Η ασέβεια προς τον Θεόν, τα ιερά και τα όσια είναι σε έξαρση και ο πόλεμος με όλες τις κτηνωδίες σε πολλά μέρη, με τον φόβο, έτσι που το πάνε πολλοί να έρθει και στη χώρα μας· μεγάλη η αδιαφορία των πάσης φύσεως υπευθύνων.
Μείναμε στις φιέστες και στη ζητιανιά και με τρομερή εθνική ταπείνωση. Απανωτά συνέδρια και εκδηλώσεις. Στην επιφάνεια κραυγαλέες απάτες και κλοπές, ιδίως δημόσιας περιουσίας και κατά το πλείστον ατιμώρητες, αφού «όλοι τα φάγαμε». Στις υψηλές κυρίως θέσεις επικρατεί ο επάρατος και εθνοκτόνος νεοπλουτισμός και θριαμβεύουσα αναξιοκρατία. Πάντα το ίδιο, από κτίσεως του κράτους, εθνοκτόνο σκηνικό με αλλαγή ταμπελών και ηθοποιών (προσώπων).
Στο κέντρο βολής η χριστιανική πίστη των χριστιανών υπευθύνων, πολλάκις αναπαυομένων στις δάφνες του παρελθόντος! Και κατάντησαν και έτσι αποδέχονται πολλοί την εκκλησία ως φιλανθρωπικό και μόνο ίδρυμα και όχι πνευματικό καθίδρυμα και αναγεννώσα και ψυχολυτρώνουσα κολυμβήθρα. Γιατί αν είχαν πράγματι βαπτισθεί μέσα σε αυτή την κολυμβήθρα, εάν είχαν γίνει ένα σώμα μ’ αυτήν, δεν θα την πολεμούσαν. Γιατί «ουδείς γαρ ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν» Απόστολος Παύλος (Εφεσ. 5, 29). Επομένως δεν αισθανόμαστε «αλλήλων μέλη» (Εφεσ. 4, 25) και «μέλη εκ μέρους» (Α’ Κορ. 12, 27). Αν ζούσαμε την αλήθεια αυτή, δεν θα πολεμούσαμε την εκκλησία και δι’ αυτής τη χριστιανική πίστη. Βεβαίως και αυτή δεν αντέδρασε, και δεν αντιδρά, όπως και όσο πρέπει και ημών κοιμωμένων και αναπαυομένων οι εχθροί έσπειραν ζιζάνια (Ματθ. 13, 25) και συνεχίζουν απρόσκοπτα το καταστροφικό τους αυτό έργο.
Σιγά – σιγά σαν το σκουλήκι κατατρώγουν τον εθνικό και θρησκευτικό κορμό, ξηλώνοντας μεθοδικά και με μερικές φορές καλύψεις και “δικαιολογίες” ό,τι ορθόδοξο και ό,τι ελληνικό.
Αγαπητοί μου αναγνώστες: Δύο πράγματα είναι η ζωή μας: Η θρησκεία μας (ορθοδοξία) και η πατρίδα. Μέσα στο γενικό γκρέμισμα και ξεπούλημα, ας τα γκρεμίσουμε κι αυτά! Αυτό, δυστυχώς, είναι το κήρυγμα της καταλυτικής και μηδενιστικής εποχής μας. Τώρα προπαντός που η κάποτε ισχυρή Ελλάδα υποτάχθηκε στην τρόικα και αδίσταχτους δανειστές και τοκογλύφους. Κι αν κάποτε αναλάβουμε, κάτι το απίθανο, πάλι θα σκύβουμε το κεφάλι σε κάποιον αιμοσταγή πασά, πειθήνιοι ραγιάδες και για να μην ξεχνιόμαστε θα κάνουμε και καμιά εθνική ή τοπική επέτειο!
Θυμάμαι, γιατί πάνε πολλά χρόνια τώρα, που ταξίδευα μ’ ένα υπεραστικό λεωφορείο κι ο οδηγός είχε βάλει στο κασετόφωνο τραγούδια. Ανάμεσα σ’ αυτά άκουσα και ένα με το ρεφραίν: «Για σένανε μπορώ πατρίδα να προδώσω, Χριστέ μου ντρέπομαι τόσο κι όμως το μπορώ» (!) Δεν ξέρω αν ακόμη κυκλοφορεί, γιατί κάθε μέρα ξεφυτρώνουν καινούργια τα περισσότερα ανούσια και από στίχο και από “μουσική”. Θυμάμαι, πως τότε μ’ ένα γραφτό μου είχα αναφερθεί και σ’ αυτά τα χάλια μας. Χάλια μας χθεσινά, σημερινά και αυριανά. Ως λαός έτσι μας χορεύουνε κι εμείς νομίζουμε και το γλεντάμε, ότι χορεύουμε μόνοι μας! Στιχουργοί, μουσικοί και χοράρχες είναι ξένοι, εμείς απλοί και υπάκουοι χορευτές!…
Θυμάμαι, σαν νάναι σήμερα, που συγκεκριμένα το 1979 εορτάστηκε το “Ετος για την παράδοση”. Γράφτηκαν τότε πολλά και ειπώθηκαν πολλά ως είθισται παρ’ ημίν, και συνεχίζεται αθεράπευτα και θα συνεχίζεται. Φούσκες, τυμπανοκρουσίες με τον άτυχο λαό να επευφημεί, να χειροκροτεί, να ονειρεύεται, έστω κι ακόμη ξυπνητός και το αύριο του να ξημερώνει χειρότερο από το χθες με πρώτους δράστες του όποιου χρώματος και ιδεολογίας πολιτικούς. Μη πιστεύετε σε κανένα απ’ αυτούς και τους όποιους άρχοντες, όταν αυτοί δεν πιστεύουν στον Θεό και στην πατρίδα. Ούτε αυτοί σώζονται (κατά Θεό, γιατί αλλοιώς τη βολεύουν), ούτε πολλώ μάλλον εμείς. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής, διαχρονικός και αιώνιος για εκεί που στηρίζονται παρασύρονται από τέτοιους ανθρώπους και όχι στον Θεό. Λέγει ο Θεός διά στόματος του προφήτου Ιερεμία: «Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον και στηρίσει σάρκα βραχίονος αυτού επί αυτόν και από του Κυρίου αποστή η καρδία αυτού» (Ιερεμ. 17, 5). Και ο προφήτης Δαβίδ θα μας διαβεβαιώσει ότι ακριβώς και ζούμε και πληρώνουμε: «Εμίσησας (ο Θεός) πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν, απωλείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος. Ανδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος» (Ψαλμ. 5, 6 – 7).
Καταντήσαμε το βδέλυγμα του Θεού διά της ανομίας και της πολεμικής εναντίον Του και βιώνουμε σκληρά και αμετανόητα τον σωματικό (λιτότητα, χρεωκοπία, ανεργία, αυτοκτονίες) και τον ψυχικό μας θάνατο για να επεληθεύονται εσαεί τα θεόπνευστα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6, 23). Αυτά ειδικά ζούμε τώρα με δική μας υπαιτιότητα και όχι των ξένων…
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης
