητορικής που δίδασκαν οι σοφιστές σε νέους πλουσίων οικογενειών,και μέλη της αριστοκρατικής τάξης, με σκοπό να εξοπλιστούν με την ικανότητα επιχειρηματολογίας για τις όποιες συναλλαγές και διαπραγματεύσεις τους. Προκειμένου να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενεργοποιούσαν γλωσσικές και εννοιολογικές παρερμηνείες σε βαθμό πειστικότητας , ακολουθώντας έναν κατασκευασμένο ειρμό που απέκλινε από την ηθική και λογική διάσταση του θέματος. Μια δραστηριότητα, την οποίαν ο Σωκράτης καταπολέμησε, εφαρμόζοντας τη δύναμη εκμαίευσης της αλήθειας που παρείχε ο διάλογος.. Έτσι η ιδιοτέλεια εξυπηρετήθηκε στη Πολιτική, την οποίαν οι Σοφιστές επονόμαζαν ‘εριστική ρητορική” ,η οποία με την εφαρμογή συνωμοτικών ραδιουργιών, μηχανορραφιών, ακόμα και απρόκλητου ψεύδους, δεν σταμάτησαν να διεγείρουν ,δια της αρχομανίας και της ρητορικής στρέβλωσης, τις κακές πλευρές της ανθρώπινης φύσης, αντί να τις βελτιώνουν Και συνεχίζει ούτως να δρα και να πράττει.. Εκτός βέβαια σπανίων περιπτώσεων πολιτικών, που απέχουν από το ψέμα, την εξουσιομανία και την διαφθορά κάθε μορφής και θέτουν ως προτεραιότητα το γενικό καλό της κοινωνίας, για το οποίο και έχουν πολιτευθεί. Ανεξαρτήτου πολιτικού κόμματος βουλευτές, χαμηλού προφίλ, συνεπούς χαρακτήρος, σοβαρότητας και ακεραιότητας, που οραματίζονται μια κοινωνία ισότητας, ειρήνης, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Τρανό παράδειγμα ο αείμνηστος Σφακιανός του 19 ου αιώνα Γεώργιος Ξενουδάκης.
Το “θεατρικό” σκηνικό της Πολιτικής, η Βουλή, εκεί που διαβουλεύονται και επιβουλεύονται αλλήλους οι πολιτικοί, φορώντας και αλλάζοντας προσωπεία, σύμφωνα με τις περιστάσεις και παραστάσεις, ως πεπειραμένοι ηθοποιοί, χάνουν και ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, ή έτσι νομίζουν, στη γοργή και συχνά απρόβλεπτη ροή των γεγονότων
Μερικές σκέψεις για τη βελτίωση της ανθρώπινης φύσης με αφορμή την πολιτική επικαιρότητα των επικείμενων εκλογών
*Ο Φώτης Κωνσταντινίδης PhD
είναι σεναριογράφος – σκηνοθέτης
