Αγκάθι τριαντάφυλλου ριζώνει
σ’ ανθρώπων διάβα της ζωής…
Κλέβει μαγεία της χαράς,
δάκρυα, θλίψη προκαλεί
την λύπη καρτερεί…
Κάποτε, μπήχνεται βαθειά
και τότε, ειν’ το δράμα.
Πώς είν’ αλήθεια μπορετό
να γίνει κάποιο “θαύμα;”
Κι όμως, μ’ αισθήματ’ αισιόδοξα
δύναμη καρδιάς, ψυχής, περίσσια,
“ζωής αγκάθι στεναγμού,
με θαύμα θα ξερριζωθεί
απ’ της ψυχής τα μύχια!…”.
