Απειλητικές μεταναστευτικές ροές

Βρισκόμαστε μπροστά από ένα τεράστιο πρόβλημα, που εγκαλούμεθα να το λύσουμε ως χώρα της Ε.Ε. μόνοι μας! Πρόκειται για την άφιξη, τώρα, 200-300 μεταναστών, ή προσφύγων κάθε μέρα στα νησιά και στην ξηρά μέσω Eβρου, που μπορούν να γίνουν και 1000, αν το θελήσουν οι Τούρκοι. Αυτές οι ροές θεωρούνται ως ασύμμετρη απειλή εκ μέρους της γείτονος σαν μια επιθετική ενέργεια, που ογκούται μέρα με τη μέρα και γίνεται όλο και πιο δύσκολα διαχειρίσιμη.
Η κατάσταση κατάντησε ανυπόφορη. Οι προσφυγικές ροές έγιναν θέμα, όχι μόνο πολυσύνθετο, αλλά και τρομακτικό. Αγγίζει τα όρια κινδύνου αλλοίωσης της εθνικής μας υπόστασης. Οι αντιδράσεις των κατοίκων ήταν αναμενόμενο, να γίνουν εκρηκτικές. Δεν μπορεί να κατηγορηθούν για ρατσιστές, ούτε για λαϊκισμό, όταν σε μερικά νησιά οι αιτούντες άσυλο γίνονται περισσότεροι απ’ τους μόνιμους κατοίκους.
Υπάρχει ο μύθος της ενσωμάτωσης. Δεν μπορεί να γίνει τόσο εύκολα η ένταξή τους σε μια άλλη κοινωνία απ’ αυτήν που έχουν μάθει να ζουν. Είναι το θέμα της γλώσσας, της θρησκείας, της κουλτούρας, πώς μιλούν στον δρόμο, πώς συμπεριφέρονται στα μέσα μεταφοράς. Δεν μπορεί να γίνει εναρμονισμός από τον ένα χρόνο στον άλλον. Χρειάζονται πολλές γενιές, ν’ αφομοιωθούν, μεγάλη διάρκεια χρόνου με αβέβαια αποτελέσματα. Κι αν η αφομοίωση επιτευχθεί, θα είναι πλασματική, γιατί δεν χάνει κανείς τόσο εύκολα τις πατρογονικές του ρίζες, οπότε η αλλοίωση της εθνικής υπόστασης και η μεταβολή του χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας καθίσταται αναπόφευκτη.
Κάτω απ’ αυτές τις διαπιστώσεις είναι απορίας άξιο, πως κυβέρνηση και αντιπολίτευση παρασύρονται σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις σ’ αυτή την προσφυγική κρίση, σαν να μην καταλαβαίνουν τι πρόκειται να συμβεί, όταν οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές καταντήσουν πρόβλημα, πολυσύνθετο και τρομακτικό!
Η Ευρώπη ακολουθεί μια αδιάφορη τακτική, που την κάνει ανίσχυρη να προτείνει κάποια αποφασιστική λύση του όλου προβλήματος, ώστε να μην απειλείται η βιωσιμότητά της από ξένα στοιχεία, απ’ τα οποία δοκιμάζεται κατά καιρούς. Αντί να παρέμβει αμβλύνοντας τις αιτίες, που προκαλούν το φαινόμενο της μεταναστευτικής έξαρσης (γεωπολιτικές επεμβάσεις και πόλεμοι) κλείνει τους διαδρόμους και τα σύνορα (όρα ενέργειες των χωρών του Βίζεγκραντ) και αφήνει το πρόβλημα, να το λύσουν Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Ετσι στις χώρες αυτές αναβιώνεται ο φόβος και τροφοδοτούνται εσωτερικοί διχασμοί, με ακραίες καταστάσεις, που έφεραν εμφυλιοπολεμικές αναστατώσεις.
Κινδυνεύει, λοιπόν, να καταργηθεί το οργανωμένο κράτος, όταν δεν διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι νόμοι, όταν δεν μπορεί να εγγυηθεί την ευρυθμη πρόοδο, όταν δεν προστατεύεται το δικαίωμα της ενίσχυσης των εθνικών ιδεωδών, αλλά αντί τούτων, να προτάσσονται επικίνδυνες εθνομηδενιστικές καταστάσεις, που στο παρελθόν, οσάκις παρουσιάστηκαν και δεν υπήρξε εθνική συνεννόηση, η ιστορία μάς εκδικήθηκε.
Προέχει, αφού δεν αποτρέπεται από τη ρίζα του, το μεταναστευτικό, να γίνει η κοινωνική ένταξη με δικαιώματα, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, αλλά και με υποχρεώσεις, όχι μόνο απ’ τις χώρες εισόδου, αλλά απ’ όλα τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. κατ’ αναλογίαν του πληθυσμού των!