Το νέο σχέδιο νόμου που αφορά στην Ψυχιατρική Υγεία όπως και στην Απεξάρτηση, σε συνδυασμό με την ίδρυση του Εθνικού Οργανισμού Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων, έχει προβληματίσει σχεδόν το σύνολο των εμπλεκομένων με την αντιμετώπιση των εξαρτήσεων.
Αν κάποιος δικαιούται να εισακουσθεί επισταμένως και ουσιαστικώς, σχετικά με τους
προβληματισμούς, την ανησυχία και τις όποιες προτάσεις μπορεί – εκ της θέσεως και των βιωμάτων – να καταθέσει, είναι οι οικογένειες όσων πολεμούν με την απεξάρτηση.
Οι οικογένειες που έχουν στηρίξει μεταξύ άλλων, τη λειτουργία του κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Οικογένειες που έχουν ταλαιπωρηθεί, ψυχικά, σωματικά, που έχουν πολλές από αυτές διαλυθεί οικονομικά, ευρισκόμενες σε έναν διαρκή αγώνα για να ξαναδούν τα εξαρτημένα, άρρωστα μέλη τους, υγιή, δυνατά, αυτοεξυπηρετούμενα, κοινωνικά ενταγμένα.
Οι οικογένειες αυτές μέσω συλλόγων και της ομοσπονδίας τους, έχουν εκφράσει πλήρη και απόλυτη διαφωνία με το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου, ζητούν την απόσυρση του σε όσα αφορούν κυρίως την υποβάθμιση των Στεγνών όπως λέγονται Προγραμμάτων Απεξάρτησης.
Ο προβληματισμός που υπάρχει αφορά στον κίνδυνο, να χαθούν θεραπευτικές δομές και κατ΄ επέκταση τα εξαρτημένα άτομα που παρακολουθούν προγράμματα, να βρεθούν μετέωρα, σε μία φάση της ζωής τους όπου η ενίσχυση κι η ένταξη σε θεραπευτικά προγράμματα, είναι αναγκαία μεν, αποτελεσματική σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν δε.
Πρέπει να σημειωθεί πως, στο σχέδιο νόμου που ορίζεται η σύσταση του Εθνικού Οργανισμού Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων, υπάρχει σαφής αναφορά που αναφέρει ότι στο νέο Οργανισμό θα εντάσσονται και διαλειτουργούν, όλοι οι μέχρι σήμερα εγκεκριμένοι οργανισμοί και φορείς αντιμετώπισης των εξαρτήσεων.
Αποδεδειγμένα με βάση επίσημα στοιχεία και σύμφωνα με τη δημοσιογραφική μου εμπειρία στα πολλά, πολλά χρόνια που μεταξύ άλλων καλύπτω θέματα που αφορούν το χώρο των εξαρτήσεων και της απεξάρτησης, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για μία εκτενή κουβέντα πάνω στο σχέδιο νόμου που έχει κατατεθεί.
Τα μέλη των οικογενειών όσων χρήζουν απεξάρτησης, όλων όσων βρίσκονται σε προγράμματα, ζητούν τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών, ειδικών επί του θέματος, φορέων, αυτοδιοικητικών ακόμα και της εκκλησίας. Το μόνο που έχουν να ωφεληθούν από έναν ουσιαστικό διάλογο, είναι να σωθούν οι άνθρωποι τους.
Κανείς δεν απορρίπτει τη διάθεση, καμίας κυβέρνησης, στο να προχωρήσει και ένα και δύο και τρία βήματα παραπέρα την υπόθεση της απεξάρτησης, όπως ουδείς πιστεύω δεν εμμένει στο αλάθητο του Πάπα.
Εργαζόμενοι στα προγράμματα απεξάρτησης, γονείς και οι ίδιοι οι εξαρτημένοι, έχοντας δικαίωμα, οι πρώτοι στην αγάπη και προστασία, οι δεύτεροι στην προσφορά και την αγωνία και οι τρίτοι στην υγεία και την κοινωνική τους επανένταξη, ζητούν ευήκοα ώτα, σοβαρών ανθρώπων στα κέντρα λήψης αποφάσεων, με διακριτικότητα και συναίσθηση.
Η μόνη ουσία που μπορεί να είναι χρήσιμη σε όλη αυτή την ταραγμένη σχέση εξ΄ αιτίας του σχεδίου νόμου, είναι η αντικειμενικότητα, με πολύ καλή δόση αλήθειας και σεβασμού στο δικαίωμα των συγκεκριμένων ανθρώπων να ελπίζουν στη ζωή για τη ζωή τους.