Αφηγήσεις Ελλήνων που απέμειναν στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, μένουν ακόμα πολιτικοί πρόσφυγες από το 1949. Δεν είναι Απάτριδες χωρίς Ιθαγένεια. Να τα γράφωμε όπως εγίνηκαν με τις Ανώμαλες καταστάσεις που μας δημιούργησαν οι ξένες προπαγάνδες. Επειδή υπηρέτησα στη Θράκη επί πέντε χρόνια γνωρίζω από τους παλαιότερους ορισμένα, είναι άλλοι που τα ζήσαν και ασφαλώς τα ξέρουν καλύτερα και πρέπει να τα γράφουν. Δεν είναι Απάτριδες είναι γνήσια Ελληνόπουλα. Το 1949 που έγινε το παιδομάζωμα στα σύνορα μάζεψαν 29.000 παιδιά οι αντάρτες και τα φυγάδεψαν στο παραπέτασμα κι από κει τα σκόρπισαν σε διάφορες υπηρεσίες στην Τασκένδη, στην Τσεχοσλοβακία κι αλλού, στο Τσιρτσίκ και στο Γιανγκιούλ που τις λένε τώρα “Ελληνικές Πολιτείες”. Πολλά σπούδασαν σε διάφορες Σχολές, Τέχνες. Μετά τον εμφύλιο πολλοί έφυγαν προς τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ και κατάληξαν περισσότεροι στο Ουζμπεκιστάν, το 1957 διήρκησε η επανένωση οικογενειών περίπου 3.000 παιδιά ενώθηκαν ξανά με τις μητέρες τους.
Τα ίδια τα παιδιά που πήραν δε ξέρανε πού τα πάνε στην Πολωνία προς το άγνωστο, στην πορεία η κοινωνία θα μάθει την πραγματική αλήθεια. Η ζωή διδάσκει, έτσι εξένεψαν τα καλά μας Ελληνόπουλα.
Ο ΡΙΖΙΤΗΣ Μ.Τ.
