Αναγκαστικά συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα. Τόσο για την απαράμιλλη ομορφιά του, όσο και για τη μοναδική του χρήση. Πίσω από την βιτρίνα του νέου μας Αρχαιολογικού μουσείου, ένα ξεχωριστό έκθεμα, ένα εκλεκτό κομψοτέχνημα, ένα γυάλινο, πτηνόμορφο μυροδοχείο του 1ου με 2ου μεταχριστιανικού αιώνα!
Ένα ντελικάτο μπουκαλάκι αρώματος, σε σχήμα πουλιού που, όπως μας εξήγησε η εξαιρετική αρχαιολόγος στην πρόσφατη ξενάγηση για εκπαιδευτικούς, χρησιμοποιούταν άπαξ! Κοινώς, το άρωμα εισερχόταν στο δοχείο και έπειτα το πάνω του μέρος συγκολλούταν, έτσι ώστε, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί, ο λαιμός του δοχείου – πτηνού έπρεπε να σπάσει. Το αποκορύφωμα της πολυτέλειας, της τρυφής, της… αρχαιοελληνικής σπατάλης ίσως; Αναρωτήθηκα αν η αρχαία πρόγονός μας -κάτοχος του εν λόγω αντικειμένου αισθάνθηκε τύψεις να το χρησιμοποιήσει ή απλά το έσπασε αμέριμνα στα δύο…
Ευτυχώς, στις μέρες μας, τα αντικείμενα μιας χρήσης – καλαμάκια και ποτήρια, νυν χάρτινα και τέως πλαστικά, μπουκάλια, σακούλες, κεφαλές από ξυραφάκια κ.ο.κ- παρά την οικολογική επιβάρυνση που επιφέρουν, τουλάχιστον δεν έχουν ιδιαίτερη αξία ή αισθητικό ενδιαφέρον. Χρήσιμα μεν, ευτελή και αναλώσιμα δε!
Και έπειτα το θυμήθηκα. Το με πόση ταχύτητα και ευκολία την σήμερον ημέρα, κάποιοι πετάμε και καταστρέφουμε όχι ευτελή αντικείμενα, αλλά τα πλέον πολυτιμότατα! Αξίες και ιδεολογίες, όνειρα και συναισθήματα, υποσχέσεις και σχέσεις, ακόμα και -φευ κυριολεκτικά- ανθρώπινες ζωές…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη
είναι φιλόλογος
κ. Κανιτσάκη, είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο μας οδηγείται από τα ευτελή ή λιγότερο ευτελή της καθημερινής ζωής στα υπόλοιπα μεγάλης αξίας, (επιδεχόμενα ή μη επιδεχόμενα χρηματική αποτίμηση) αλλά και στο πολυτιμότερο όλων, την ανθρώπινη ζωή. Ουκ εν τω πολλώ το εύ. Συγχαρητήρια.
Α. Μπομπολάκης