Ακούμε και βλέπουμε όλοι τι έγινε στην Αλεξανδρούπολη και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τις ανθρωποφάγες πυρκαγιές. Κάποιοι χάσανε τη ζωή τους και άλλοι τις περιουσίες τους, τους κόπους μιας ολάκερης ζωής…
Νέο Μάτι, λοιπόν, στη Θράκη ή δε μας νοιάζει επειδή δεν ήσαν όσοι χάθηκαν στα χαρτιά ελληνικής καταγωγής ή υπηκοότητας αλλά είχαν προσέλθει ως πρόσφυγες στα μέρη μας “βρωμιάρηδες και ακάλεστοι”; Ψυχές, όμως, ήσαν, βρε άνθρωποι, ανθρώπων…
Την ίδια στιγμή, λοιπόν , επανεμφανίστηκε, το είδατε, στο προσκήνιο και μια ομάδα που μόνον κακό προξενεί διαχρονικά στις ανθρωπωκοινωνίες, οι μισόξενοι και οι τυφλωμένοι και κωφοί από τη νοσηρή μισαλλοδοξία.
Όσοι θεωρούν “λαθραίους” τους διαφορετικής εθνικότητας και θρησκείας ανθρώπους εκείνους, που ξεριζώθηκαν από τη γενέθλια γη τους γυρεύοντας ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και ένα ψίχουλο ψωμί για το στομάχι τους ως αντάλλαγμα πνευματικού και σωματικού κάματου χωρίς πολέμων ή τυράννων σκλαβιά να τους βαραίνει, δεν έχουν θέση στην ζωή μου. Παρακαλώ να θέσουν εαυτούς εκτός αυτής. Θα λερωθώ και θα γεμίσω βρωμιά, εάν ασχοληθώ μαζύ τους. Ας μου αδειάσουν τη γωνιά! Χτες, όμως, όχι αύριο…
Μα θα κλείσω θυμίζοντας για μιαν ακόμη φορά ότι ο ασφαλέστερος τρόπος αντιμετώπισης όλων των ανθρωπίνων προβλημάτων σε μια οργανωμένη κοινωνία είναι να μην κοιτάμε ή να σχολιάζουμε τι έκαναν ή κάνουν οι άλλοι, μα τι κάνουμε και θα κάνουμε εμείς επιστρατεύοντας άδολα και ανιδιοτελώς τις ψυχοσωματικές και τις πνευματικές μας δυνάμεις. Και αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι να μην αδιαφορούμε για το κοινωνικό σύνολο, στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε, αφενός και ενωμένοι δίχως ρατσισμό, κενοδοξία και ξενοφοβία αφετέρου και όπως και όσο μπορεί ο καθένας να αντιμετωπίζουμε κατάματα τα κοινά προβλήματα και να βάζουμε τα θεμέλια για ένα καλύτερο για όλους μέλλον…
