Αποικίες, κεφαλαιακή επέλαση και αποζημιώσεις λήθης

Η Ελλάδα δεν είναι αποικία λέει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά ως αποικία μας αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε επενδυτές, που περιχαρείς για τις φθηνές προσφορές σε γη και ύδωρ, ανακοινώνουν νέες θέσεις εργασίας στο όνομα της ευγενικής προσφοράς τους σε εποχές οικονομικής κρίσης.
Η αποικία αυτή δεν έχει δημιουργηθεί τώρα και όσο συνεχίζεται ο δανεισμός, αποικία θα μείνει. Την ίδια στιγμή που η γερμανική ηγεσία δηλώνει πως η υπόθεση των κατοχικών αποζημιώσεων έχει τελειώσει οριστικά, την ώρα όπου χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλιστές συνεπικουρούμενοι από την ακροδεξιά απειλούν την Ελλάδα με κυρώσεις αν συνεχίσει να φέρεται εχθρικά απέναντι στη Γερμανία, οι υπόλοιποι εταίροι απλά συντάσσονται στη γερμανική γραμμή και μας γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι καινούργια, ούτε είναι απόρροια της όποιας «επαναστατικής» διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απλά μια πρώτη απάντηση στις ελληνικές αξιώσεις που εγείρονται υπό την πίεση του κόσμου και όλων αυτών που κινήθηκαν επιτυχώς τα τελευταία χρόνια  στην υπόθεση του Διστόμου. Η λογική του «μη μου τους κύκλους τάραττε» σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη κεφαλαιακή επέλαση των Γερμανών μεγαλοεπενδυτών στη φτωχή ζώνη του ευρώ, αποτελεί τη βάση για την υπογραφή περαιτέρω ελεεινών συμφωνιών λιτότητας με τους παρίες της Ευρωζώνης, στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και αυτές. Κανείς βέβαια από όλους αυτούς δεν θυμάται το παραμικρό από το κατοχικό δράμα, ούτε θεωρεί πως ένα συγγνώμη δεν είναι αρκετό για να επουλωθούν τα ψυχικά τραύματα. Βέβαια, ποια η σχέση των ολοκαυτωμάτων με τα σημερινά χρέη; Πώς και με ποιο τρόπο βεβηλώνονται οι μνήμες όταν χιλιάδες άνθρωποι έχουν χαθεί και όλοι οι σημερινοί κύκλοι οργιάζουν με την επίκληση αδικοχαμένων ανθρώπινων ζωών; Δεν μου άρεσε ποτέ ο παραλληλισμός των κατοχικών τραγωδιών με τις οικονομικές αξιώσεις, το ίδιο όπως η εγκληματική αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή που συνεχίζεται ασταμάτητα. Οι πόλεμοι δεν δικαιολογούνται ούτε ξεχνιούνται με την καταβολή  αποζημιώσεων, είναι δε από μόνοι τους παράλογοι όσο και οι κάθε είδους στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Το να ξεχρεώσει η χώρα με την καταβολή της κατοχικής αποζημίωσης δεν κάνει τους ανθρώπους να ξεχνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν τη ζωή τους στο όνομα του εκάστοτε μιλιταρισμού. Και σε τελική ανάλυση, πόσες αποζημιώσεις θα έπρεπε να καταβληθούν στους Έλληνες πολίτες που από τον πόλεμο και μετά δεν μπόρεσαν να ορθοποδήσουν, γιατί η χώρα τους και σε πολεμικές συρράξεις πήρε μέρος και δάνεια εξακολουθεί να πληρώνει; Οι όποιες συμφωνίες στις Βρυξέλλες, δεν θα σταματήσουν τις φωνές αυτών ακριβώς των πολιτών που δεν δέχθηκαν ποτέ να παίξουν με τους όρους της επίπλαστης ευημερίας. Η Ελλάδα δεν είναι αποικία, λέει ο Έλληνας πρωθυπουργός, αποικιοκρατική όμως είναι η συμπεριφορά των «συμμάχων» από τον πόλεμο και μετά. Θαρρείς πως όλα είναι τσιφλίκι τους, με τη γνωστή αυτή  υπεροψία που τους διέκρινε και διακρίνει, μιλούν για τους πολίτες λες και είναι μιάσματα, συνεπικουρούμενοι από κατευθυνόμενα Media που πλουτίζουν από τη φτώχεια. Και το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και το να σε αναφέρει  η κιτρινοφυλλάδα Bild  είναι το ίδιο τιμητικό, κε Βαρουφάκη, με το να σε πολιορκούν τα λαϊκίστικα  ελληνικά έντυπα – απόρροια της δημοσιογραφικής κατάντιας, που μιλούν για αποζημιώσεις  μόνο εν καιρώ επικείμενου Grexit  στο όνομα της τωρινής εθνικοπατριωτικής παλιγγενεσίας και αποσόβησης στο παρά πέντε της οικονομικής καταστροφής. Έτσι είναι αγαπητοί. Γιατί για τους πολέμους δεν πλήρωσαν ποτέ αυτοί που τους δημιούργησαν. Δεν πλήρωσαν ούτε οι Γερμανοί που ισοπέδωσαν τόσα κράτη ούτε οι «καλοί σύμμαχοι» που έκαναν κρανίου τόπο τη Γερμανία. Ο πόλεμος είναι πόλεμος και όποιος τον υποστηρίζει ως αναγκαίο κακό είναι το ίδιο παράλογος με αυτόν που σκοτώνει χωρίς αφορμή. Και οι αποικίες όσο υπάρχουν γεωπολιτικά συμφέροντα θα υπάρχουν στο διηνεκές. Μόνο αν στα χείλη των παθόντων ακουστεί και πάλι η λέξη «ελευθερία» θα πάψουν οι εκάστοτε πύρινοι λόγοι περί εθνικής απελευθέρωσης. Γιατί, να ξέρετε, το κράτος των Βρυξελλών πάντα θα συνοδεύεται από τις εθνικές κυβερνήσεις, ως τελευταίο ανάχωμα στην όποια τοπική εξέγερση που θα περιορίζεται κάθε φορά στην εθνική ανεξαρτησία – όργανο του παγκόσμιου καπιταλισμού.