Από την κοινωνία του θεάματος… στο θέαμα της κοινωνίας

Πώς θα περιέγραφε σήμερα την “Κοινωνία του Θεάματος” ο Γκυ Ντεμπόρ, το έργο του οποίου στα 1967 αποτέλεσε το ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής για την επικοινωνία, τα Μέσα Ενημέρωσης, τον τρόπο μετάδοσης των κάθε λογής μηνυμάτων;
Ας μην πάμε 52 χρόνια πίσω… ας αναρωτηθούμε πόσο εθισμένοι ήμασταν στην οθόνη πριν από 20 χρόνια;
Τότε είχαμε την οθόνη της τηλεόρασης, άντε και αυτή του προσωπικού υπολογιστή. Σήμερα στην τηλεόραση, προστίθεται ο επαγγελματικός υπολογιστής απαραίτητος στη δουλειά όποια και αν είναι αυτή, υπολογιστής στο σπίτι, υπολογιστής στην τσέπη (smartphone), ανυπολόγιστες οι ώρες μπροστά στην οθόνη…
Την ακόμα μεγαλύτερη σημασία της εικόνας την έχουν αντιληφθεί εδώ και καιρό οι κάθε λογής
image makers, επικοινωνιολόγοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και έχουν πετύχει να ορίζει αυτή όχι μόνο την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές (άπειρα τα παραδείγματα και στα καθ’ ημάς…).
Τι να τις κάνεις τις θέσεις; Τα επεξεργασμένα προγράμματα; Τον προγραμματικό λόγο; Εστω κάποιες ιδέες και οράματα που να κινούνται στα όρια της ουτοπίας; Οταν έχεις μάθεις να χαμογελάς συνέχεια, να χαιρετάς συνέχεια, να φωτογραφίζεσαι με τέτοιο τρόπο ώστε να κρύβεις τις όποιες ατέλειες δεν έκρυψε το ελαφρύ μακιγιάζ ή ο καλά τοποθετημένος φωτισμός;
Να έχεις “παπαγαλίσει” 30-40 νεολογισμούς και ωραιοποιημένες εκφράσεις και λέξεις: “Αλλάζουμε”, “προχωράμε μπροστά”, “καινοτομούμε”, “φέρνουμε το νέο”, “συνθέτουμε”, “οραματιζόμαστε”, “συνδιαλεγόμαστε”…
Ένας μεταμοντέρνος “ξύλινος” λόγος, που πλασάρεται μάλιστα ως “φρέσκος”… λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα όταν απλά τις αραδιάζεις χωρίς καμία ουσία στα πλαίσια ενός ωραιοποιημένου λόγου που στόχο έχει να “μαγέψει” τον ψηφοφόρο-πελάτη και κοντά σε αυτόν φώτα, κάμερες, μινιμάλ μακιγιάζ, πλάνα από drone, χρωματικές αντιθέσεις και συνθέσεις…
Εχεις όλα αυτά; Τι να τις κάνεις τις θέσεις;
Οι τελευταίες άλλωστε αλλάζουν πολύ εύκολα. Η εικόνα όμως είναι αυτή που μένει στον ψηφοφόρο-πελάτη.