Αντίπαλοι σε απόγνωση

Αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης ήταν και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της χώρας, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονταν βάρδιες στην εξουσία, κατά το σύστημα του δικομματισμού, υπέστησαν μια υπέρμετρη καταπόνηση και εξασθένησαν με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να κρατηθούν στην εξουσία ακόμη και ως συγκυβερνώντες.
Ευκαιρία δόθηκε να αναπτυχθούν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί με αισιόδοξη προοπτική να αναρριχηθούν στην εξουσία. Δεν έπαψαν να επιδιώκουν την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και να ευαγγελίζονται την αλλαγή, να μην εναλλάσσονται πια οι ίδιοι που την είχαν και να την κατακτήσουν αυτοί που βρίσκονταν μακριά της. Ομως μόνον ένας απ’ τους μικρούς καρπώθηκε τις απώλειες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Τούτο το γεγονός αρχίζει να χαροποιεί το κατεστημένο, γιατί ενδέχεται να επανέλθει και πάλι ο δικομματισμός, ο οποίος θα συνεχίσει καλά να κρατεί. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο δεξιός πόλος έχει ν’ αντιμετωπίσει τον ακραιφνή αριστερό χώρο. Ο λαός, όμως, έχει κατανοήσει ότι δεν θα υπάρξουν ριζοσπαστικές λύσεις και όποιος υπερισχύσει θα εξαντληθεί σε κουβέντες και ευχολόγια που δεν κοστίζουν πολιτικά σε κανέναν τους, γιατί δεν θα υπάρξει προοπτική πραγματοποίησής τους.
Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής, που επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό, την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας, βρίσκονται συνεχώς σε αντιπαλότητα και φυσικό είναι να αναπτύσσεται μεταξύ τους ένα είδος αντιζηλίας. Είναι αναπόφευκτος ένας αμοιβαίος ανταγωνισμός που όμως σε κρίσιμες στιγμές για το έθνος ενεργεί βλαπτικά, διότι υπάρχει και ο θεμιτός ανταγωνισμός, που επιδρά θετικά με σκοπό την ανάδειξη του καλυτέρου.
Στην πολιτική η αντιπαλότητα είναι εξουθενωτική και η αντιζηλία καταστρέφει φιλίες, κομματικούς σχηματισμούς και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, πριν φτάσουν στο μη παρέκει, προσπαθούν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή οι αντίπαλοι αφθονούν. Διακρίνονται σ’ αυτούς εντός του αυτού κύκλου των κομματικών δραστηριοτήτων και σ’ εκείνους που δημιουργούνται έξω από το κόμμα. Ας πούμε τους πρώτους ενδογενείς. Τον κ. Σαμαρά με τον κ. Καραμανλή και τον κ. Βενιζέλο με τον κ. Παπανδρέου. Τους δε άλλους εξωγενείς. Τον κ. Τσίπρα με τον κ. Σαμαρά και τον κ. Κουτσούμπα, τον κ. Καμμένο με τον κ. Θεοδωράκη και τον κ. Κουβέλη με άλλους και με κανέναν.
Σε επίπεδο αρχηγών, γιατί αν πάμε σε υβριδικούς σχηματισμούς, κυβερνητικούς και κομματικά στελέχη, δεν υπάρχει αρχή ούτε τέλος.
Επιμένουν στην αντιπαλότητά τους απ’ την αρχή και αρνούνται κάθε συζήτηση μεταξύ τους. Εκτίθενται σε ακραίες υποσχέσεις, που δεν είναι σίγουροι αν θα τις πραγματοποιήσουν, όταν δε «τα προβλήματα έρχονται σαν χιονοστιβάδα» κάνουν στροφή 180ο γυρίζουν σελίδα και κάθονται στο ίδιο τραπέζι για μια “μίνιμουμ εθνική συνεννόηση”. Να δουν, πρώτον, πώς θα ξεφύγουν απ’ τα μπλεξίματα στα οποία έχουν εγκλωβιστεί και δεύτερον, πώς θα διασκεδάσουν τις κακές εντυπώσεις, που άφησαν προηγούμενες δηλώσεις τους.
Τώρα, που η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, όπου στην Ανατολική Μεσόγειο με το Κυπριακό γίνεται αναβρασμός και τουρκική κορβέτα παραβίασε τα χωρικά ύδατα στο στενό του Καφηρέα ή Κάβο Ντόρο κι ύστερα μεταξύ Κέας και Κύθνου, κατά πάγια τακτική των Τούρκων, όταν αλλάζει ο δικός μας Αμυνας, τώρα θυμήθηκαν οι πολιτικοί μας να ζητήσουν απ’ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να επέμβει για να λιώσουν οι πάγοι και να υπάρξει συσπείρωση προς αντιμετώπιση των προβλημάτων.