Ι.-ΑΝΕΚΑΘΕΝ στην Ελλάδα οι εκλογές κρίνονται απ’ τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων, όχι μόνο από την υποσχεσιολογία, την προοπτική και το προεκλογικό τους μήνυμα.
ΚΑΙ για τις τέσσερις περιπτώσεις χρειάζεται και το μέσο που θα κάνει πιστευτό στο λαό το μήνυμα…
ΙΙ.-ΜΠΡΟΣΤΑ μας έχουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ που τον δοκιμάσαμε στην περίπου πενταετή διακυβέρνηση της χώρας, μαζί με τους ΑΝΕΛ (2015-2019), με τα υπέρ και τα κατά τους. Έχουμε και μια νεότερη “εκδοχή” της ΝΔ που, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στα εξωτερικά θέματα (“έξω πάμε καλά” που έλεγε κι ο ιδρυτής της ΝΔ, ο Κ. Καραμανλής, ο πρεσβύτερος), τα έχει καταφέρει αρκούντως καλά μέχρι σήμερα.
ΕΤΣΙ, η ικανοποίηση από το έργο μιας κυβέρνησης παίζει σημαντικό ρόλο. Κάτι που καταγράφεται ανελλιπώς στις δημοσκοπήσεις. Γνωστή είναι η θεωρία που θέλει τις εκλογές, πρωτίστως να χάνονται από τις κυβερνήσεις και δευτερευόντως να κερδίζονται από τις αντιπολιτεύσεις! Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή τόσο στην επιλογή των νέων εκπροσώπων, όσο και στην πειστικότητα των προγραμμάτων.
ΑΥΤΟ που μας εντυπωσιάζει από την παρούσα κυβέρνηση είναι ότι έχει περάσει
-και περνάει- από τεράστιες διεθνείς δυσκολίες (ρωσοουκρανικός πόλεμος, ακρίβεια, ελληνοτουρκικά, συνεχείς απειλές πολέμου). Αλά και στο εσωτερικό έχει να αντιμετψπίσει έκρυθμες καταστάσεις (σκάνδαλα, κοινωνικές αναταραχές).
ΟΜΩΣ, στην παρούσα συγκυρία αποδεικνύεται ότι είναι δύσκολο, παρά τη δυσαρέσκεια μεγάλου τμήματος πολιτών εις βάρος της κυβέρνησης, να αναπτυχθεί ένα ισχυρό αντι-κυβερνητικό πολωτικό ρεύμα, όπως εκείνο του “μνημονίου-αντιμνημονίου”.
ΔΕΝ ξέρω, αν ο λαός έχει ωριμάσει πολιτικά μετά από μια σχεδόν δεκαπενταετή περίοδο σοβαρότατων κρίσεων, ή, αν πράγματι διαμορφώνεται σιγά-σιγά μια ικανή εναλλακτική που να αντικαταστήσει τις παραδοσιακά αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Οψόμεθα…
Στ.Γ.Κ.
