Δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά, αμφιβολία, ότι το από του 1945 χρονίζον θέμα των αποζημιώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα, για τις κατά συρροήν ναζιστικές ληστείες και τα απαράγραπτα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, αυτό λοιπόν το θέμα, που θα έπρεπε να έχει επιλυθεί με δικαίωση της Ελλάδας, το αργότερο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, σέρνεται ακόμη ως τις ημέρες μας, μ’ έναν ασυγχώρητο ραγιαδισμό όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων… Γιατί άραγε;
Από ακαταλληλότητα των κυβερνώντων; Από εθελοδουλία; Από non paper συμφωνίες των δικών μας κυβερνήσεων, αρχικά με τη Βόννη και μετά το 1991 με το Βερολίνο; Και αν υπήρχαν τέτοιες, εν κρυπτώ συμφωνίες, με ποια ανταλλάγματα γίνονταν; Μόνον και μόνον, η επί περίπου 70 χρόνια επίμονη σιγή, για την ελληνική κυβερνητική αδράνεια, καλύπτει τη δέσμη όλων των παραπάνω ερωτημάτων ή επιλεκτικά ή στο σύνολό τους. Αλλά και για να μη ζητάμε από χαρτορίχτρες, αυτές τις απαντήσεις, θα επιστρατεύσω την ίδια, τη δημοσιογραφική πικρή εμπειρία μου, ως καταλυτική απάντηση. Και μάλιστα “από πρώτο χέρι”! Ηταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1991.
Ο πρώην καγκελάριος της δυτικής τότε Γερμανίας και θεμελιωτής της ost politik, δηλαδή του ανοίγματος προς Ανατολάς, παρουσίαζε στο κεντρικότερο αθηναϊκό ξενοδοχείο τα “Απομνημονεύματά” του. Ενα αποκαλυπτικό βιβλίο με την επιμέλεια του στενού συνεργάτη του και αείμνηστου συναδέλφου Βάσου Μαθιόπουλου. Επακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη Τύπου, εφ’ όλης της ύλης. Ως συντάκτης της “Ελευθεροτυπίας” του έθεσε την ερώτηση: “Γιατί δεν έχει δοθεί ακόμη λύση στο θέμα των πολεμικών επανορθώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα;”.
Η απάντηση ενός σοσιαλδημοκράτη ηγέτη (εξυπακούεται αντιναζιστή) ήταν, όχι απλώς ανέλπιστη, αλλά κάτι παραπάνω από απογοητευτική, αν όχι και εξοργιστική: “Η Γερμανία εξεπλήρωσε στο ακέραιο αυτές τις υποχρεώσεις της, προς την Ελλάδα, βοηθώντας τη να μπει στην Ε.Ο.Κ.!”. Στην απόπειρά μου, να κάνω δεύτερη διευκρινιστική ερώτηση, προς τον πρώην καγκελάριο, ο συντονιστής της συνέντευξης είχε ήδη δώσει τον λόγο, σε άλλο συνάδελφο για την τελευταία ερώτηση. Δεν το έβαλα κάτω. Πλησίασα τον πρώην καγκελάριο, όταν έπινε το αναψυκτικό του, μετά την εκδήλωση: “Με ποιους Ελληνες πολιτικούς έγινε αυτός ο παράνομος συμψηφισμός”, τον ερώτησα. “Να τους βρείτε εσείς” ήταν η εξίσου ιταμή απάντησή του, με το συνοδευτικό παγερό του χαμόγελο… Και συνεχίζω αυτό το σημείωμά μου, με ένα ακόμη χρονικό εθνικού εξανδραποδισμού: Το 1991 – 1992, ο αείμνηστος δικηγόρος και ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Σταμούλης, μετά από έναν δικαστικό μαραθώνιο πέτυχε σε όλους τους βαθμούς της δικαστικής δικαιοδοσίας, την αμετάκλητη απόφαση, για καταβολή αποζημιώσεων, διά θύματα της ναζιστικής θηριωδίας του Διστόμου (10.6.1944). Η υπόθεση κηρύχτηκε εκτελεστή.
Και όταν οι δικαστικοί επιμελητές ήταν, επί θύραις, για την κατάσχεση του υπερπολυτελούς τετραωρόφου κτηρίου του Ινστιτούτου Γκέτε (γερμανικής ιδιοκτησίας), στην Αθήνα, παρενέβησαν οι κ. Κ. Σημίτης και Μιχ. Σταθόπουλος αντιστοίχως, τότε, πρωθυπουργός και υπουργός Δικαιοσύνης, μπλοκάροντας τη διαδικασία του πλειστηριασμού! Οταν όμως η Εθνική Αντιπροσωπία δίνει, με νόμους της το δικαίωμα για παρόμοιες εθνικές μειοδοσίες, με ποιες ελπίδες, ο εντολέας λαός μπορεί να εμπιστεύεται τις τύχες του σε τέτοιους εντολοδόχους;
