Μετά το Αουσβιτς ξέρουμε για τι είναι ικανός ο άνθρωπος
Βίκτωρ Φρανκλ
Ολη η Ελλάδα έμεινε άφωνη απο τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη πριν ενάμισι – δύο χρόνια στη Ρόδο.
Ενα έγκλημα αποτρόπαιο, αδιανόητο, ειδεχθές.
Από δύο κατ’ όνομα ανθρώπους. Καλά το λέει ο Σοφοκλής. Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει. Είναι το κτηνώδες της πράξης που δεν “άλεσαν” τους γονείς της δολοφονημένης Ελένης τα ΜΜΕ, παρά τη συχνή παρουσία τους σε αυτά .
Αλλά δεν είναι μόνον ο βιασμός, ο βασανισμός και ο φρικτός θάνατος να ριχτεί ζωντανή στη θάλασσα και να πνιγεί. Γιατί; Γιατί τόλμησε να πει όχι.
Είναι και ο μετά θάνατον, βασανισμός της. Είναι όλα τα ανομολόγητα που λέχθηκαν στο δικαστήριο, από τους βιαστές και δολοφόνους, ότι δήθεν ήθελε τη συνεύρεση και με τους δύο, ότι είχαν σχέση, κ.λπ. Προσβολή νεκρού. Και οι δικηγόροι τους τι δικαιολογίες της πράξης να βρουν και τι ελαφρυντικά να δώσει το δικαστήριο;
Και ενώ το focus ήταν στην ειδεχθή δολοφονία της Ελένης, μετατέθηκε στον λόγο της εισαγγελέως.
Παρότι ήταν ένας λόγος καθαρός καίριος, τεκμηριωμένος.
Οτι δήθεν προσέβαλε το δικηγορικό σώμα, ότι ταυτίστηκε συναισθηματικά με το θύμα, ότι, ό,τι… μπορεί να φανταστεί κανείς. Βεβαια όταν ολόκληρη η δικογραφία βοά, οι δικηγόροι των δολοφόνων θέλουν να μας πείσουν ότι η αναζήτηση της αλήθειας πρέπει να καταλήξει σε μία ελαφριά ποινή, τέτοια που να επιτρέψει στους δολοφόνους και βιαστές σε λίγα χρόνια να βγουν από τη φυλακή για να ξανακάνουν τα ίδια.
Και έφτασαν στο σημείο να κάνουν παρέμβαση εν μέσω διεξαγωγής της δίκης σαν δικηγορικό σώμα.
Αλλά ας διαυγάσουμε το θέμα.
Τι πραγματικά ενόχλησε στο λόγο της εισαγγελέως;
Μήπως το ότι ήταν γυναίκα; Μήπως διότι εξέφρασε ένα λόγο εγερτικό και αποθυματοποιητικό για όσες γυναίκες καταγγέλλουν βιασμούς;
4.500 βιασμοί γίνονται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας και καταγγέλλονται μόλις 200.
Αυτό το στοιχείο τα λέει όλα, για την κουλτούρα των ανισοτήτων, των βιασμών, των διαχωρισμών που υπάρχουν στην κοινωνία μας.
Ο λόγος της εισαγγελέως ξέφυγε από τη διεξαγόμενη δίκη και έγινε λόγος παιδευτικός, διαπαιδαγωγητικος, εγερτήριος για όλους μας.
Γιά να μετακινηθούμε από τη βεβαιότητα της σιωπής.
Οι συνήγοροι προσπάθησαν να την αποδομήσουν ως προσωπικότητα και ως δικαστή. Δεν τα κατάφεραν όμως διότι μίλησε με το στόμα εκατομμυρίων.
Οι αφελείς δεν ξέρουν ότι για να έχεις λογικό, ψυχρό, αναλυτικό τρόπο σκέψης σε μία υπόθεση, αυτό προϋποθέτει συναισθηματική ακεραίωση. Και είναι αυτή η συναισθηματική ακεραίωση που επέτρεψε την ψύχραιμη και αντικειμενική αξιολόγηση όλου του αποδεικτικού υλικού της δίκης. Ο Damasio έχει καταρρίψει τον μύθο ότι δήθεν άλλο λογική, άλλο συναίσθημα. Το αντίθετο συμβαίνει.
Η λογική προϋποθέτει συναισθηματική ακεραίωση, χωρίς συναισθηματικά κενα. Μας μένει ο Σκέρτσος με τα σκέρτσα του. Ο παρά τω πρωθυπουργώ…
Χαρακτήρισε την αγόρευση της εισαγγελέως “λαϊκή Απογευματινή”.Τι λόγο είχε άραγε; Ο καθένας μπορεί να κάνει τις υποθέσεις του…
Οταν μία εισαγγελεύς αναρτά τη ρήση του Οβίδιου «Ετσι δεν μπορώ να ζήσω (πια), χωρίς εσένα ούτε με σένα», μετά την αγόρευσή της και την ομόφωνη καταδίκη των εγκληματιών, ε τότε αυτή αποτελεί κόσμημα και για τη δικαιοσύνη και για την κοινωνία.
