Κύριε διευθυντά,
ορμώμενη από το άρθρο του κ. Περάκη με τίτλο “Αρκετά με τους αρνητές και τους λογής-λογής ψεκασμένους” που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 2/7 καθώς και το ακόλουθο άρθρο του κ. Γκαζή με τίτλο “Σκαρμούτσος ή Λαζάρου;” που δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα 3/7, θα ήθελα μέσα από αυτή την ηλεκτρονική μου επιστολή να εκφράσω την αγανάκτησή μου σχετικά με την αντιμετώπιση μιας μερίδας του κοινωνικού συνόλου με λαϊκίστικους χαρακτηρισμούς όπως «ψεκασμένοι» ή «γραφικοί» μόνο και μόνο επειδή ασκούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να διαθέτουν το σώμα τους όπως αυτοί κρίνουν πρέπον.
Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο να δαιμονοποιούνται άνθρωποι, οι οποίοι είναι επιφυλακτικοί, πάσχουν από νοσήματα που θα έθεταν τη ζωή τους σε κίνδυνο αν εμβολιάζονταν, ή και εκ πεποιθήσεως αρνούνται τον εμβολιασμό και να στοχοποιούνται όπως οι «μάγισσες» το Μεσαίωνα και να γίνονται αφορμή για να διχαστεί η κοινωνία. Είναι αδιανόητο ο Π.Ο.Υ. σαν σύγχρονος Χίτλερ να καταργεί το ατομικό δικαίωμα που προέκυψε από τη συνθήκη της Νυρεμβέργης να ορίζει ο κάθε άνθρωπος τις ιατρικές διαδικασίες που επιτρέπει να γίνονται στο σώμα του. Δεν βλέπετε λοιπόν ότι στο τέλος θα μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας σαν σε έναν δεύτερο εμφύλιο και να καταντήσουμε χαφιέδες καταδίδοντας ο κάθε εμβολιασμένος τον κάθε ανεμβολίαστο;
Όσον αφορά το διαχωρισμό στα εστιατόρια και τις καφετέριες, δεν παραπέμπει στα πάλαι ποτέ πράσινα και μπλε καφενεία της δεκαετίας του ’80 που με στόμφο δήλωναν την πολιτική ταυτότητα ιδιοκτητών και θαμώνων στο ντέρμπι ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ; Θα χωρίσουμε τις οικογένειες αν ο πατέρας έχει εμβολιαστεί και η μητέρα όχι και θα κάθονται σε διαφορετικά τραπέζια; Πώς γίνεται να μην βλέπετε τη γελοιότητα όλου αυτού του παραλογισμού που ζούμε;
Ο καθένας έχει δικαίωμα να πράττει όπως θέλει όσον αφορά το σώμα του και οφείλουμε να δεχόμαστε την απόφαση τού καθενός να εμβολιαστεί ή όχι με σεβασμό προς το άτομό του και όχι να τον εξοστρακίζουμε ως κοινωνικό παρία. Όσο και να μη θέλετε να το δεχτείτε, οι αρνητές των εμβολίων δεν είναι ούτε «ψεκασμένοι», ούτε «γραφικοί», ούτε συνομωσιολόγοι. Είναι άνθρωποι βαθύτατα σκεπτόμενοι και βαθύτατα προβληματισμένοι για όλα όσα συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τέτοιοι λοιπόν χαρακτηρισμοί είναι εντελώς ανάρμοστοι και προσβλητικοί ιδιαίτερα όταν γράφονται σε επίσημα μέσα όπως οι εφημερίδες, οι οποίες έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
Προσωπικά δεν τρέφω φρούδες ελπίδες ότι η επιστολή μου αυτή θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα σας, απλά ένοιωσα την επιθυμία να εκφράσω κι εγώ την άποψή μου και να ζητήσω από τους αρθρογράφους σας να μην προσβάλλουν τους αναγνώστες τους.
Μετά τιμής,
Ελένη Βαρουχάκη
Σ.Σ.
Αυτονόητο είναι ότι η κριτική δεν αφορά ανθρώπους που για ιατρικούς λόγους δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Ούτε ανθρώπους που είναι φοβισμένοι ή μπερδεμένοι και αναζητούν την αλήθεια για να νιώσουν ασφάλεια.
Η κριτική των δύο αυτών άρθρων, αφορά όσους “επενδύουν” πάνω στον φόβο και την ανησυχία του κόσμου, διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες και χρησιμοποιούν ψευδοεπιστημονικά “επιχειρήματα”, για να στηρίξουν τους αντιεπιστημονικούς παραλογισμούς τους, βάζοντας σε κίνδυνο το κοινωνικό σύνολο.
Αυτοί λοιπόν είναι οι αρνητές και οι ψεκασμένοι κι εμείς δεν τους “τσουβαλιάζουμε” με όσους ανησυχούν και αναζητούν την αλήθεια. Στην αναζήτηση λοιπόν της αλήθειας, μόνη αξιόπιστη πηγή είναι η Επιστήμη, όπως αυτή εκφράζεται και μέσα από θεσμούς όπως ο Π.Ο.Υ.
Γελοιότητα και παραλογισμό αποτελεί η σύγκριση της επικίνδυνης κατάστασης που θα δημιουργήσει ο ανεπαρκής εμβολιασμός του πληθυσμού, με οτιδήποτε πολιτικό, αθλητικό ή άλλο διαχωρισμό.
Ειρήσθω εν παρόδω, σήμερα που ούτε Χίτλερ υπάρχει ούτε κάποια… αόρατη Αρχή να επιβάλει καταστάσεις, μπορείτε να λέτε τη γνώμη σας ελεύθερα και διά του Τύπου. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορείτε να βάζετε σε κίνδυνο τις ζωές συνανθρώπων σας. Ο δημοκρατικός πολίτης διεκδικεί μέχρι τέλους τα δικαιώματά του, φροντίζοντας παράλληλα να τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Και στην παρούσα φάση, ο εμβολιασμός είναι στάση ευθύνης και υποχρέωση.
Π. Περάκης
Βρισκόμαστε, παγκοσμίως, στη μέση δύο εφιαλτικών μεγεθών. Από τη μιά, ο αριθμός των θυμάτων του κορωνοϊού -και μάλιστα, όχι μόνο των νεκρών, αλλά και κείνων που επιζούν με “προίκα” άλλων προβλημάτων- από την άλλη, ο αριθμός των θυμάτων των παρενεργειών των εμβολίων. Σίγουρα, οι
αρνητές βλέπουν την τεράστια διαφορά αυτών των μεγεθών, όμως θεωρούν σωστό να ταχθούν κατά
των εμβολίων. Και επειδή τα μεγέθη αυτά είναι αριθμητικά και μετρήσιμα, κατά λογική ακολουθία,
μετρήσιμος και απτός πρέπει να είναι και ο λόγος που οι αρνητές επιλέγουν να μην εμβολιαστούν.
Ποιός είναι, λοιπόν, αυτός ο λόγος; Ποιό το κριτήριο που τους κάνει αρνητές; Γιατί δεν το αποκαλύπτουν;
Να το πουν καθαρά, να δούμε και μείς αν αυτό στέκεται στα πόδια του και αποδεικνύεται, αν τελικά,
είναι λογικό. Και, αν δικαιολογεί την -εκ πρώτης όψεως- εξώφθαλμα παράλογη επιλογή τους.
Επειδή με αόριστες, θολές υποψίες δεν είναι καθόλου λογικό να αντιμετωπίζουμε ένα τέτοιο ζήτημα
ζωής και θανάτου. Ούτε, πολύ περισσότερο, ανασύροντας μνήμες και συσχετισμούς κομματικής
ηλιθιοποίησης. Ούτε, βεβαίως, με φόβους μήπως αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων…
Όποιος μετά από τόση πληροφόρηση ακόμα συνεχίζει να μιλά για τον εμβολιασμό σαν προσωπική υπόθεση χωρίς κοινωνική διάσταση, όποιος δηλαδή ακόμα δεν κατάλαβε πως αυτός που δεν εμβολιάζεται είναι πολύ πιο επικίνδυνος μεταδότης ενός θανατηφόρου ιού από αυτόν που εμβολιάζεται, δεν είναι υποχρεωτικά ψεκασμένος, αλλά σίγουρα δεν είναι και βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος. Όσοι πιστεύουν σε συνωμοσίες, πως δηλαδή κάποιοι βάλθηκαν να μειώσουν τον πληθυσμό της γης με τα εμβόλια ή πως η κυβέρνηση προωθεί τους εμβολιασμούς για να εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα από αυτά του λαού, σαφώς πρέπει να θεωρηθεί ψεκασμένος. Οι πολιτικοί που προτρέπουν πολίτες να μην εμβολιαστούν δεν είναι ψεκασμένοι αλλά είναι εγκληματίες και θα έπρεπε να βρεθούν αντιμέτωποι με την Δικαιοσύνη.