Από τη δεκαετία του ‘80 στο σήµερα…

Όσοι ήµασταν πιτσιρικάδες τη δεκαετία του ‘80 θα θυµόµαστε το πρόσωπο του συνοµήλικου µας στην αφίσα του “Ριζοσπάστη” για την “Αλήθεια που τρέφει το µέλλον…” όπως διαφήµιζε τότε.
Χωρίς να έχουµε την παραµικρή ιδέα περί πολιτικής, αρκετοί, ταυτιζόµασταν µε τον µικρό που διάβαζε εφηµερίδα και είχε στα χέρια του ένα κοµµάτι ψωµί, παρά µε τον 35άρη µυστακοφόρο και την κυρία µε κατσαρό µαλλί που υπόσχονταν “ακόµα καλύτερες ηµέρες” στην αφίσα του ΠΑΣΟΚ, ή την Ελλάδα ως τυρί που καταβρόχθιζαν τα “πράσινα τρωκτικά” όπως διαφήµιζε στα φυλλάδιά της η Ν∆.
Ζώντας σήµερα σε µια εποχή που η λέξη “τοξικότητα” έχει γίνει καραµέλα στα χείλια πολιτικών όλων των αποχρώσεων αλλά που εξαντλείται σε µπινελίκια στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα µπορούσε κάποιος να θυµάται µε νοσταλγία τις δεκαετίες του ’70 και ’80 ακόµα και του ’90.
Συνηθίζουµε όταν επιστρέφει ο νους µας στο παρελθόν να µένει κυρίως στα ευχάριστα, διασκεδαστικά, ανέµελα γεγονότα. Ήταν όµως έτσι; Πόσοι δεν θυµούνται τον αφισοπόλεµο που γινόταν κανονικός πόλεµος µεταξύ οργανωµένων οπαδών…κοµµάτων; Τις χυδαίες επιθέσεις µέσω Τύπου από την “Αυριανή” µέχρι τα αντίστοιχα έντυπα της άλλης πλευράς;
Στα δικά µας εδώ στην Κρήτη, τους κουµπουροφόρους, τις συγκρούσεις ακόµα και µε νεκρούς, τις απειλές όχι µε… νεροπίστολα αλλά µε κανονικά όπλα, τον ρόλο των σωµάτων ασφαλείας, τις µεταφορές µε αεροπλάνα, βαπόρια, λεωφορεία των ψηφοφόρων αλλά και του κοινού στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των κοµµάτων, τα “χρωµατισµένα” καφενεία!
Όλα τα παραπάνω µε µικρές δόσεις ιδεολογίας από µεριάς των εµπλεκοµένων και τεράστιες ποσότητες “προσωπικού συµφέροντος”… για το κόµµα, τον αρχηγό µεν, αλλά κυρίως δε για την εξυπηρέτηση της πάρτης µας…
Αν κάποιοι σήµερα µιλούν για “τοξικότητα”, µάλλον δεν έχουν ζήσει ή έχουν περιορισµένες αναµνήσεις από ένα όχι και τόσο µακρινό παρελθόν…