Κύριε διευθυντά,
Σ’ ένα εξαιρετικό άρθρο του, ο κύριος Καλαϊτζόγλου, μεταξύ των άλλων, παρουσίασε τις γραμμές και την αρμονία αυτών, στα κεφαλαία γράμματα της ελληνικής Αλφαβήτου (Εφημερίδα “Χανιώτικα νέα”, 28.02.2023). Από την άλλη, κατά θαυμαστή συγκυρία, τυπώνεται στο οπισθόφυλλο της ίδια εφημερίδας με ημερομηνία 13.03 μία φωτογραφία της εκλεκτής κυρίας Σοφίας Δουλαβέρη· η λεζάντα της από τον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη:… «Διαβάζω μέσα στο νερό το άλφα, το βήτα και το ρω»… Στο παρακάτω κείμενο θα παρουσιάσω τη συνάφεια ανάμεσα στην εγκόλπωση των γραμμών ως προοίμιον της εγγραμματοσύνης και των ανεκτών συνθηκών εργασίας, προκειμένου οι προσπάθειες στην κατεύθυνση αυτή να ευοδώνονται.
Το επιτακτικό καθήκον, λοιπόν, της εγγραμματοσύνης και της μορφώσεως των παιδιών, των εφήβων και των νέων είναι καθήκον της Πολιτείας. Συχνά, οι προσπάθειες δεν καρπίζουν· οι μαθητές μένουν στάσιμοι· και, τότε, δεν λείπουν οι εντάσεις και οι προβληματισμοί. Η επιδίωξη και η απαίτηση να λαμβάνουν οι Εκπαιδευτικοί τις κατάλληλες συμβουλές για κάθε περίπτωση Μαθητή που τους απασχολεί και, μάλιστα, όσο το δυνατόν νωρίτερα, είναι σωστή.
Σε αυτή την αναγκαιότητα βασίζεται η λειτουργία, ανά την Επικράτεια των Κέντρων Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης. Πρόκειται για μία αποκεντρωμένη Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, το ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.. Για την αντιμετώπιση των αναγκών των Μαθητών του Νομού μας, αυτό στεγάζεται σε μία, προς τα ανατολικά, παράλληλη προς την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου, την οδό 8ης Δεκεμβρίου, στον αριθμό 61. Και, αν ακόμα, κατά τα μέσα της δεκαετίας του 2000 το οίκημα αυτό – το ισόγειο μιας κατοικίας με α΄ όροφο, ικανής, παλαιότερα, να καλύψει εκτενώς τις ανάγκες μιας οικογένειας-, κάλυπτε, λοιπόν, τότε, τις ανάγκες της αξιολογήσεως, κατηγορηματικά, αναφέρω, ότι σήμερα, παρά τις άοκνες και φιλότιμες προσπάθειες του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ, 30 άνθρωποι σε λιγότερα από 1002 , – εκατό τετραγωνικά μέτρα-, η αποστολή αυτή δεν φαίνεται να επιτελείται· δεν φαίνεται να επιτελείται, όχι στην ουσία, αλλά ως προς τη δεοντολογική ευπρέπεια και ασφάλεια που θα έπρεπε να έχει μία Στέγη, η οποία υποδέχεται και υπηρετεί Εκπαιδευτικούς, Γονείς και Μαθητές με μικρότερες ή μεγαλύτερες εκπαιδευτικές ανάγκες ή αναπηρία. Το Ισόγειο αυτό καλείται να αντεπεξέλθει σε όλο και αυξανόμενο αριθμό προσερχόμενων Μαθητών, ενώ, το ίδιο, μέσα στον χρόνο φθείρεται και φθίνει· ούτε επεκτάθηκε, ούτε αναβαθμίστηκε αισθητικά.
Αντίθετα, η όψη του, η κατάστασή του, το εμβαδόν του ευρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με την καθημερινή παρουσία και τις εργασιακές ανάγκες τόσων Επιστημόνων και την κοινωνική τους αποστολή. Γιατί, είναι σε όλους γνωστό, ότι το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. ΧΑΝΙΩΝ, καθημερινά, ΑΝΑΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΕΝΑΝ ΕΦΗΒΟ Ν’ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ ΚΑΛΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ, ΤΟ “ΚΛΕΙΔΙ” ΓΙΑ ΤΗΝ, ΠΑΡΑΠΕΡΑ, ΠΡΟΟΔΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ.
Ασφαλώς, η Υπηρεσία μας δεν απευθύνεται στο σύνολο των Μαθητών και των Διδασκάλων, αλλά, σε αυτό το τμήμα του σχολικού πληθυσμού που, καθημερινά, ματαιώνεται… Αξίζει, όμως, στο όνομα της συμμετοχικής Δημοκρατίας, να καταβληθεί κάθε προσπάθεια, ώστε οι συνθήκες εργασίας μας να βελτιωθούν, να πολλαπλασιάζεται, αβίαστα, το καλό και το θετικό, για το οποίο αγωνιζόμαστε. (Στο πλαίσιο αυτό, ο αναγνώστης αξίζει να ανατρέξει στην Έκδοση – Μετάφραση από τα γερμανικά, των κατευθύνσεων της Inclusion Europe
(Ινκλούζιον= Συμπερίληψη, η αίσθηση του “ανήκειν”), υπό τον τίτλο: Ποια η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την αναπηρία; Δυσκολίες στην επικοινωνία, Δυσκολίες στη μετακίνηση, Δυσκολίες στην κατανόηση…
– Χανιά, 2008 – με την υποστήριξη της, τότε, Νομαρχιακής Αρχής).
Πριν προχωρήσω στη σύνταξη του παρόντος κειμένου και, μετά την παραπάνω αναφορά για τα κεκτημένα των Μαθητών άλλων χωρών, συνοψίζω στο προβληματικό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα: η παρούσα κτηριακή ανεπάρκεια του ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. Χανίων. Αναφέρω την έλλειψη τουαλετών – υπάρχει μόνο μία τουαλέτα για τους ενήλικες και ένας παράπλευρος χώρος, ο οποίος σιγά – σιγά έχει μετατραπεί και σε χώρο αποθηκεύσεως, ο οποίος λειτουργεί ως τουαλέτα των μαθητών. Δεν υπάρχει ένας ξεχωριστός χώρος για ανάπαυση και δημιουργία ενός ροφήματος ή, απλά, “για να πιούμε νερό”, αφού η υφιστάμενη ΚΟΥΖΙΝΑ έχει μετατραπεί σε χώρο που χρησιμοποιείται για τις ανάγκες της συζητήσεως με τον Γονέα, ή για τις ανάγκες της αξιολογήσεως ή της υποστηρίξεως Μαθητών- ή, ακόμα, και της συμβουλευτικής Συνεδρίας με Συναδέλφους Εκπαιδευτικούς ή Μέλη του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού από τα Σχολεία!
Αναφέρω, ακόμα ότι μία είναι η ΕΙΣΟΔΟΣ – ΕΞΟΔΟΣ και, παράλληλα, η ΕΙΣΟΔΟΣ αυτή θα πρέπει να αποτελέσει την ΕΞΟΔΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥ σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Δεύτερη έξοδος δεν υπάρχει!!!
ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ; Ένα κτήριο σε καλό σημείο, για τον, χωρίς κινδύνους, ερχομό των παιδιών. ΚΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟ, όπως οι ΟΔΗΓΙΕΣ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προβλέπουν, με ζωτικό χώρο, για τον κάθε εκπαιδευτικό, τουλάχιστον 2,52 (δυόμιση τετραγωνικών μέτρων), ΚΤΗΡΙΟ ΜΕ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΑΕΡΑ, και ΧΩΡΟΥΣ για τις Διεπιστημονικές Ομάδες Εργασίας υπό την αιγίδα των Κοινωνικών Λειτουργών, ή των Ψυχολόγων, ή των Καθηγητών, ή των Διδασκάλων, ή των Μελών του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού· με έναν ακόμα ευρυχωρότατο χώρο για την Ολομέλεια μας!
Βεβαίως, το ζήτημα περί μεταστεγάσεως έχει τεθεί στην Αντιπεριφέρεια. Οι διαγωνισμοί για την εξεύρεση κατάλληλου κτηρίου έχουν αποβεί άκαρποι. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι εμείς, το προσωπικό, πρέπει να συμφιλιωθούμε με την παρούσα κατάσταση, η οποία, όπως προανέφερα, με τις αυξανόμενες ανάγκες αφ’ ενός και, με την προϊούσα γήρανση του υπάρχοντος κτίσματος, κρίνεται ως απαράδεκτη. Ως η “αρχαιότερη” Συνεργάτις στο ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ., ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, να επισκεφθεί σήμερα ένα αρμόδιο ΚΛΙΜΑΚΙΟ από την ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, το ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. Χανίων. Εάν το κλιμάκιο αυτό δεν αισθανθεί ΝΤΡΟΠΗ, από την εικόνα που θα αντικρίσει, ας συντάξει Έκθεση περί ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΟΔΟ 8ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 61. Εάν αισθανθεί, ας εισηγηθεί, λαμβάνοντας τα παραπάνω, αλλά και όποια άλλη Τεκμηρίωση χρειασθεί, υπ’ όψιν, την επείγουσα εξεύρεση ΣΤΕΓΗΣ ως εκπλήρωση μιας οφειλής από την ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ προς τους Γονείς, τους Μαθητές, τους Εκπαιδευτικούς, τη σχολική Κοινότητα.
Μόνο τότε, υπάρχει πιθανότητα ο μόχθος για την εκμάθηση των γραμμών και των γραμμάτων να γίνει ποίημα στην καρδιά των παιδιών, και κριτική σκέψη, ταυτόχρονα.
Σας ευχαριστώ!
Με τίμη, Ελένη Μαραθάκη
