Από την Κατοχή και το Ολοκαύτωμα της Βιάννου

Με αυτήν την, πράγματι, φιλική ως και συγκινητική αφιέρωση και με πλατύ χαμόγελο ,μου πρόσφερε το νέο του βιβλίο, ««ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ».  ο καλός φίλος Δημήτρης Ν. Θεοδοσάκης ,ο γνωστός σε όλες και όλους ,ως: «ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ».
Πρόκειται για το 28ο πνευματικό δημιούργημά του  ,στο οποίο, με περισσή εργασία, περιλαμβάνονται  συνεντεύξεις ,συζητήσεις ,μαρτυρίες και αφηγήσεις  συγγενών των θυμάτων κατοίκων, όχι μόνον  της μαρτυρικής περιοχής της Βιάννου ,αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Ιεράπετρας .
Ο συγγραφέας με το δικό του λογοτεχνικό ύφος , με αρκετό φωτογραφικό υλικό  χρησιμοποιώντας αρκετές φορές και την κρητική διάλεκτο, καταγράφει με πολύ σεβασμό, συναίσθημα, ψυχική συγκίνηση τις αφηγήσεις των ανθρώπων εκείνων, που δέχτηκαν προφορικά να του παρουσιάσουν πραγματικά γεγονότα της εποχής εκείνης .Γεγονότα τα οποία  αναφέρονται στις  πληροφορίες για τον τόπο, το χρόνο, τα πρόσωπα και τα αίτια των διαφόρων συμβάντων.
Ο Συγγραφέας του πονήματος αυτού κοπίασε αρκετά για τη συλλογή και την συγκέντρωση  των όλων διηγήσεων των συγγενών των θυμάτων .
Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας θέλησε το 28ο βιβλίο του να έχει ταυτάριθμες αφηγήσεις, δηλαδή 28  . Όποια και να είναι η σκέψη του,  οι διηγήσεις αυτές που περιλαμβάνονται στον τέταρτο τόμο, αναφέρονται στην κατοχή και στο ολοκαύτωμα της Βιάννου από τα Γερμανικά στρατεύματα ,στις ωμότητες των κατακτητών ιδιαίτερα σε ορισμένα χωριά της Κρήτης ,όπως είναι η Βιάννος αλλά και σε οικογενειακές περιπτώσεις .
Η όλη δε προσπάθεια της καταγραφής των διηγήσεων των πραγματικών γεγονότων από το συγγραφέα στρέφεται όχι μόνον  αποκλειστικά στην απόδοση τιμής όλων εκείνων των Ελλήνων ,ιδιαίτερα των Κρητικών και των κατοίκων συγχωριανών του, της επαρχίας Βιάννου και της ευρύτερης περιοχής της Ιεράπετρας, αλλά στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης των γεγονότων από τους νεότερους και στην αποφυγή της λησμονιάς .
Αξίζουν έπαινος και συγχαρητήρια στον συγγραφέα  Φίλο  Δημ. Θεοδοσάκη γιατί με την όλη αναφορά του και τις τεράστιες προσπάθειές του να συλλέξει τις αποκαλυπτικές  διηγήσεις των συγγενών ,αποδίδει με το δικό του ανθρώπινο, συναισθηματικό και πατριωτικό τρόπο, την τιμή εκείνη που πρέπει στους αγωνιστές της πατρίδας ,στους φιλοπάτριδες ,στους θαρραλέους υπέρμαχους της ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Ακόμη την τιμή που πρέπει όλοι να αποδίδουν στη χαροκαμένη γυναίκα της εποχής εκείνης. Ανεξάρτητα αν λέγεται Μάνα, Αδελφή, Γιαγιά , Θεία κλπ. Γιατί με τον δικό τους τρόπο συνέβαλλαν στη διατήρηση της ηθικής, πατριωτικής, θρησκευτικής και οικογενειακής ιδέας.
Και μόνον όταν κοιτάζει ο αναγνώστης με προσοχή και για αρκετή ώρα το εξώφυλλο του βιβλίου, θα παρατηρήσει μια μαυροφορεμένη ΜΑΝΑ με τα χέρια σε θέση ηθικής μελλοντικής πίστης ,που φανερώνει και φωνάζει : «Πονώ, υποφέρω, νοιάζομαι, μα δεν απελπίζομαι γιατί η θυσία σου ,αγαπημένε μου ,με γέμισε δύναμη ,να συνεχίσω το διάβα του δρόμου της ζωής των παιδιών μας ,που άθελά σου άφησες και που μου φωνάζουν:   «Ο πατέρας μου θα ζει πάντα στην καρδιά μας  γιατί έγινε ήρωας για την πατρίδα και για την οικογένειά του.
Ακόμη ,ο αναγνώστης παρατηρεί  τα παιδικά θλιμμένα μάτια να ατενίζουν το μέλλον  σαν να φωνάζουν : «Μπαμπά μου , μπαμπά μου ΣΕ ευχαριστώ για την αυτοθυσία σου για την πατρίδα και την οικογένειά ΣΟΥ . Σε Αγαπώ, Σε  θυμούμαι και θα Σε θυμούμαι πάντα .Το παράδειγμά σου με οδηγεί στη ζωή».