Η πολιτική διαμάχη πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις μετά τη Δ.Ε.Θ. Οι αντιθέσεις μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολίτευσης είναι πολλές και πολύπλευρες. Η κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να τελειώνει με τις δεσμεύσεις της, αδιαφορώντας για πολλά που συμβαίνουν και η ένταση αυτής της αντιπαράθεσης ειναι σίγουρο πως θα κορυφωθεί πολύ σύντομα. Ο κ. Σαμαράς στο ένα μέρος της ποταμιάς, που τούδωσαν μια χειροβομβίδα και την “εξουδετέρωσε” για να μην σκάσει στα χέρια του, θέλει χωρίς νάχει καταλαγιάσει η ορμητικότητα του ποταμιού, να το περάσει, δίχως να βραχεί, δίχως να κολλήσει στη λάσπη, δηλαδή ν’ αποφύγει πρόωρες εκλογές. Ο κ. Τσίπρας στο άλλο μέρος επιμένει τώρα, που συνεχίζεται η μεγάλη κατεβασιά, να κάνει τη διάβαση και όπου του βγει. Ο ένας πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάποιο θαύμα να βοηθηθεί από τους Ευρωπαίους και να “διαβεί τον Ρουβίκωνα”, ο άλλος βιάζεται να περάσει στη θολούρα κι ας ξέρει ότι ο λαός έχει “μπουχτίσει” από υποσχέσεις και τα τρία τέταρτα δεν πιστεύουν ότι και αν ακόμα καταστεί κυρίαρχος κυβερνήτης, δεν θ’ αλλάξουν τα πράγματα.
Οι υποσχέσεις που μοιράζονται και οι λύσεις που προβλέπει ο καθένας για τη βιωσιμότητα του χρέους γίνονται πιστευτές κάπως απ’ το 25% των κατοίκων. Εχουν κουραστεί να ακούν ότι όλα τα νομοθετήματα είναι προαπαιτούμενα του μνημονίου, ότι δεν μπορούν να κάνουν καμία παροχή, γιατί “δεν αντέχει ο προϋπολογισμός”, ένας προϋπολογισμός ο οποίος συντάσσεται σε ξένα κέντρα κι έρχεται εδώ να ψηφισθεί και να εφαρμοσθεί. Πίσω απ’ το κρυφτούλι βγαίνει, δεν βγαίνει πρόεδρος, πάνε να δημιουργήσουν δύο πόλους πέριξ των οποίων θα συσπειρωθούν οι πολίτες με όχι απαραίτητα ταυτόσημες σκέψεις. Από τη μια μεριά η Κουμουνδούρου, στηριζόμενη και στις δημοσκοπήσεις, που φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο με παγιωμένη διάφορα, καλλιεργεί τις προϋποθέσεις ότι μπορεί να πετύχει αυτονομία, χωρίς να αποκλείει περίπτωση συνεργασιών προοδευτικής διακυβέρνησης και από την άλλη η διακήρυξη Γεωργιάδη διασποράς πανικού περί ανάληψης καταθέσεων, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, δυσκολεύουν τον μεσοπολίτη να επιλέξει σωστά τη μια ή την άλλη παράταξη.
Ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει το τέλος του μνημονίου, τουλάχιστον για το Δ.Ν.Τ., για να φθάσει μέχρι τον Δεκέμβριο αισιοδοξώντας ότι θα βρεθούν οι 180 ψήφοι και να πάει σε εκλογές το 2016. Τότε οι διαπραγματεύσεις με τους υπόλοιπους της τρόικας, την Κομισιόν και την Ε.Κ.Τ., θα γίνουν σε άλλο επίπεδο, διότι λένε ότι θα μπορεί νάρθουν σε ρήξη, αν δεν βρεθεί συμφωνία για την κάλυψη των κενών, ακολουθώντας εύλογες μονομερείς ενέργειες, καταγγέλλοντας τους πιστωτές για αθέτηση των υποσχέσεών τους, περί διευθέτηση του χρέους, σε περίπτωση δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος. Από πλευράς του κ. Τσίπρα υποστηρίζεται ότι οι προτάσεις του για την άρση της ανέχειας των πολιτών, την πρόσβασή τους στα κοινωνικά αγαθά, τη ρύθμιση των οφειλών στο Δημόσιο, την κατάργηση της υπερφορολόγησης, την επαναφορά του δώρου των Χριστουγέννων και για πλήθος άλλων μεταρρυθμίσεων δεν θα φέρουν έκρηξη στις δαπάνες και εκτροχιασμό του Π/Υ, αλλά θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας. Για να τα λένε αυτά, ίσως να βλέπουν ως “μάννα εξ ουρανού” την ευλογία του Πάπα στον Τσίπρα και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είπε ο Ασμουσεν στους Δραγασάκη και Σταθάκη, όταν τους είδε στο Βερολίνο, μία ημέρα πριν επισκεφθεί ο Σαμαράς τη Μέρκελ.
