“Απεύθυνση”

Αγαπητέ φίλε Αθηναίε!, Κύριε Χρήστο Πλέσσα,

πέστα Χρυσόστομε, ν’ αγιάσει το στόμα και … η πένα σου!!! Δόξα σοι ο Θεός, που υπάρχουν στη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα της θολούρας ιδεολογημάτων και της ψευτο-αριστεράς της αλαζονείας και του απύθμενου ψεύδους, δημοσιογράφοι του δικού σου κύρους κι αληθινού ανθρώπινου προσώπου, που λένε κι εξηγούν την αληθινή κοινωνική πραγματικότητα χωρίς φόβο και πάθος. Έχω γράψει πολλές φορές ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με τα πολιτικά πράγματα της πατρίδας μας, ακριβώς, επειδή δεν επιθυμώ να πικραίνω ή στενοχωρώ τους ‘Ελληνες συμπατριώτες μας, σεβόμενος το ελεύθερο και διαφορετικό πρόσωπο του καθενός: όμως, τόσης μεγάλης έκτασης κοινωνική άγνοια, στο έμπα του εικοστού πρώτου αιώνα! Ακούμε για “προοδευτική συμπαράταξη”, για “άκριτο κι επικίνδυνο φιλελευθερισμό” , για “αντιδεξιά πολιτική” κ.λ.π., κ.λ.π., κανείς, ωστόσο, να μπορεί ή να θέλει να μάς εξηγήσει ποιοί συνάνθρωποί μας [αφήστε το παραμύθι της
ετικέτας των καλών ιδεολογιών!] ή πολιτικοί σχηματισμοί είναι προοδευτικοί, μπροστάρηδες και σοσιαλιστές, ποιοί -από την άλλη μεριά- είναι οι οπισθοδρομικοί, οι συντηρητικοί, οι αντιδραστικοί δεξιοί, τα “μιάσματα” όπως αποκαλούνται από τους επιτήδειους λαοπλάνους του αγνού λαού μας. Και το διαλαλούν κιόλας: από τη μια μεριά είμαστε εμείς οι καλοί και προοδευτικοί, οι αλληλέγγυοι των λαών του κάσμου και της φτωχολογιάς, δηλαδή η Αριστερά [Μυστήριο!! Αριστερός και … προοδευτικός γίνεται;] της δημοκρατίας και της προόδου, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι “σκοταδιστές”, οι “εθνικόφρονες”, οι” οπισθοδρομικοί και συντηρητικοί”, οι “ακροδεξιοί” και
“κεντροδεξιοί” [όχι θα τούς άφηναν κι αυτούς!!]: Ωστόσο, -καλού- κακού- δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μαθημένοι στην ιδεολογική θολούρα, αναπαύονται και βολεύονται με τις ετικέτες που βάζουν στους άλλους, τους διαφορετικούς με τις αδιάντροπες και σατανικές επινοήσεις τους, ύστερα από την ολοκληρωτική – φασίζουσα πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία [κυρίως από το 1974, κατά τη γνώμη μου από το… 1953!], όπως με τόση ιστορική αλήθεια και γνώση ΔΗΛΩΝΕΙ ο ακέραιος κομμουνιστής Τάκης Λαζαρίδης. Όταν όμως δεν επιθυμείς ή δεν σε βολεύει η αλήθεια, τότε την αποφεύγεις ή με ηθελημένη άγνοια και κακή προαίρεση ρίχνεις την κατάρα και το ανάθεμα στους άλλους, που έτυχε να μην ανήκουν στην αξιάκουστη Αριστερά -Ποιά Αριστερά; Ποιό Κέντρο για να υπάρξει και “Κεντροαριστερά”. Βασίζονται στην άγνοια του αγνού λαού μας κι αλωνίζουν με τα ψεύδη και τις σατανικές τους μεθοδεύσεις. Ξέρουν και προχωρούν συστηματικώς κι επισταμένως και, βέβαια, επωφελούνται από την αφελή κι απαράδεκτη -για τέτοιους καιρούς- άγνοια του λαού μας, που αυτόν τον καιρό της κοινωνικής και οικονομής κρίσης έδειξε [κατα συντριπτική πλειοψηφία] απίστευτο κοινωνικό πρόσωπο, την αλληλεγγύη και την συμπόρευσή του με τους εμπερίστατους, τις θυσίες κι αυταπαρνήσεις του για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού της ταλαίπωρης πατρίδας μας. Κι αυτοί, λοιπόν, οι ψευτοαριστεροί αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων σήκωσαν το “μπαϊράκι” της λεγόμενης “Κεντρο-αριστεράς”!!! Ποιά κεντρο-αριστερά τσαμπουρνάτε! Πού είναι και ποιά είναι η Αριστερά; Εγώ γνωρίζω ως Αριστερά μόνο το τιμημένο [κι ας μην συμφωνώ με την ιδεολογία αυτή] Κ.Κ.Ε. Και για ποιό Κέντρο μιλούν οι εξυπνάκηδες; Καιρός λοιπόν να πούμε τα πραγματα με την κοινωνικ’η και ιστορική πραγματικότητα για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Βέβαια, με τη μορφή σχολίων, αλλά επιφυλάσσομαι να αναφερθώ εκτενώς σε μια κοινωνική εργασία μου στα “Χ.Ν.”.
ΛΟΙΠΟΝ, βιώνοντας στην παιδική ηλικία μου τα δεινά και την καταστροφή του Ελ. Εμφυλίου πολέμου, από τα φτωχικά μου φοιτητικά χρόνια βασανιζόμουν και σκεφτόμουν τα αίτια και τα προβλήματα του επάρατου αυτού εμφυλίου, κυρίως στην Β. Ελλάδα και φανατικός ακόλουθος του Γέρου της Δημοκρατίας Γ. Παπανδρέου συγκέντρωνα στοιχεία, ντοκουμέντα, αρχεία και μαρτυρικές καταθέσεις επί 20-25 χρόνια. Οι απόψεις και τα συμπεράσματά μου από τον γνωστό διχασμό του λαού μας είναι πιο επιεικείς και κάπως διαφορετικές, ακόμη κι απ’ αυτούς τους συγγραφείς της Αριστεράς και, βέβαια, των ιστορικών ηγετών της [γνωστές δηλώσεις του αείμνηστου αντιστασιακού ήρωα και πατριώτη Κύρκου, των ιστορικών ηγετών της Αριστεράς, του κομμουνιστή θανατοποινίτη Τάκη Λαζαρίδη κ.λ.π.], γιατί πολλοί αγνοούν κάτω από ποιές συνθήκες αναγκάστηκαν αγνοί Έλληνες πατριώτες να “πάρουν τα βουνά”, άνθρωποι απλοί του μόχθου , της δημοκρατίας και του οράματος για μια κοινωνία δικαίου, ισονομίας και αξιοκρατίας, ανεξαρτήτως αν, τελικώς, προδόθηκαν τα όνειρά τους από τους ηλίθιους και μεγαλομανείς ηγέτες τους. Αυτόν το λαό που ταλανίστηκε και βασανίστηκε οφείλουμε όλοι μας να τον αγαπούμε και να τον σεβόμαστε, γαιτί ήσαν και πραγματικοί αγωνιστές και πατριώτες. Είναι γνωστό ότι ο Ελ. Εμφύλιος πόλεμος δεν υπήρξε προϊόν των κοινωνικών διαιρέσεων της χώρας μας, αλλά των ανώμαλων συνθηκών που προκάλεσε στη χώρα η περίοδος της Κατοχής. Η Κατοχή ήταν που οδήγησε στη συρρίκνωση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, τη ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού και τη μετεξέλιξη του Κ.Κ.Ε. σε πολιτική δύναμη με σοβαρή κι υπολογίσιμη στρατιωτική ισχύ, σχεδόν ως το τέλος του 1944. Η πασίγνωστη δημοσιογράφος και συγγραφέας Aguilar Fernandez [δανείστηκε μεγάλο μέρος των στοιχείων – ντοκουμέντων μου], στη συγκλονιστική αναφορά και σύγκρισή της των δύο εμφυλίων πολέμων στην Ισπανία και την Ελλάδα, έγραψε με απόλυτη σχεδόν αντικειμενικότητα, ότι στην Ισπανία η Αριστερά ήταν πλουραλιστική [από κομμουνιστές μέχρι αναρχικοί κ.λ.π], ενώ στην Ελλάδα συνέβη και ίσχυσε το αντίθετο: η Αριστερά ήταν ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΗ [το διαβάζετε καλά], πρά τον κατ’ επίφαση πλουραλισμό του Ε.Α.Μ.] ενώ η παράταξη και πτέρυγα των νικητών του εμφυλίου υπήρξε πολυδιάστατη. Το ΚΕΝΤΡΟ [70% του ελληνικού λαού, ορθά το διαβάζετε κι αυτό] υπήρξε το κυρίαρχο και βασικό στοιχείο της αστικής παράταξης και η ηγεσία του έδωσε σπουδαίους πολιτικούς και πρωθυπουργούς [Γ. Παπανδρέου -Θεμ. Σοφούλης κ.λ.π]. Όμως οφείλουμε να το αναφέρουμε -για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και κοινωνικής πραγματικότητας-, ότι η σύγκριση δείχνει και φανερώνει ότι ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, παρά τις τεράστιες απώλειε και τα βαθύτατα τραύματα που προκάλεσε στην πατρίδα μας, δεν έφτασε στα απίστευτα άκρα του Ισπανικού, κι αυτό, ακριβώς, εξηγεί τη διαφορετική πρόσληψη των πολέμων αυτών στη Συλλογική Μνήμη των δύο λαών. Η λήξη του πολέμου βρήκε την Αριστερά ηττημένη τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ελλάδα: ΌΜΩΣ, η ήττα αυτή είχε ριζικά διαφορετικές συνέπειες για την κάθε χώρα: στην Ισπανία οικοδομήθηκε ένα στυγνό κι απάνθρωπο Φράνκικο δικτατορικό καθεστώς κι άφησε αγιάτρευτες και πολλές πληγές στην ισπανική κοινωνία. Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι νικητές, δηλαδή το Κέντρο [70%] και η Δεξιά [10% -πολύ σωστά το διαβάζετε κι αυτό], διατήρησαν τη χώρα σε κοινοβουλευτική τροχιά. Παρότι το πολιτικό σύστημα ήταν κάτω από τους γνωστούς ελέγχους και περιορισμούς, ωστόσο, δεν έπαυε να είναι κοινοβουλευτικό, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που -αν ενθυμείσθε οι κάπως παλιότεροι – στις βουλευτικές εκλογές του 1958 η τότε πολιτική δύναμη της Ε.Δ.Α. , δηλαδή το κόμμα των ηττημένων του εμφυλίου -και, παρακαλώ!! οκτώ μόλις χρόνια από το τέλος του καταστρεπτικού εμφυλίου- μπόρεσε να αναδειχθεί σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και με ποσοστό περίπου το 25% του συνόλου των ψήφων!!! ΠΑΡΑΤΑΥΤΑ, αλλά και το αξιοπερίεργο είναι πως, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο -τί λέω, το συντριπτικότερο- ποσοστό ευθύνης του Ελ. Εμφυλίου πολέμου ανήκει στους ηττημένους [είναι γνωστές περί τούτου οι δηλώσεις των ηγετών της Αριστεράς], και οι μεν νικητές επέδειξαν έμπρακτα και σε ικανοποιητικό βαθμό μεταπολεμική συναίνεση, ισορροπία, υπομονή και λήθη [ξέρετε τί σημαίνει για ένα φτωχό χωρικό αγρότη να χάνει το εικοσάχρονο παλληκάρι του -for nothing!- πάνω στα Βίτσι και τον Γράμμο], ακριβώς για την αποτροπή επανάληψης νέας κι αδελφοκτόνου σύγκρουσης, ΠΑΡΑΤΑΥΤΑ, επαναλαμβάνω, οι ηττημένοι ελησμόνησαν πολύ σύντομα κι εύκολα και, ίσαμε τις μέρες μας, ΑΥΤΟΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ως “οι μόνες προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας”, απόλυτα δέσμιοι της επιλεκτικής μνήμης και του άκρατου φανατισμού. Κι έρχονται, τώρα, αυτοί οι άνθρωποι [πολύ μικρό ποσοστό της Αριστεράς -οι άλλοι είναι οι βολεμένοι της Αριστεράς του ΠΑΣΟΚ] και θέλουν να συνεργαστούν -τάχα μου- με το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ: Ποιό Κέντρο, φίλοι μου αγαπημένοι; Για να δούμε, λοιπόν, τί έγινε με το 70% του Κέντρου: ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα λεγόμενα “ποσοστά” [προσωπικώς, θεωρώ προσβολή για το άνθρώπινο και το Ελληνικό πρόσωπο την “κατηγοριοποίηση” του αγνού ελληνικού λαού, στην πλάτη του οποίου παίζονται απίθανα παιχνίδια που δεν μάς τιμούν ως Ελληνικό έθνος] των πολιτικών δυνάμεων ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΑΝ και καθορίστηκαν και παραμένουν τα ίδια από τη δεκαετία του 1940 ως σήμερα, όσο κι αν φαίνεται αλλόκοτο κι απίστευτο. Αυτά ήσαν και είναι τα ποσοστά: 20% η Αριστερά [Κ.Κ.Ε και παραφυάδες της ψευτοαριστεράς. Το Κέντρο, αταλάντευτα στο 70%. Με τη δημιουργία [συμφέροντα προσωπικά, φιλοδοξίες κ.λ.π] δύο ισχυρών κομματικών παρατάξεων, το Κέντρο διαμοιράστηκε το μισό στον Κ. Καραμανλή και το άλλο τον Γ. Παπανδρέου. Με το Κέντρο [καλά διαβάζετε] του Κ. Καραμανλή πήγαν οι έλληνες [οι πιο φτωχοί κι αγράμματοι!! ] που έτρεφαν κάποιαν υπόληψη κι αγάπη στους δυτικούς [ΗΠΑ] που τους βοήθησαν κιόλας πάνω στον Γράμμο, ενώ με τον Γ. Παπανδρέου πήγαν οι κάπως ζωηροί της δημοκρατίας κι όσοι πίστευαν και στο αστέρι…. της κόκκινης αρκούδας!! Καταλάβατε που πήγε το 70% του λεγόμενου Κέντρου; Ωστόσο, το ποσοστό 20% της Αριστεράς, τσεκουρεύτηκε από τον πανέξυπνο [με την στήρηξη και των ΗΠΑ] Ανδρέα Παπανδρέου και σχεδόν έφτασε στα 12-με 14%. Οφείλω να σας υπενθυμίσω, ότι κάποτε, η συνασπισμένη ΑΡΟΣΤΕΡΑ έδινε τον υπέρτατο αγώνα της να πιάσει το “μαγικό” 17%, που θα της έδινε πολιτικά οφέλη. [Αυτά τα υπενθυμίζω, γιατί η μνήμη της Αριστεράς είναι πολύ κοντή..] Και τί γίνεται τώρα, που το 10% της Δεξιάς, σχεδόν, εξαφανίστηκε ή απορροφήθηκε από τη ναζιστική Χ.Α ή αν παρέμεινε κάτι λίγο, το καραδοκούν μερικοί φιλόδοξοι, όπως το ίδιο κάνουν οι άλλοι, των αριστερών παραχωμάτων. Τί έγινε, αλήθεια, το περιβόητο κέντρο του 70%. Εξαφανίστηκε; ΟΧΙ, ζει και βασιλεύει: εμφανώς καθαρόαιμος Κεντρώος χώρος είναι ΤΩΡΑ μόνο η Νέα Δημοκρατία, ένα ποσοστό γύρω στο 10-12% του Κεντρώου χώρου θα ακολουθήσει το ΚΙΝΑΛ κι ένα [συμπλήρωμα κεντρώου χώρου και παλιού ΠΑΣΟΚΙΚΟΥ Κεντροαριστεράς πτέρυγας] αρκετά υπολογίσιμο ποσοστό [επαναλαμβάνω Κεντρώο] φέρεται και άγεται αμήχανο κι απληροφόρητο. Αυτό το τμήμα, το καθαρό δημοκρατικό Κέντρο. τώρα που “ψάχνεται” ο καλός Πρωθυπουργός μας [πιο έξυπνο άνθρωπο δεν έχω γνωρίσει στην κάπως προχωρημένη ηλικία μου!! Δεν επιθυμώ να γράψω τίποτε περισσότερο, ο καθένας μας είναι ελεύθερος και δοαφορετικός και είναι σεβαστή η θέληση του Ελληνικού λαού. Ο λαός μας τελεί,ωστόσο, σε μεγάλη άγνοια κι από το 1974 έχει πέσει θύμα μιας απίστευτης -ολοκληρωτικού χαρακτήρα- αριστερής προπαγάνδας που κατάφερε [τόσοι λίγοι σε τόσους πολλούς!] να κυριαρχήσει ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά [με την άλωση της Παιδείας από τους επιτήδειους ψευτοκουλτουριάρηδες, τον Τύπο και το Ραδιόφωνο] σε όλη τη χώρα μας. Αντί να ενωθεί το Κέντρο και να δημιουργηθεί μία συμπαγής και δημοκρατική κοινωνία, παραπλανιέται από απίστευτους πολιτικάντηδες του γλυκού νερού και βυθίζεται στην ανυπαρξία και την απαξίωση. Και έχει και διατηρεί τα καλύτερα πολιτικά και κοινωνικά στελέχη που δεν έχουν καμία σχέση με τη θολούρα της ψευτοαριστεράς. Τί άλλο να πούμε; Ο Θεός να βάλει το χέρι του….. Αγαπητέ κ. Χρήστο, δεν άντεξα πια με τέτοια άγνοια του λαού μας και την υποκρισία του πολιτικού μας κόσμου. Τί σχέση, αλήθεια, υπάρχει ανάμεσα στο Δημοκρατικό Κέντρο του 70% με τη θολούρα της ψευτοαριστεράς; Ιδού η απορία. Με τη φιλική μας αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγοςΧΑΝΙΑ.