Αντιθέσεις – αντικρούσεις

Πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που έχει «ειρήνη ημίν» και δουλεύει το «μέτρον άριστον».
Εύκολα παρατηρεί ο οποιοσδήποτε, ότι ο άνθρωπος δημιουργεί καθημερινά συγκρούσεις με το περιβάλλον του, με άλλους λαούς, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Οι αντιθέσεις αυτές που οδηγούν σε συγκρούσεις, οδηγούν και σε πολέμους, σε αρρώστιες και τόσα άλλα δυσάρεστα γεγονότα.
Όταν ο άνθρωπος γεννιέται και ενδύεται το φυσικό του σώμα, το υλικό του στοιχείο δηλαδή, βρίσκεται ήδη σε μία διμορφική τουλάχιστον κατάσταση. Κάποιοι την ονομάζουν Νομία και Αντινομία, κάποιοι άλλοι δράση του υλικού και πνευματικού σώματος, ενώ κάποιοι άλλοι ψυχολογικό και πνευματικό κόσμο του ανθρώπου.
Για την ύπαρξη των δύο αυτών «τμημάτων του Είναι μας» δεν υπάρχει αμφισβήτηση, όπως κι αν τα ονομάζει ο καθένας. Εκεί που ίσως υπάρχει διαφωνία είναι ο λόγος ύπαρξής τους.
Παρατηρώντας προσεκτικά τα λόγια μας, τα συναισθήματά μας, τα έργα μας, διαπιστώνουμε να υπάρχει μία αντίθεση, αντιπαράθεση των δύο αυτών τμημάτων του Εαυτού μας. Μία κόντρα η οποία όμως έχει την τάση να μας οδηγεί στην ισορροπημένη κατάσταση που ο Ιησούς ανέφερε ως «ειρήνη ημίν». Μία κόντρα που έχει τη σχέση στρατιώτη κι εκπαιδευτή κι όχι δύο εχθρών.
Ο εκπαιδευτής ζορίζει τον στρατιώτη για να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή. Το ίδιο και ο ψυχολογικός μας κόσμος, μας εκπαιδεύει, μας βάζει ασκήσεις, για να γίνουμε καλύτεροι, για να φτάσουμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας, δηλαδή ισορροπία, γαλήνη.
Όταν όμως ο ασκούμενος δεν εκτελεί σωστά, τότε ο εκπαιδευτής του βάζει πιο δύσκολα ή «τιμωρίες» για το καλό του. Οι δύο αυτές οντότητες –εκπαιδευτής, εκπαιδευόμενος ή ψυχολογικός κόσμος, ψυχή- ενώ φαινομενικά βρίσκονται σε αντίθεση, σε κόντρα, με τον έναν να φαίνεται ως ο καλός και ο άλλος ως ο κακός, εντούτοις ο ένας προσφέρει βοηθητικές καταστάσεις στον άλλον για να τον βοηθήσει να φθάσει στο «ειρήνη ημίν».
Ίσως κάποιος αναρωτηθεί, και σωστά, για το ποιος μας βεβαιώνει ότι τα πράγματα είναι έτσι κι όχι διαφορετικά. Μα η συνείδησή μας. Ο δημιουργός μας μάς έδωσε ένα μέτρο για να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό (αν υπάρχει), το θετικό από το αρνητικό, αυτό που μας βοηθάει στον σκοπό και στον στόχο μας στη ζωή κι αυτό που είναι αντίθετο. Η συνείδησή μας λοιπόν μας βεβαιώνει για την αλήθεια των παραπάνω, αρκεί να την ακούμε και να της δίνουμε τη σημασία που της αξίζει.
Όταν λοιπόν κάποιος δεν έχει ειρήνη μέσα του, τότε συγκρούεται με τον άλλον, βρίζει τον άλλον, διότι στον ψυχολογικό του κόσμο αυτά έχει, κι αυτά εκδηλώνει. Κι εκδηλώνονται σαν νοητική κατάσταση αλλά και σαν βιολογική υγεία. Κανείς όμως δεν μας έμαθε να φέρνουμε μπροστά μας αυτές τις καταστάσεις και να τις παρατηρούμε και να τις ελέγχουμε.
Κι έτσι παρατηρούμε σ’ όλα τα επίπεδα σχέσεων να μην παύει να υπάρχει σύγκρουση. Κι αντί για ειρήνη μεταξύ μας βλέπουμε επιθετικότητες, προσπάθεια κυριαρχίας πολλών μορφών. Διαπιστώνουμε δηλαδή κυριαρχία της αρνητικότητας, της αντινομίας, των ψυχολογικών εγώ, των δαιμονίων, μέσα μας.
Ας μην λέμε λοιπόν εύκολα ότι «εγώ είμαι σωστός» διότι το σωστό έχει μια αρχή, έχει το ειρήνη ημίν που δίνει την απελευθέρωση του ανθρώπου από τους άλλους κι όχι την προσπάθεια επιβολής, επηρεασμού, δέσμευσης, υπόταξης των άλλων.
Επιστήμες προσπαθούν να δημιουργήσουν κοινωνικότητα μέσα στους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίζουν όμως το πώς λειτουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος. Επηρεασμένοι απλά από κάποιες γενικές τάσεις συγκεκριμενοποιούν τα συμπεράσματά τους.
Απώτερος σκοπός του ανθρώπου είναι η αναζήτηση της «Αρχής του Φωτός». Είναι η επικράτηση στο σύνολο του Είναι του ανθρώπου της κατάστασης ειρήνης. Διότι μόνο αυτή η κατάσταση σταματά την κόντρα Νομίας – Αντινομίας, καλού – κακού, Eγώ ή δαιμονίων – ψυχής.
Ευκαιρία να αναφέρουμε ότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, όταν τους συμβεί κάτι, διαμαρτύρονται στον Θεό, γιατί δεν τους βοήθησε. Δεν έλεγξαν όμως ούτε τα προηγούμενα έργα τους, αλλά ούτε καν τον τρόπο που σκεπτόντουσαν. Έκαναν αυτό που ήθελαν, όπως το ήθελαν, και παρ’ όλα αυτά λένε: «γιατί Θεέ μου το έκανες αυτό;».
Παραλογισμός που δείχνει το πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και το πόσο τον προσέχουμε. Και ο επιστήμων είναι για να επιστατεί, είναι για να ελέγχει πρώτα στον εαυτό του το «μέτρον άριστον», δηλαδή την ισορροπία ανάμεσα στο θετικό και το αρνητικό, να πλησιάζει προς το ειρήνη ημίν και τότε να βοηθά τους άλλους για να οδηγηθούν σωστά στον δρόμο προς το Πνεύμα, προς το Φως.
Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να έχει φθάσει σε αυτή την ισορροπία, διαφορετικά δεν είναι πνευματικός.