Από τα Κόκκινα Φανάρια στο Περιβόλι της Παναγίας

Σοκ και δέος ,είναι τα πρώτα συναισθήματα που σε κυριεύουν διαβάζοντας την προμετωπίδα του βιβλίου του Γιώργου Καμβυσέλλη: “Από τα Κόκκινα Φανάρια στο Περιβόλι της Παναγίας” και αυτό γιατί η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Αλέκου Γαλανού, γυρισμένη το 1963, έχει μείνει στην ιστορία για το πολύ σκληρό της περιεχόμενο, γυρίστηκε στην Τρούμπα, ένα κακόφημο δρόμο του Πειραιά, όπου αν δυσκόλευε η συναλλαγή στον αγοραίο έρωτα, τοn λόγο είχαν οι σουγιάδες για να δώσουν τη λύση.
Σε αντίθεση, με το Περιβόλι της Παναγίας, το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Όρους, όπου βασιλεύει η γαλήνη και θεωρείται ο ιδανικότερος τόπος στον κόσμο για προσέγγιση του Θεού.
Το ξάφνιασμά σου βέβαια, δεν διαρκεί πολύ, αφού προχωρώντας στο κάτω μέρος του εξωφύλλου διαβάζεις ότι την έκδοση του βιβλίου έχει κάνει η Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγ. Όρους, έτος 2011 και επομένως το περιεχόμενό του έχει τη συγκατάθεση της Ιεράς Μονής.
Πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Αλέκος Γαλανός, έγραψε το σενάριο της πολύκροτης ταινίας, που γνώρισε δόξες και τιμές αφού έφτασε κοντά στο Oσκαρ και κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Βέβαια εκτός του κινηματογράφου, τα Κόκκινα Φανάρια, ανέβηκαν πολλές φορές και στο θέατρο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία.
Το βιβλίο πραγματεύεται τη συναρπαστική ζωή και το έργο του Αλέκου Γαλανού  και τη διαδρομή του με κύριους σταθμούς τη Μυτιλήνη, τόπο καταγωγής του, το Θέατρο, το Υπουργείο Γεωργίας, τη Μονή Κουτλουμουσίου, και το άδοξο τέλος του σ’ ένα υγρό υπόγειο στην Αθήνα.
Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Γιώργος Καμβυσέλλης, γεωπόνος το επάγγελμα, και δ/ντής του ΤΕΙ Γεωπονίας Ηρακλείου για πολλά χρόνια, συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Αλέκο Γαλανό, επίσης γεωπόνο και θεατρικό συγγραφέα και δούλεψαν μαζί στο Υπουργείο Γεωργίας ως παραγωγοί Ραδιοφωνικών εκπομπών για τους αγρότες.
Οι δυο τους, για πρώτη φορά, εφάρμοσαν τη μαζική εκπαίδευση του αγροτικού πληθυσμού και κατάφεραν να φέρουν τον πολιτισμό, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο κι αργότερα την τηλεόραση στο χωράφι και το σπίτι του Έλληνα αγρότη.
Πέρασαν τα χρόνια, ο Αλέκος Γαλανός αρρώστησε βαριά, έκανε πολλές επεμβάσεις, χωρίς αποτέλεσμα και η τελική γνωμάτευση των γιατρών έλεγε ότι είχε μόνο τρεις μήνες ζωή, λόγω πολλών μεταστατικών καρκίνων. Ετσι, ύστερα από θεϊκό όραμα, κατέφυγε στο Αγιο Ορος για να σώσει την ψυχή και το σώμα του, και τα έσωσε μάλλον και τα δύο, αφού όχι μόνο δεν πέθανε αλλά έγινε δόκιμος μοναχός και έζησε για δεκαεννέα ακόμη χρόνια στη Μονή Κουτλουμουσίου .
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του καθηγούμενου της Μονής αρχιμανδρίτη Χριστόδουλου για τον Αλέκο Γαλανό: «Είδα λοιπόν έναν άνθρωπο να παλεύει με τον εαυτό του, να παλεύει με τη ζωή και το θάνατο, να θέλει να ζήσει όλη την πληρότητα της ζωής έχοντας φωτιστεί με το φως του θανάτου. Το φως που τον έκανε να συναισθανθεί ότι υπάρχουν πολλά και μεγάλα πέρα από όσα άμεσα αντιλαμβανόμεθα και πίσω απ’ όλα η παρουσία του προσωπικού θεού και των φίλων του».
Προφανώς, ο καθηγούμενος της Μονής και οι μοναχοί, δεν επικεντρώθηκαν στο περιεχόμενο της ταινίας, αλλά είδαν στο πρόσωπο του Αλέκου Γαλανού, τη μεταμόρφωση τη μεταστροφή και το θαύμα, γι’ αυτό και το εξέδωσαν.
Με το βιβλίο αυτό ο Καμβυσέλλης, ξαναφέρνει στο προσκήνιο τα Κόκκινα Φανάρια αλλά περισσότερο τον άγνωστο στους πολλούς συγγραφέα του έργου, Αλέκο Γαλανό. Αφού είναι σύνηθες φαινόμενο, σε μια ταινία, ο συγγραφέας να μένει στην αφάνεια. Η συγγραφή του βιβλίου, αποτέλεσε για τον συγγραφέα ένα πραγματικό άθλο αφού χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια ερευνητικής δουλειάς, σε υπουργεία, εφημερίδες, συναντήσεις με πρόσωπα του θεάτρου και κινηματογράφου, με τους ηθοποιούς της ταινίας και το σημαντικότερο επιτόπια έρευνα και παραμονή για δυόμισι μήνες στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Τίποτα στο βιβλίο δεν είναι αυθαίρετο, όλες οι πηγές καταγραμμένες και σημειωμένες,
Για όλα αυτά επισημαίνει ο συγγραφέας: «Χρειάστηκαν σιδερένια νεύρα, πίστη στο Θεό, αδαμάντινο πείσμα και ζήλος για το έργο που επιτελούσα».
Ο ίδιος ο Γαλανός μίλησε πολλές φορές, αποσπασματικά και χαρακτηριστικά για τον εαυτό του: «Οι γιατροί μού στερούν τη δυνατότητα να ξαναδώ μετά δυο μήνες την ανατολή του ήλιου. Προσπάθησα όπως όλοι οι μελλοθάνατοι να γευτώ ό,τι προλάβαινα. Γιατί να νιώθω άβολα; Επειδή είμαι μοναχός κι έχω γράψει για τις πόρνες; Σχεδόν ευλογώ τον καρκίνο γιατί χωρίς αυτόν δεν θα είχα γνωρίσει το Θεό».
Κι όμως, δεν ήταν γραφτό στον Αλέκο Γαλανό να αναπαυθεί για πάντα στη γαλήνη του Αγ. Όρους όπου είχε ετοιμάσει και τον τάφο του, αφού οι δικοί του, πριν πεθάνει και ενώ είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, τον μετέφεραν στην Αθήνα για να τον κληρονομήσουν και πέθανε σ’ ένα υγρό υπόγειο.
Ο Γιώργος Καμβυσέλλης, σήμερα μόνιμος κάτοικος στο Σφηνάρι, γνωστός και αγαπητός στην Κίσαμο, δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα, δεν του αρέσει να μιλεί για τον εαυτό του και γι’ αυτό ελάχιστοι πιστεύω γνωρίζουν την ύπαρξη του βιβλίου και τη στενή του σχέση με τον σεναριογράφο της πολύκροτης ταινίας.
Με αφορμή μια αναφορά του στην εφημερίδα, μίλησα μαζί του για τον Αλέκο Γαλανό, και πρόθυμα μου χάρισε το βιβλίο του, μαζί και τα άλλα τρία βιβλία που έχει εκδόσει… Το μελέτησα προσεχτικά και ενθουσιάστηκα. Στ’ αυτιά μου, ήχησε πολλές φορές το γνωστό τραγούδι της ταινίας, «στου Λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν» κι αυτό σε στίχους του Αλέκου Γαλανού και στα μάτια μου ξεδιπλώθηκε ένα θαύμα. Το θαύμα της πίστης που μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο και να τον θεραπεύσει.
Γι’ αυτό θεώρησα καθήκον μου, να γράψω αυτά τα λίγα και φτωχά λόγια για το βιβλίο του Γιώργου Καμβυσέλλη, τον οποίο θεωρώ προσωπικότητα με βάθος και ποιότητα, με μεγάλη συνεισφορά στην εκπαίδευση, στον ελληνικό πολιτισμό και κυρίως στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.