Τέσσερα χρόνια πριν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αφού διαπίστωσε πως… λεφτά δεν υπήρχαν, ανακοίνωνε από το Καστελόριζο το… φαλιμέντο της ελληνικής οικονομίας. Για τους Ελληνες ξεκινούσε τότε το ταξίδι προς το άγνωστο καθώς ο μέσος πολίτης δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο φουρτουνιασμένη θα ήταν η θάλασσα. Οδηγίες άλλωστε δεν μας είχε δώσει κανείς.
Και πώς να έδινε άλλωστε, αφού έξοδος κινδύνου και σωσίβιες λέμβοι δεν προβλέπονταν στο μεγάλο πείραμα που σχεδίαζε το Δ.Ν.Τ. και η Ευρώπη πάνω στις πλάτες των Ελλήνων. Το διάγγελμα εκείνο του Γιώργου Παπανδρέου έμελλε να στιγματίσει για πάντα τη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Ηταν η επισφράγιση της αποτυχίας πολιτικών που εφαρμόστηκαν για δεκαετίες στη χώρας μας, η απογύμνωση του νεοπλουτισμού της ελληνικής κοινωνίας και η κατάρρευση των -όποιων- ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στα -τότε- δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Τα σοκ απανωτά και πανίσχυρα.
Οι Ελληνες έχασαν κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα, είδαν μισθούς και συντάξεις να συρρικνώνονται, την Υγεία και την Παιδεία να απαξιώνονται πλήρως, ενώ ταυτόχρονα έβλεπαν τον γνωστό, τον φίλο, τον γείτονα, να βυθίζεται στην κατάθλιψη, να βγαίνει στον δρόμο ή ακόμη και να βάζει τέλος στη ζωή του. Και φτάνοντας στο σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η Ελλάδα ακόμα παλεύει με τα κύματα να βγει από αυτό το εφιαλτικό ταξίδι. Οι πολίτες προσδοκούν να βρουν την Ιθάκη τους, μα δυστυχώς ακόμα δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί…
