Από Eurogroup σε Eurogroup και από το ένα θρίλερ στο άλλο, στο όνομα της προόδου των διαπραγματεύσεων ή της οριστικής ρήξης που όλοι απεύχονται, δανειστές και ελληνική κυβέρνηση. Κάθε φορά σταθμίζονται τα όποια θετικά αποτελέσματα, την ίδια στιγμή που οι απειλές κατά της χώρας μας δεν παύουν, απλά από τη μια εκτοξεύονται με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, και από την άλλη απλά λέγονται για να θορυβήσουν. Οσο οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν τη διαπραγματευτική τους τακτική κατά το δοκούν, ο χρόνος θα περνά χωρίς ουσιαστικά να καταλήξουν σε συμφωνία. Βάζοντας μέσα σε αυτό και ενδεχόμενο δημοψήφισμα ή νέες εκλογές, ίσως και να επιβεβαιωθεί το ρητό Σόιμπλε περί «χαμένου χρόνου».
Στην πραγματικότητα δηλαδή, οι διαφωνίες είναι τόσες πολλές που μάλλον οι συζητήσεις γίνονται για να πείθεται ο πολίτης ότι «κάτι κινείται». Ας ευχηθούμε να μην είναι έτσι.