Οι μέρες δύσκολες, πολλά τα προβλήματα πολλά τα τραύματα της οικονομικής κρίσεως.
Πολλές σκέψεις και εκτιμήσεις. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση να αντιμάχονται ποιος φταίει γι’ αυτή την κρίση. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια δοκιμασία που δεν ήλθε μόνη της και το κακό είναι ότι προήλθε εκ των έσω. Βεβαίως, οι εκτός συνόρων “φίλοι” μας και “σύμμαχοί” μας “βοήθησαν” κι αυτοί και ήταν έτοιμοι να μας επιτεθούν όπως ο γάτης στο ποντίκι. Πέσαμε πάνω στο τυρί χωρίς να δούμε και να υπολογίσουμε τη φάκα.
Η αλαζονεία, η αρπαχτή, η απάτη όχι μόνο απέναντι στο Δημόσιο, αλλά και στις μεταξύ μας συναλλαγές, η καλοπέραση, η σπατάλη, η επίδειξη και ένας σωρός καταχρήσεις, ξενομιμήσεις, μας έφεραν σ’ αυτή τη κρίση και διανύομε μια σκληρή και δυσβάστακτη αιχμαλωσία, που κανείς δεν ξέρει πότε θα ελευθερωθούμε. Μια νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία, που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την προέβλεπαν και με τον προφορικό και γραπτό τους λόγο έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά εις ώτα μη ακουόντων.
Γράφω τις σκέψεις μου αυτές και διαβάζω και ξαναδιαβάζω το υπέροχο κι αγιοπνευματικό άρθρο του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Καψάνη, αυτής της φωτισμένης ψυχής, που είχα τη χαρά να είμαστε συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συστρατιώτες στην Κόρινθο. Πρόκειται για έναν μεγάλο στοχαστή, πολυγραφότατο και υπέρμαχο φρουρό και ομολογητή της Ορθοδοξίας.
Ο π. Γεώργιος, λοιπόν, σε φύλλο της εφημερίδας “Ορθόδοξος Τύπος” και με τίτλο που βάλαμε στο γραφτό μας αυτό, αφού αναφερθεί στα μαύρα χάλια μας με τη δυσπραγία που μαστίζει την χώρα μας κι αφού την χαρακτηρίσει ως αιχμαλωσία, θα ανατρέξει στη βαβυλώνια αιχμαλωσία, που μοιάζει με την δική μας, τον θρήνο του σκλαβωμένου και δεινοπαθούντος. Τον οδυρμό για την χαμένη επίγεια Ιερουσαλήμ, που κράτησε εβδομήντα χρόνια, με κύρια αιτία την αποστασία τους από τον Θεό, θα σημειώσει ως προς τα καθ’ ημάς τις παρακάτω σοφές και αναμφίβολες σκέψεις του: «Εβδομήντα χρόνια κράτησε η αιχμαλωσία των Ιουδαίων στην Βαβυλώνα. Ανάλογες ή και πιο μακρόχρονες ήσαν και οι νεώτερες δοκιμασίες του Χριστιανικού μας λαού. Δε ξέρομε πόσο θα κρατήσει η τωρινή δική μας δοκιμασία. Το μήνυμα των αγίων Τριών Παίδων, το οποίο διαχρονικά περνά μέχρις εμάς σήμερα, είναι η πρόσκλησις σε μετάνοια, στην μετάνοια που εκφράζει η προσευχή τους… Θαμπωμένοι από την αίγλη των φώτων της Εσπερίας και αποχαυνωμένοι από την ευμάρεια της οικονομικής της δήθεν ακμής. Εποιήσαμε και εμείς, άρχοντες και αρχόμενοι “το πονηρόν ενώπιον του Κυρίου” και ίσως τώρα συνειδητοποιούμε καλύτερα τις μεγάλες μας αμαρτίες. Διώχνουμε τον Χριστό από την Παιδεία, για να την κάνουμε πανθρησκευτική… Καταργούμε την αργία της Κυριακής επειδή εξυπηρετούνται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα… Ανεχθήκαμε την πλεονεξία των πλουτοκρατών και την διαφθορά στην δημόσια διοίκηση… χάσαμε τον προσανατολισμό μας, και γι’ αυτό γινήκαμε υποχείριοι των δυναστών. Το έχει δείξει επανειλημμένως η Ιστορία, ότι ούτε οι ισχυροί του κόσμου, ούτε οι κραταιοί οικονομικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να μας υποδουλώσουν, εάν εμείς δεν είχαμε παρακούσει τον Άγιο Θεό…
Ικετεύομε τον εκ φιλανθρωπίας σαρκωθέντα και νηπιάσαντα Θεό, τον Παλαιόν των Ημερών και δι’ ημάς γενόμενον Παιδίον Νέον, να μας συγχωρήσει και να μας οδηγήσει στην χριστιανική ζωή, για να αμβλυνθεί και τελικά να ξεπερασθεί η παρούσα δεινή οικονομική, κοινωνική ηθική και κυρίως πνευματική κρίσις».
Και πριν από τα παραπάνω θα τονίσει με νόημα: «Την γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία θα εορτάσουμε και πάλι. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μας παρηγορήσει, να μας δώσει ελπίδα και να μας διαβεβαιώσει ότι κανείς Ναβουχοδονόσορ, όποια σημερινή ονομασία και αν έχει, δεν μπορεί να μας υποδουλώσει, εάν εμείς μένουμε στερεοί στην Πίστη και την ζωή των Πατέρων μας».
