“Αόρατος” άνθρωπος

Μισή ώρα περίπου πέρασες στον καθρέπτη σήμερα το πρωί. Μισή ώρα αφιερωμένη σε ενδελεχή έλεγχο, εξονυχιστική παρατήρηση και βεβαίως σε βαθιά περισυλλογή!! Ναι, ναι. Μα και βέβαια. Είναι όλα ακόμα εκεί! Μάτια, στόμα, μύτη, αυτιά, μαλλιά. Και παρακάτω! Χεριά, πόδια και τα λοιπά. Όλα διαγράφονται ξεκάθαρα στην αντανάκλασή σου.
Και πάλι όμως, αμφιβάλλεις! Παλινδρομείς!! Αφού άλλη λογική εξήγηση δεν υπάρχει. Ακόμα και αν, παραδόξως, αυτή η μόνη στην οποία καταλήγεις, αντιβαίνει κάθε κανόνα λογικής! Ίσως πάλι να είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Να συντελείται στιγμιαία και σε ανύποπτο χρόνο, και πάραυτα, χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιείς καν, να επανέρχεσαι στην πρότερη, μόνιμη, κανονική σου κατάσταση. Μια φορά, είσαι πεπεισμένος. Το πιστεύεις ακράδαντα! Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει… Έχεις γίνει… αόρατος!
Πως αλλιώς να ερμηνευθεί το όλο και πιο συχνό τελευταίως φαινόμενο, άνθρωποι γνωστοί, του λιγότερο ή περισσότερο κοντινού κοινωνικού σου κύκλου, ακόμη και συγγενείς, να μην σε βλέπουν πια! Στο δρόμο, σε συγκεντρώσεις, σε παντωδαπές κοινωνικές εκδηλώσεις, στα μαγαζιά. Οι άνθρωποι, παλιοί φίλοι και συνάδελφοι,  σε προσπερνούν βιαστικά ή και ακόμα σιγοκουβεντιάζουν με άλλους, καλά βολεμένοι παρακειμένως σου και όμως φαίνεται να μην αναγνωρίζουν την παρουσία του, την ύπαρξή σου, έστω και με ένα βιαστικό «Καλησπέρα, τι κάνεις;» ή και με ένα ανεπαίσθητα  νεύμα του κεφαλιού ή το λιγότερο, με ένα αφηρημένο, τυπικό βλέμμα αναγνώρισης προς την κατεύθυνση του.
Το πράγμα, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, πολύ σε στεναχωρεί και βαθιά σε προβληματίζει. Και να τους είχες βλάψει σε κάτι ή να τους είχες λυπήσει, θα το καταλάβαινες. Αλλά όχι! Και πάλι λοιπόν, μπλεγμένος σε έναν φαύλο κύκλο σκέψεων, εκεί καταλήγεις: έχεις γίνει αόρατος.
Αυτά συλλογίζεσαι περισπούδαστα, ενώ για πολλοστή φορά τσεκάρεις την αντανάκλασή σου στη βιτρίνα ενός μαγαζιού, όταν με την άκρη του ματιού σου, διακρίνεις εκείνον τον φορτικό παλιό συμμαθητή να διασχίζει απειλητικά τον δρόμο και να έρχεται χαμογελαστός και περιχαρής προς την κατεύθυνσή σου! Αμέσως αγχώνεσαι. Θα σου πιάσει τώρα την κουβέντα και δεν θα σε αφήσει αν δεν περάσει  τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο. Και έχεις και δουλειές να κάνεις! Άλλη επιλογή λοιπόν, δεν σου μένει! Κατεβάζεις ελαφρώς το κεφάλι, παίρνεις στα γρήγορα ένα μπλαζέ βλέμμα, εστιασμένο ωστόσο απόλυτα κάπου εκεί στο μακρινό υπερπέραν, επιταχύνεις το βήμα, και τον προσπερνάς με αυτοπεποίθηση. Κοινώς κάνεις πως δεν τον βλέπεις! Ξεφυσάς με ανακούφιση, καθώς απομακρύνεσαι, ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τον εαυτό σου που γλύτωσες την δυσάρεστη συνάντηση.
Λίγα μέτρα πιο πίσω, ο παλιός συμμαθητής, ο Αόρατος Άνθρωπος έχει μείνει άναυδος, καθώς κοιτάζει την γοργά απομακρυνόμενη πλάτη σου με απορία…