Απλή αναλογική και κρίση μέσης ηλικίας

Οι επόμενες Εθνικές εκλογές, εφόσον δεν αλλάξει κάτι, θα πραγματοποιηθούν με το νόμο 4406/2016 και η κατανομή των εδρών, σε εθνικό επίπεδο, θα γίνει με το μέτρο της απλής αναλογικής. Αξίζει άραγε σήμερα να σπαταλάμε τόσο μεγάλη πολιτική ενέργεια σε συζητήσεις, εντός και εκτός Βουλής, αναφορικά με τη μορφή του εκλογικού νόμου; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, όχι βέβαια. Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να προβληματιζόμαστε για την πολιτική χρησιμότητα και εξέλιξη του εκάστοτε εκλογικού συστήματος.
Απεναντίας, θα διευθετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μεταφράζεται η ψήφος σε έδρες, στη βάση των αντοχών και της κουλτούρας του κράτους που έχουμε. Το εκλογικό σύστημα είναι δημιούργημα της παράδοσης και της πολιτικής ιστορίας κάθε χώρας, έστω και εάν υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει όπλο στα χέρια των εκάστοτε κυβερνώντων για τη διαμόρφωση των όρων της εκλογικής σύγκρουση.  Οι αντοχές του ελληνικού κράτους φτάνουν μέχρι τα όρια εκείνων των εκλογικών συστημάτων τα οποία θυσιάζουν στο βωμό της κυβερνησιμότητας ένα μέρος της αντιπροσωπευτικότητας. Φαντάζεστε ένα Ελληνικό κράτος στα πρότυπα της Ιταλίας, με εκλογές κάθε δέκα μήνες;
Το κράτος στη χώρα μας νοσεί από πιο ουσιώδη, μείζονος σημασίας, δομικά προβλήματα τα οποία χρίζουν Συνταγματικών παρεμβάσεων. Δεν πάσχουμε από έλλειμμα αντιπροσώπευσης. Πάσχουμε από το φαινόμενο το κράτος να αδυνατεί να βάλει έστω και μια υπογραφή, σε περίπτωση παρατεταμένης ακυβερνησίας. Αρα, μεγαλύτερη χρησιμότητα έχει ο απογαλακτισμός του ελληνικού κράτους από παθογένειες που το καθιστούν ετερόφωτο οργανισμό και όχι αυτόφωτο. Γι’ αυτό άλλωστε η αλλαγή που πραγματοποιήθηκε, επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, από την ενισχυμένη σε απλή αναλογική είναι μια επιλογή η οποία όσο δημοκρατικά ελκυστική παρουσιάζεται τόσο εκτός της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας είναι. Μπορεί να είναι ιστορικό αίτημα της Αριστεράς η απλή αναλογική, όμως πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει ο χρόνος μέσα στην ιστορία που θα εφαρμοστεί.
Η δημοκρατία, όχι μόνο στην Ελλάδα άλλα και σε άλλα κράτη του δυτικού πολιτισμού πάσχει, σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Ράνσιμαν, καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Cambridge, από κρίση μέσης ηλικίας. Μια κρίση που δεν επέρχεται ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος, άλλα κάπου στη μέση μίας ζωής σημαίνει μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Η Συνταγματική οριστικοποίηση και μακροημέρευση της απλής αναλογικής ή ενδεχομένως κάποιου άλλου ακόμη πιο δημοκρατικού εκλογικού μοντέλου είναι μια πολιτική επιλογή η οποία έχει την αναφορά της στο μέλλον. Σε κοντινό ή μακρινό αυτό θα εξαρτηθεί από τα μονοπάτια τα οποία θα ακολουθήσουμε για να ξεπεράσουμε ανώδυνα την κρίση μέσης ηλικίας.
Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο οφείλουμε να ιεραρχήσουμε σε πραγματιστική βάση τις επόμενες κινήσεις ώστε, να μην κάνουμε ένα βήμα εμπρός και δύο ή περισσότερα πίσω.