Έρχονται Χριστούγεννα, μία γιορτή με πολλούς συμβολισμούς και υπαρξιακές έννοιες. Κι όμως εμείς μένουμε συνήθως στην έλλειψη των χρημάτων και στη μη δυνατότητα να ασχοληθούμε με τη θεραπεία μέσω αγορών (shopping therapy). Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που μας δίνουν μαθήματα ζωής καθημερινά. Υπάρχουν άνθρωποι που όσο η μοίρα τους δοκιμάζει σκληρά ως προς τις συνθήκες ζωής τους, τόσο αυτοί συνεχίζουν να χαμογελούν και να αγαπάνε τους ανθρώπους. Τον θόλο του ναού της ζωής τον στηρίζουν τρεις κολόνες, αυτή της Πίστης, της Αγάπης και της Ελπίδας. Ναι, χρειάζονται και οι τρεις για να μας κάνουν να χαμογελάμε. Απαιτούνται και οι τρεις για να μας οδηγήσουν στο σημείο να λέμε: ναι, είμαι το αγαπημένο παιδί του Θεού, γι’ αυτό με θυμάται και με δοκιμάζει. Ακόμη κι αν η Πίστη μας μειωθεί και η Αγάπη μας ταλαντεύεται, υπάρχει πάντα η Ελπίδα που μένει “αναμμένη” και μας κρατά στον σκοπό της ζωής μας. Χριστούγεννα για τους Χριστιανούς ή γέννηση του Ηλιακού Θεού για άλλες θρησκείες, έρχονται τη στιγμή που ο ήλιος φαινομενικά σταματά να κινείται για 3 περίπου ημέρες, δίνοντάς μας τη μεγαλύτερη νύχτα, το μεγαλύτερο σκοτάδι. Χειμερινό ηλιοστάσιο που φέρνει το ξεκίνημα της νίκης του Φωτός. Με το φαινομενικό ξεκίνημά του ήλιου πάλι την 25η Δεκεμβρίου, το Φως αρχίζει να κερδίζει έδαφος από το σκοτάδι. Εμείς τι εφαρμόζουμε στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, απ’ όλα αυτά. Μήπως τελικά χρειαζόμαστε “χτυπήματα της μοίρας” για να αναρωτηθούμε; Μήπως πρέπει να χάσουμε κάποια πράγματα για να αναλογιστούμε την αξία τους; Χάσαμε, οι πολλοί, τη δυνατότητα αγορών τις ημέρες αυτές κυρίως. Στρέψαμε όμως κάπου αλλού την προσοχή μας; Αναζητήσαμε κάτι βαθύτερο, κάτι περισσότερο ουσιώδες, κάτι που να δίνει αγάπη κι ελπίδα σε μας και σε κάθε διπλανό μας ή έστω σε έναν μόνο διπλανό μας; Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας για πίστη, αγάπη, ελπίδα, χαμόγελο και στην καθημερινότητά μας καλό είναι να σκεπτόμαστε το τι έχουμε και όχι το τι θα θέλαμε να έχουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια προόδου οικονομικής, γνωσιακής, κοινωνικής, μέσα στα πλαίσια της αγάπης και της ανθρωπιάς, χωρίς δηλαδή να φτάνουμε στο “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Γιορτή αγάπης, ανθρωπιάς και αναζήτησης αξιών μέσω του συμβολισμού και της κυριολεκτικής έννοιας του φωτός που όλοι αναζητούμε ή θα έπρεπε να αναζητούμε. Το ηλιοστάσιο, το χειμερινό τώρα, διδάσκει, και για τον λόγο αυτό εορταζόταν και εορτάζεται από πολλούς λαούς και θρησκείες σ’ όλο τον πλανήτη. Άλλωστε ας προσέξουμε τα διδάγματα του σπόρου: φυτεύεται στο σκοτάδι του χώματος για να πεθάνει και ταυτόχρονα να γεννήσει μια νέα ζωή, ένα νέο φυτό, με νέους καρπούς που θα συνεχίσουν τον ίδιο δρόμο του θανάτου και της επαναγέννησης. Τον σκεπάζει το σκοτάδι, αλλά αναζητά το Φως για να αγωνιστεί και να πετύχει τον σκοπό του, να δώσει καρπούς, ολοκληρώνοντας το έργο του. Κι εμείς οι άνθρωποι, τα νοήμονα όντα, τι κάνουμε σε σύγκριση με τον σπόρο και το φυτό; Τρώμε, πίνουμε, γεμίζουμε κακίες, αρρωσταίνουμε, κατηγορούμε όλους τους άλλους μέχρι και τον Θεό και ενώ θα μπορούσαμε να ζούμε σε κόσμο αγάπης και καλοσύνης, μετατρέπουμε τη δυνατότητα αυτή και βιώνουμε έναν κόσμο σκληρό, άκαρδο, χωρίς αγάπη, ένα κόσμο με όλα τα χαρακτηριστικά του σκοταδιού. Ποιος μας φταίει και βρισκόμαστε στο “πράττειν άλογα”; Φυσικά ο ίδιος μας ο εαυτός. Η Φύση διδάσκει, αλλά ποιος την προσέχει; Ποιος συντονίζεται με τον ρυθμό της; Εμείς συνήθως προσέχουμε ότι λαμπυρίζει κι όχι ότι πραγματικά έχει φως. Έτσι, τραβάνε την προσοχή μας περισσότερο τα ετερόφωτα, όσα δηλαδή δεν έχουν δικό τους φως, αλλά το δανείζονται ή το κλέβουν από τους άλλους που έχουν, παρά τα αυτόφωτα όντα, που δημιουργούν το φως τους μέσα από κάθε τι θετικό τους, πράξεις, λόγια, σκέψεις, ευχές καρδιάς. Η ίδια η ζωή διδάσκει και μας δίνει ευκαιρίες να διδαχθούμε μέσα από τις δυσκολίες που μας βάζει. Ανάψαμε άραγε κι εμείς μέσα μας τα λαμπιόνια της ψυχής μας; Στολίσαμε τον ψυχικό μας κόσμο έτσι ώστε να χαμογελάμε, μέσα μας και έξω μας, και να έχουμε περίσσια αγάπη και για τους γύρω μας; Μα για να το καταφέρουμε πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας μέσα μας, να δούμε την κατάστασή μας και “τον στολισμό μας”. Είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε το Φως που ο ζωοδότης ήλιος θα μας δίνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο αποδιώχνοντας το σκοτάδι; Είμαστε έτοιμοι να γιορτάσουμε με αυτά που έχουμε, απομακρύνοντας τη μιζέρια και τη γκρίνια; Ας φωτίσουμε, λοιπόν, τους δρόμους του ψυχολογικού μας κόσμου με φως, περισσότερο φως, ας διώξουμε τα σκοτάδια και τη μέσα μας γιορτή ας την εκφράσουμε κι έξω μας, με αγάπη, χαμόγελα, ευχές μέσα από την καρδιά μας, μια καλή κι αισιόδοξη κουβέντα προς τον διπλανό μας. Ο σπόρος πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί και να δώσει νέα ζωή, όμορφα άνθη και καρπούς για να συνεχιστεί η ζωή. Ακολουθεί τη φύση, διδάσκεται από αυτήν και συνεχίζει τη θυσία του και την αναγέννησή του. Κι εμείς μπορούμε. Ας δώσουμε στα υλικά αγαθά τη δική τους αξία και στα αγαθά της ψυχής και του πνεύματος (θεϊκού τμήματός μας) τη δική τους αξία. Ας την εκφράσουμε, ξεκινώντας από τώρα με χαμόγελο, αγάπη, καλοσύνη, μια καλή κουβέντα κι αν μπορούμε και με υλική βοήθεια. Θα αλλάξει η ζωή μας και ο κόσμος μας όλος. Χριστούγεννα, ήλιος και ηλιοστάσιο, πορεία του σπόρου, ας γίνουν αφορμή για μια νέα αρχή, για ένα νέο ξεκίνημα προς το Φως, που δίνει ζωή.
