«Αισθανόμαστε ότι έχουμε αόρατα παιδιά και δεν θέλει κανείς να δει το πρόβλημα. Να μας το πούνε λοιπόν καθαρά οι αρμόδιοι ότι μας έχουν ξεγραμμένους!».
Η Ζωή Χαζηράκη, μητέρα ενός μικρού κοριτσιού με ειδικές ανάγκες, μιλά με πίκρα για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κόρη της και οι συμμαθητές της στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο – Δημοτικό Σχολείο Χανίων, το οποίο συστεγάζεται με την ΕΛΕΠΑΠ.
Το πρώτο σχολικό κουδούνι μπορεί να βρήκε τα περισσότερα σχολεία της χώρας με ελλείψεις προσωπικού και κτηριακά προβλήματα, αλλά στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο – Δημοτικό η κατάσταση μοιάζει δραματική: Μια μόλις εκπαιδευτικός, χωρίς βοηθητικό προσωπικό, καλείται να τα βγάλει πέρα με 15 νήπια και παιδιά Δημοτικού με ειδικές ανάγκες. Μόνη της βοήθεια μια αποσπασμένη -για λίγες ημέρες- εκπαιδευτικός, ενώ οι υπόλοιποι 3 – 4 δάσκαλοι αναμένεται να καταφτάσουν σταδιακά μέσα στους επόμενους 3 μήνες. Το δε απαραίτητο ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό (λογοθεραπευτές, φυσικοθεραπευτές, σχολικοί νοσηλευτές κ.λπ.) αγνοείται ουσιαστικά με συνέπεια εδώ και χρόνια οι ανάγκες των παιδιών να καλύπτονται περιστασιακά από το προσωπικό της ΕΛΕΠΑΠ. Σε ό,τι αφορά δε το θέμα του κτηριακού, αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι το σχολείο, αν και ειδικό-με τους μαθητές του να αντιμετωπίζουν σοβαρά κινησιολογικά προβλήματα- φιλοξενείται στον δεύτερο όροφο ενός κτηρίου καταλαμβάνοντας δύο αίθουσες διδασκαλίας που δεν χρησιμοποιούνται από την ΕΛΕΠΑΠ.
«ΜΟΝΟ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ»
«Σαν κοτέτσι είμαστε εδώ. Το ένα παιδί είναι πάνω στο άλλο. Για τον λόγο αυτό κάναμε ενέργειες από τον περασμένο Νοέμβριο που είχαμε ενοχλήσει τον δήμαρχο και μας είχε υποσχεθεί ότι θα δώσει λύση στο κτηριακό, περάσαμε από Επιτροπές που μας κάλεσαν, ενημερώσαμε τους αρμοδίους. Ωστόσο, το μόνο που πήραμε ήταν υποσχέσεις», σημειώνει η κα Χαζηράκη αναφερόμενη στο κτηριακό και προσθέτει ότι η αναγκαιότητα για την εύρεση νέου χώρου απορρέει και από το γεγονός ότι η ΕΛΕΠΑΠ, όπως έχει ενημερώσει από πέρυσι τις αρμόδιες Αρχές εγγράφως, χρειάζεται τον πάνω όροφο για τις δικές της ανάγκες της.
Η Δήμητρα Καζέρου, που ο γιος της φοιτά στο 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, συμπληρώνει με αγανάκτηση: «Είναι δυνατόν ένας ολόκληρος Δήμος με τόσα κτήρια να μην μπορεί να βρει ένα κτήριο για να στεγάσει 15 – 20 άτομα; Δηλαδή δεν μας φτάνει όλο αυτό που ζούμε, κάθε χρόνο πρέπει να ξεκινάμε από το μηδέν; Πότε θα έρθει ο ένας δάσκαλος, πότε ο άλλος, πότε το βοηθητικό προσωπικό. Ελεος πια!».
«ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»
Η Σοφία Κτενιαδάκη, μητέρα ενός μικρού κοριτσιού που φοιτά στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο, υπογραμμίζει τη σημασία που έχει το σχολείο για την κοινωνικοποίηση των παιδιών με ειδικές ανάγκες. «Για τα δικά μας παιδιά το σχολείο είναι η μόνη τους δραστηριότητα. Δεν έχουμε ούτε παιδική χαρά να τα πάμε, ούτε παιδότοπους. Και βέβαια το παιδί μου δεν πρόκειται να το κρατήσω μέσα για κανένα», επισημαίνει με νόημα και συμπληρώνει: «Δεν ψάχνουμε παιδικό σταθμό ή “πάρκινγκ” για τα παιδιά μας. Σχολείο θέλουμε. Ομως δεν δεχόμαστε και τα παιδιά μας να ζουν σε αυτή την κατάσταση. Σε όλο τον κόσμο τα ΑμεΑ έχουν προτεραιότητα εκτός από την Ελλάδα».
Το παιδί του κ. Παναγιώτη Σταφυλαράκη φοιτά κι αυτό στο 2ο Ειδικό Νηπιαγωγείο. Ο ίδιος συνδέει άρρηκτα το ζήτημα της στέγης με το προσωπικό: «Η στέγη είναι το πρώτο. Ωστόσο, ένα καινούργιο σχολείο, που δεν θα έχει το κατάλληλο προσωπικό, νοσηλευτή, φυσικοθεραπευτή, εργοθεραπευτή, λογοθεραπευτή κ.λπ. δεν έχει νόημα. Ούτε θα μπορούν να μετακινούνται τα παιδιά από τον νέο χώρο και να έρχονται στην ΕΛΕΠΑΠ για να κάνουν τις θεραπείες τους. Να γίνει λοιπόν μια αρχή όπως πρέπει, με τις κατάλληλες υποδομές και το προσωπικό που πρέπει για να δουλέψουν όλα σωστά», υπογραμμίζει. Πάντως, όπως καταγγέλλουν οι γονείς, παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις που έγιναν πέρυσι προς τον διευθυντή της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων κ. Ηλία Ποντικάκη να έρθει ώστε να διαπιστώσει από κοντά το μέγεθος των προβλημάτων που υπάρχουν στο σχολείο εκείνος -όπως υποστηρίζουν- δεν ανταποκρίθηκε σε καμία από αυτές.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Αντίθετα η προϊσταμένη του σχολείου Βαρβάρα Τσιώτα βλέπει εδώ και χρόνια να επαναλαμβάνονται οι ίδιες προβληματικές καταστάσεις. «Και αυτή τη χρονιά ξεκινάμε χωρίς εκπαιδευτικούς καθώς κάθε χρόνο πρέπει να περιμένουμε μέχρι τα Χριστούγεννα για να συμπληρωθούν οι 3 – 4 θέσεις εκπαιδευτικών. Αυτό δυστυχώς μας αναγκάζει μέχρι τότε να βάζουμε σε μια τάξη παιδιά που δεν μπορούν να δουλέψουν μαζί γιατί έχουν επιθετικότητα, παθαίνουν κρίσεις λόγω αυτισμού κ.λπ.», επισημαίνει η κα Τσιώτα.
Τη ρωτάμε για το ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό που έχει ανάγκη το σχολείο. «Θεωρητικά μας καλύπτει η ΕΛΕΠΑΠ, όμως αυτό στην πράξη δεν ισχύει», απαντά και διευκρινίζει: «Για παράδειγμα χρειαζόμαστε σχολικό νοσηλευτή που να τον έχουμε διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή για περιστατικά που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή ενός παιδιού, λογοθεραπευτή, εργοθεραπευτή, φυσικοθεραπευτή καθώς τα παιδιά μας έχουν σοβαρά κινητικά προβλήματα. Η ΕΛΕΠΑΠ όμως έχει αλλά 200 περιστατικά να καλύψει με συνέπεια να μην προλαβαίνει να καλύψει τα δικά μας παιδιά».
ΣΟΒΑΡΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ
Οι ελλείψεις σε προσωπικό, αλλά και το κτηριακό, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για τα παιδιά όπως υπογραμμίζει η προϊσταμένη του σχολείου. Για το θέμα δε του προσωπικού σημειώνει: «Χωρίς βοηθητικό προσωπικό δεν μπορούμε ούτε να συνοδεύσουμε τα παιδιά στην τουαλέτα. Επίσης, όταν θέλουμε να μετακινηθούμε για εκδρομές έχουμε πάντα πρόβλημα. Μας έστειλαν φέτος μια δασκάλα αποσπασμένη για 10 ημέρες. Δεν μπορεί όμως να χρησιμεύσει σε κάτι. Χωρίς βοηθητικό προσωπικό δεν μπορούμε να κρατήσουμε παρά μόνο 2 παιδιά που αυτοεξυπηρετούνται».
