Τηλεοπτική εκπομπή… Φωτίζει την Ιστορία και τον Πολιτισμό, ενός τόπου, μιας περιοχής, μιας μικρής πόλης ίσως, στην πατρίδα…
Την παρακολουθώ στο κρατικό κανάλι. Μου αρέσει εξαιρετικά! Η Πέτρα -κυριολεκτικά- αφήνεται στον χρόνο, ιστορημένη, δομημένη, ακατέργαστη, αλλά πάντα σχεδόν, αήττητη στην φθορά του.
Ο Χρόνος, την “εναγκαλίζεται”, με μικρές “μορφοποιήσεις” αφού ο Ήλιος κι ο άνεμος, προσπορίζουν στην όποια αλλαγή της στον χρόνο…
Εκτός βεβαίως, από το ανθρώπινο χέρι…
Ο Ελευθέριος Ελευθεριάδης, επισκέπτεται το μέρος που προβάλλει, με συνεντεύξεις, ΦΩΤΟ, και «γνωριμιά» με τους τηλεθεατές, συνιστά μιαν άμεση, ελκυστική, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα εμπειρία… Ως ν’ ανοίξεις ένα βιβλίο με τα χρώματα της γνώσης και της συγκίνησης και κλείνοντάς το, να το ευχαριστήσεις για την εμπειρία…
…-Το κόσμημα το Ελληνικό, το κόσμημά μας, το αγαπούν πολύ οι ξένοι…
Να ξέρετε, να ξέρετε πόσοι, επισκέπτονται την Σχολή μας…
Αγοράζουν εκθέματα, συνομιλούν με τους αργυροχρυσοχόους μας, σημειώνουν στοιχεία…
Ο λόγος για την Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, στην Ήπειρο… Στην Στεμνίτσα, συγκεκριμένα. Η «ασημένια αίσθηση» λάμπει στην κουβέντα, στο εκθετήριο, στο βλέμμα των μαθητών, μικρών και μεγάλων, στα λόγια και την έκφραση των δασκάλων, των κυριών, που μπήκαν στο σχολείο στα δεκατέσσερά τους, κι έμειναν!
Ένας “απόηχος” από τους ήχους της δημιουργίας των Ιωαννίνων, διοχετεύεται γλυκά στις αφηγήσεις…
– Ναι, ξέρετε, με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον, ο Λάμπης Κατσούλης κι ο Αριστείδης Βλαχογιάννης ίδρυσαν το σχολείο, για να ‘χουν τα νέα παιδιά μια προοπτική…
Για να μη χαθεί η Παραδοσιακή Τέχνη….
Χαλκός, αργυρός, μπρούντζος… Λίγο το ασήμι βέβαια, σε πλάκα, ράβδο, ή σύρμα, αλλά και χρυσό, σπανιότερα…
Ανάγλυφη μορφή θαυμαστή…
Εικόνες, καντήλια, νομίσματα…
Σ’ επιφάνεια βελούδου μπορντώ, η θέα των κοσμημάτων, εντυπωσιάζει.
Περιδέραια, σκουλαρίκια, δακτυλίδια, σταυρουδάκια, «μυθολογούν» το σκύψιμο του τεχνίτη με τη λαχτάρα της καρδιάς, και το εικονικό «πρότυπο» της φαντασίας του, να δώσει με τα σύνεργά του, και πρώτο πρώτο την… σέγα του, την ωραιότητα, απτή!!
Το φύλλο, το λουλουδάκι, το πουλί!
Δεν είναι τόσο αθώα, όσο «δηλώνουν» εικονικά! Ταξιδεύουν κι αυτά, ιστορικές εκφάνσεις της Λαϊκής ζωής, τη μερική κάλυψη των αναγκών της, με την χει-ρο-ποί-η-τη Τέχνη και την Ψυχή!
Περίαπτο, δηλαδή, ακριβό, κι αγαπημένο.
