Απ’ τα σπανίως

Τα ύψη ξέρεις τ’ ουρανού, τη λάμψη του να κρύψεις
μπορείς στο δέος του μπροστά το νου να οδηγήσεις;
Βλέπεις, και παρά το καιρό να γαληνεύου τ’ άστρα
να σείεται ο βασιλικός που βρίσκεται στη γλάστρα.
Εμείς οι άνθρωποι οι απλοί τη ζούμε τη γαλήνη;
είθε σκοτούρες να ‘χομε να πάμε ναι, πιο πέρα απ’ τη Σελήνη!
Πού οδηγεί το πλοίο της, τώρα η ανθρωπότη
γιατί αξίζει να θωρείς να πέφτουν τόσοι κόποι!
Ο πόλεμος θα διαρκεί των άστρων αιωνίους
τ’ ειρήνη δε τη φέραμε κι αν γίνει απ’ τα σπανίως.