Κύριε διευθυντά,
στον ουρανό έχουν ανατείλει και ακτινοβολούν τα ουράνια σώματα. Στη γη έχουν ανατείλει τα είδη της ζωής που δραστηριοποιούνται και αναπτύσσονται, αναγεννιούνται και αναπαράγονται.
Η ικανότητα της αναπαραγωγής είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ζωντανών οργανισμών. Η διάρκεια της ζωής της ζωντανής ύλης έχει καθορισμένα όρια. Η εξέλιξή της είναι σαφής και συγκεκριμένη. Την ανάπτυξη ακολουθεί το γέρμα. Την ύψωση προσμένει η ταπείνωση και η ολοκληρωτική αφάνεια.
Η αρχή κάθε φορά έχει και τέλος. Στη ζωή η γέννηση και ο θάνατος εναλλάσσονται όπως η χαρά με τη λύπη. Η τέλεια καταστροφή και ο αφανισμός της ζωντανής ύλης είναι μία πραγματικότητα, ένα γεγονός. Τα φυσικά σώματα έχουν ανοδική πορεία, παραμένουν στάσιμα και κατέρχονται. Η ειμαρμένη και το πεπρωμένο τους είναι δεδομένο. Ο όλεθρος της ύλης είναι αναπόφευκτος. Η αντίληψη της αναγκαστικής επιβολής του τέλους στη ζωντανή ύλη συγκλονίζει ιδιαίτερα και ίσως μόνο το ανθρώπινο είδος.
Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι όπως πιστεύεται σώμα, είναι πνεύμα, πνεύμα Θεού που εκδηλώνεται και δρα στα φυσικά πεδία από μία θέση, από μία βάση που κατέχει μέσα στο υλικό σώμα. Ο ίδιος ο άνθρωπος επαληθεύει για τον εαυτό του τη συγκλονιστική αυτή αλήθεια με τη βοήθεια που του παρέχει το πνεύμα που διανέμει σ’ αυτόν. Ο άνθρωπος γνωρίζει τη σύστασή του. Γνωρίζει ότι στα φυσικά σώματα διοχετεύεται η ζωή και η ζωτικότητα που προέρχεται κατευθείαν από τη θεία Δημιουργία. Βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ψυχή που είναι ενωμένη με το φυσικό σώμα ως το θάνατο.
Το ανθρώπινο σώμα είναι φορέας της ψυχής ή του πνεύματος. Ο χωρισμός του σώματος και της ψυχής που επέρχεται με το σωματικό θάνατο δεν έρχεται άμεσα αλλά είναι η φυσική κατάληξη μίας συνεχούς φθοράς του οργανισμού. Η κάθοδος του οργανισμού γίνεται σταδιακά ως τον τελικό μαρασμό και την εξασθένησή του.
Ο φιλόσοφος Ηράκλειτος αναφέρεται στην ψυχή και την ονομάζει “Θείο Πυρ” και αυτό είναι κλεισμένο στο ανθρώπινο σώμα και που συνεχίζει να υπάρχει και να διατηρεί την ιδιότητά του και μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος. Στον Αδη όπως πιστεύεται, που πάνε οι ψυχές, εκεί υπάρχει ένα άγρυπνο τέρας ο Κέρβερος που έχει τρία κεφάλια και φυλάει τις πύλες του. ο Ηρακλής πήγε στο σκοτεινό Αδη, ελευθέρωσε τον Θησέα και έπιασε τον Κέρβερο που με τη βοήθεια του Ερμή επέστρεψε στο φως και τον έφερε ζωντανό στον ηλιτόμηνο όπως τον επονόμαζαν βασιλιά Ευρυσθέα σύμφωνα με τη διαταγή που του είχε δώσει. Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι έκαναν μύθους και τακτικές αναφορές για τον θάνατο και τον Άδη, γιατί πάντοτε εννοούσαν το βασίλεμα της ζωής τους και τους απασχολούσε ιδιαίτερα. Διέβλεπαν το τέλος τους, έκαναν διάφορες προετοιμασίες και αισθανόταν τη μοναξιά τους. Ο ποιητής με την ακόλουθη ελεγεία του αναφέρεται στον ερχομό του τέλους. Τώρα στην πόρτα μου, άλλος δε χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα… Προσμένω τα χειρότερα…
Δεν περιμένω να κερδίσω δόξα και τιμές. Είναι αμαρτία να ελπίσω… Με απαρνήθηκαν οι χαρές… Τη Δύση έχω κοιτάξει… Το αναμενόμενο σάλπιγμα του κουφού θανάτου, η υποχθόνια και κάτω από τη Γη παραμονή της σάρκας, δημιουργούν αξεπέραστο φόβο και ανατριχίλα, ενώ παράλληλα αποδεικνύεται η δικαιοσύνη και η ισότητα που υπάρχει για όλους. Η μοίρα των ανθρώπων είναι κοινή. Οι ιδεαλιστικές έννοιες και αντιλήψεις για τη ματαιότητα της ζωής προκαλούν σφοδρή αναστάτωση και συγκλονισμό και απαιτείται ψυχικό σθένος για τη σωστή κατανόηση και την αποδοχή τους.
Το συναίσθημα της ύπαρξης του Θεού δυναμώνει στον άνθρωπο τότε συνεχώς, τον αναζητά επίμονα και διερωτάται. Ποιος έβαλε στις καλαμιές και στα φύλλα της βελανιδιάς την πνοή του αέρα, ποιος έβαλε το άρωμα και τα χρώματα στα λουλούδια της Γης, ποιος έκρυψε και προστάτεψε μία ζωή μέσα σε μία ξύλινη θήκη, στο ξερό σποράκι, που σε ένα καιρό ή σε άλλους καιρούς στην κατάλληλη ώρα θα ξεπροβάλει μέσα από αυτό μία νέα ζωή πανέμορφή και δυνατή. Θα κάμει κύκλο και θα καταλήξει όπως κάνουν όλοι οι φυσικοί οργανισμοί.
Ο άνθρωπος κατανοεί με το υπερούσιο φως του πνεύματος του Θεού που έχει την πέρα από την ύλη δύναμη που διαφεντεύει, ξεπερνά τις δικές του αδυναμίες και δίνει εξήγηση στις απορίες του. Έρχεται εκείνη η ώρα που βρίσκεται πάνω από τα ανθρώπινα και τη Γη, σχεδόν μετέωρος πλησιάζει στον ουρανό. Δε σκέπτεται δεν πιέζεται, δεν απελπίζεται γιατί τον τυλίγουν χρώματα και φώτα υπερκόσμια και ανέσπερα. Δεν προβληματίζεται για το φαινόμενο του θανάτου, έχει γίνει πιστός. Βρίσκει και δέχεται το έργο και τις αποφάσεις του Δημιουργού.
Πριν να πετάξει ο καιρός έχει ακόμη μία τελευταία επιθυμία που του δίνει δύναμη να αγωνιστεί, ιδιαίτερα στις μέρες μας που αληγείς άνεμοι φυσούν και μας παρασύρουν να στρέψουμε την προσοχή μας μακριά από κάθε αλήθεια και ουσία και μας υποδεικνύουν ψεύτικες θεότητες και ινδάλματα ως αντικείμενα αγάπης και λατρεία για να αφήσει πίσω του ότι καλύτερο μπορεί. Θέλει να γίνει η ζύμη για μία ιδανικότερη και ανώτερη ποιότητα ζωής που στον ίδιο έλειψε και δεν την έζησε. Θέλει να αφήσει τις συμβουλές του και τις πνευματικές του αξίες με ιδιόγραφη διαθήκη κληρονομιά στους απογόνους του. Θέλει να πλάσει με το δικό του χώμα ότι δίνει μορφή και σάρκα στα όμορφα .όνειρά του. Θέλει να προλάβει γιατί βλέπει το τέλος να κάμει τον καλό αγώνα για ν’ έχει λόγους να ελπίζει ότι εξαγνίστηκε και θα μπορέσει σαν εξιλεωμένος τώρα να φτάσει τελικά, ως τάμα ευλαβικό, στον θρόνο του Κυρίου.
Δημ. Παυλάκης
π. ανώτερος υπάλληλος
& συνδικαλιστής
