Κύριε διευθυντά,
αναμφίβολα, ευχή όλων μας είναι η σύγκλιση και αποφυγή χάσματος μεταξύ Βορρά και Νότου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εν όψει της διένεξης που έχει ανακύψει σχετικά με τη χρηματοδότηση των κρατών-μελών, για να ξεπεραστούν οι πολυσχιδείς συνέπειες της παρούσας πρωτόγνωρης υγειονομικής και, εν ταυτώ, οικονομικής κρίσης. Είναι πραγματικά ευκαιρία, μια ενωτική στάση να χαλυβδώσει και αναδείξει το ανάστημα του οικοδομήματός της δικαιώνοντας, τελικά, όποιες θυσίες έγιναν για τη σύσταση και τη διαχρονική της ύπαρξη.
Βλέπετε, από την άλλη βρίσκονται οι ΗΠΑ, όπου αποφασίστηκε να πέσουν στην αγορά, για ενίσχυση της ζήτησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών, 2,2 τρισ. δολάρια επιπλέον. Κάπου το άνοιγμα αυτό -αναπόφευκτα- θα αποδυναμώσει το νόμισμά τους. Για τις ΗΠΑ όμως φαίνεται να προέχει η βοήθεια του λαού τους από τη σταθερότητα του νομίσματός τους.
Οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, αντίθετα, προφανώς αξιολογούν ως υπέρτερο στόχο τη διατήρηση της αγοραστικής δύναμης του ευρώ αλώβητης (ή και την επαύξηση αυτής λόγω της ύφεσης και του αποπληθωρισμού που προμηνύονται, σε συνάρτηση πάντα και με την άνω αποδυνάμωση του δολαρίου). Με άλλα λόγια, επιδιώκουν την κατοχύρωση του ευρώ ως επενδυτικού καταφύγιου.
Ετσι αναδεικνύεται μια εκ διαμέτρου αντίθετη κινητήρια δύναμη ενότητας ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ε.Ε.: Για τις ΗΠΑ, όπου το χρήμα θα υπηρετήσει τον άνθρωπο, κινητήρια δύναμη δείχνει η θέληση αλώβητος να μείνει ο άνθρωπος.
Ενώ, για την Ε.Ε. φαίνεται να υπερτερεί η αξία του χρήματος.
Ομως η παρούσα κρίση συνιστά πρώτης τάξεως, ανεπανάληπτη ευκαιρία για την Ε.Ε. να σφυρηλατήσει τους δεσμούς της και να δικαιώσει την ιδρυτική της κατεύθυνση, όπου προεξάρχουσα θέση έχουν οι κοινές πολιτισμικές αξίες που ενώνουν τους ευρωπαϊκούς λαούς, ο άνθρωπος.
Αυτή είναι η πρόκληση και το μέγα στοίχημα.
Παρασκευάς Μαμαλάκης
Αν δεν γίνει σωστή χρηματοοικονομική πολιτική και αυτό βλάψει την οικονομία, το θύμα πάλι θα είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι πάντα ο τελικός σκοπός οικονομικής πολιτικής. Τα χρήματα ως αυτοσκοπός, σε τελευταία ανάλυση, δεν υπάρχουν ούτε στα άτομα ούτε στις κοινωνίες. Μόνη εξαίρεση ο θείος Σκρουτζ. Η Αμερική μπορεί να κάνει εντελώς διαφορετική πολιτική από την Ευρώπη διότι είναι μια ενιαία χώρα ενώ η Ευρώπη είναι πολλές ανεξάρτητες χώρες σε συνεργασία. Έτσι στην Ευρώπη υπάρχει το πρόβλημα πως συχνά τα εθνικά συμφέροντα συγκρούονται με τα ευρωπαϊκά, οι συχνά ταραχώδεις διαδικασίες που βλέπουμε είναι η προσπάθεια να συντονιστούνε αυτά με τον πιο καλό τρόπο, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά στο τέλος η Ευρώπη βρίσκει πάντα λύσεις. Λύσεις που είναι ένας συμβιβασμός, και οι συμβιβασμοί πάντα αφήνουν αυτούς δυσαρεστημένους που πιστεύουν πως οι ίδιοι αξίζουν να τα πάρουν όλα. Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν μπορώ να κρίνω αν το ευροομόλογο θα ήταν συνολικά η καλύτερη λύση, αλλά είμαι βέβαιος πως αν δεν εκδοθεί ευροομόλογο θα βρεθούν άλλες κοινά επωφελείς λύσεις. Το θέμα είναι τελικά αν πιστεύουμε στους θεσμούς της Ευρώπης ή όχι. Εγώ προσωπικά πιστεύω σε αυτούς. Πιστεύω σε αυτούς, γιατί νομίζω πως στις διάφορες χώρες της ΕΕ έχουν συνειδητοποίησει πως δεν υπάρχει μέλλον εκτός Ευρώπης.
Πράγματι,πρέπει να πιστεύουμε και να προσπαθούμε μέσα στα πλαίσια της Ευρώπης!
Και κάτι ακόμη.Η Ευρώπη μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τους λαούς της από ότι η Αμερική!