Η 21η Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα ποίησης. Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την ανακάλυψη της γραφής ο άνθρωπος ήταν αδύνατον να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύση ένα πεζογράφημα. Ποιήματα όμως -όπως επιφωνηματικές επικλήσεις και ύμνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσματα χαράς- έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος συνδυασμένα με μουσική και χορό. Αυτό το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος λοιπόν είναι που παρηγορεί και οδηγεί στη ψυχική ανάταση τον άνθρωπο. Ο ποιητής στην εποχή μας, ως αντιπροσωπευτικός τύπος του ψυχισμού του ανθρώπου, ωθείται θα λέγαμε σε ένα κενό χώρο ανάμεσα στον κόσμο της βιομηχανίας και τον κόσμο της διανοητικής δραστηριότητας και είναι καταδικασμένος σε ασφυξία.
Επειδή μοναδικό έργο και μοναδική αποστολή του ποιητή είναι να είναι υπηρέτης, ιππότης και συνήγορος της ψυχής, γι’ αυτό βλέπει τον εαυτό του σε αυτή τη τωρινή στιγμή της οικουμένης καταδικασμένο σε μία εγκατάλειψη και μια οδύνη που δεν είναι υπόθεση κανενός.
Όλοι αντιστεκόμαστε στην οδύνη, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Η πλειοψηφία των ποιητών (έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μικρός ο αριθμός τους ) κατά κάποιο τρόπο προσαρμόζεται στην εποχή και το πνεύμα της. Ακριβώς αυτοί οι ποιητές σημειώνουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην επιφάνεια. Aλλοι πάλι, σιωπούν και ήρεμα χάνονται στον κενό χώρο αυτής της κόλασης. Άλλοι πάλι αποδέχονται τον πόνο, υποτάσσονται στη μοίρα και δεν αντιστέκονται όταν βλέπουν πως το μετάλλιο του ποιητή έγινε πια μαχαίρι.
Πνιγόμαστε στον αέρα του κόσμου και της βάρβαρης ανάγκης για επιβίωση που μας περιβάλλει. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε μα δεν διαχωριζόμαστε από το σύνολο, αποδεχόμαστε αυτή την οδύνη και αυτό το πνίξιμο σαν τον μερίδιο μας στην οικουμενική μοίρα, σαν την αποστολή μας, σαν την δοκιμασία μας.
Δεν πιστεύουμε σε κανένα απ’ τα ιδανικά αυτής της εποχής. Όμως, πιστεύουμε πως ο άνθρωπος είναι αθάνατος και πως η εικόνα του θα ξαναπροβάλει θεραπευμένη από κάθε παραμόρφωση και εξαγνισμένη από κάθε κόλαση. Πιστεύουμε στην ψυχή της οποίας τα δικαιώματα και οι ανάγκες στο τέλος θα νικήσουν.
Πιστεύουμε στον άνθρωπο, στην αθανασία και την ακεραιότητα της ψυχής που μας χάρισε ο δημιουργός.
«Ξημερώνει η μέρα
Μέσα στις βουβές ιστορίες της ψυχής
Μέσα στον ήλιο και τον άνεμο
Που τρυπώνει ανάμεσά μας.
Μας έταξαν να υπάρχουμε
Δίχως μοίρα
Να ζούμε στα στενά δρομάκια
Της θλίψης
Να βγαίνουμε στις μικρές αυλές
Της ζωής μας τα απογεύματα
Και ως το σούρουπο να’ ναι όλα ξεχασμένα».
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή “Πολιορκημένες Αγάπες”. Ρ. Τζιγκουνάκη, 2010.
