» Η στρατηγική των αναγκών
Γιάννης Μηλιός Εκδόσεις: Πεδίο
Καθηγητής Οικονομικών στο Ε.Μ.Π. και υπεύθυνος οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ
Ενα αποκαλυπτικό βιβλίο, από την πλευρά της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, για τη βαριά οικονομική κρίση που μαίνεται σε Ελλάδα και Ευρώπη τα τελευταία τέσσερα χρόνια… Με αφορμή το μεγάλο δημόσιο χρέος το οποίο έχει “αιχμαλωτίσει” τον ελληνικό λαό καθιστώντας τον “υπόδουλο” για χρόνια, με τα μνημόνια και τις σκοτεινές “διαπραγματεύσεις”.
Για να ρωτά στο βιβλίο του ο Γιάννης Μηλιός: “Ποιοι διαπραγματεύονται;”. Και ακόμα σε κάθε (επανα)διαπραγμάτευση να υπάρχει ένα καταστατικό ερώτημα: Ποιος διαπραγματεύεται τι και με ποιον; Για να απαντηθεί (σελ. 129) ότι: «Δεν διαπραγματεύεται η “χώρα”, αλλά η ελληνική άρχουσα τάξη εκπροσωπούμενη διά της κυβέρνησης χωρίς να διαπραγματεύεται με τους πιστωτές του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά με (τις) άλλες άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. διά των πολιτικών εκπροσώπων τους και με τους εκπροσώπους “θεσμών” διεθνούς χαρακτήρα (Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ. κ.λπ.). Θεσμοί που εκφράζουν τα κοινά συμφέροντα ευρωπαϊκών καπιταλισμών ή ευρύτερα των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων του πλανήτη».
Για να γράψει ο Γ.Μ. (σελ. 131 – 132) ότι: «Η αριστερά πρέπει να πάρει θέση στο ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους» καθιστώντας σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά λύση, αν δεν ανατραπούν οι ταξικές πολιτικές που δημιουργούν το χρέος.
«Για μια τέτοια πολιτική όμως πρέπει ν’ αρχίσουμε από τη συσταση μιας Διεθνούς Ανεξάρτητης Επιτροπής Ελέγχου του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους». Το βιβλίο του καθηγητή Γ. Μηλιού διευκρινίζει πολλά για το κόμμα και αποκαλύπτει σκοτεινά σημεία της ασκούμενης πολιτικής υπέρ του πλούτου.
Μια κυβέρνηση της αριστεράς θα συγκρουστεί, αν θα έρθει στην εξουσία, με τα εγχώρια και ξένα συμφέροντα που στηρίζουν τα μνημόνια, δηλαδή, τις πολιτικές λιτότητας και την αναδιανομή πλούτου και εξουσίας, υπέρ των κυρίαρχων τάξεων: Με διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, που παρουσιάζεται ως η εναλλακτική πρόταση μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Αυτή την επερχόμενη σύγκρουση επισημαίνει ο Δημήτρης Δημούλης -καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Σάο Πάολο και διευθυντής Βραζιλιανού Ινστιτούτου Συνταγματικών Μελετών, εκφράζοντας τη γνώμη του για τις απόψεις του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Ε.Μ.Π. Γιάννη Μηλιού για τα κείμενα σημαντικών άρθρων που περιέχονται στο βιβλίο του (εκδόσεις Πεδίο, σελ. 239) με τίτλο “Από την Κρίση στην κυβέρνηση της Αριστεράς – η στρατηγική των αναγκών”. Ο διεθνούς κύρους ελληνικής καταγωγής συνταγματολόγος Δημήτρης Δημούλης έγραψε ακόμη ότι: «Μέσα από τα άρθρα του Γιάννη Μηλιού στο βιβλίο αυτό ξεδιπλώνεται η ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που μαίνεται σε Ελλάδα, Ευρώπη τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κι ακόμα προβάλλονται και επεξηγούνται με μαρξιστικούς όρους οι αιτίες της κρίσης».
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Στον πρόλογο της έκδοσης αναφέρεται ότι: «Ο στόχος του βιβλίου είναι αφενός να καταστήσει καθαρή την εικόνα του κοινωνικού πολέμου που μαίνεται σήμερα στη χώρα μας (και στην Ευρώπη) και αφετέρου να σκιαγραφήσει την εναλλακτική στρατηγική της αριστεράς για έξοδο από την κρίση προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας για κοινωνία και οικονομία των αναγκών». Το βιβλίο περιλαμβάνει συνολικά 57 κεφάλαια, τα οποία, με εξαίρεση των εισαγωγών, δημοσιεύθηκαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο στο διάστημα 2009-2014.
Αλλά τι γράφει ο καθηγητής της Οικονομίας στο Ε.Μ.Π. και υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ; Η εισαγωγή αυτή (σελ. 15 έως 27) αποτελείται από τέσσερα μέρη και έχει γενικό τίτλο: “Χρηματοπιστωτική σφαίρα, νεοφιλελευθερισμός, ευρωπαϊκή κρίση χρέους”.
Η ΕΤΕΡΟΔΟΞΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΣΜΟΥ
Οι επιμέρους υπότιτλοι της εισαγωγής είναι οι εξής:
Α) Η “ετερόδοξη” αφήγηση: νεοφιλελευθερισμός, κερδοσκοπία, κρίση.
Β) Η Μαρξική προβληματική: το κεφάλαιο απέναντι στην εργασία.
Γ) Οι “απελευθερωμένες” χρηματαγορές και μηχανισμοί καπιταλιστικής κυριαρχίας και
Δ) “Ευρωπαϊκή κρίση χρέους” και εμβάθυνσης του νεοφιλελευθερισμού.
Και στα 4 αυτά μέρη της εισαγωγής του ο καθηγητής Οικονομίας και υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσει με την αυθεντική επιστημονική θεώρηση του μαρξισμού τη σημερινή αντίθεση της αριστεράς στη χρηματοπιστωτική σφαίρα του νεοφιλελευθερισμού της που συνεπάγεται: Ι) Αύξηση στην οικονομική σημασία του χρηματοπιστωτικού τομέα σε βάρος του “πραγματικού” αγροτικού και βιομηχανικού τομέα της οικονομίας, ΙΙ) τη μεταφορά εισοδήματος από τον δεύτερο στον πρώτο με αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων ενεργού ζήτησης και ΙΙΙ) τη μετατροπή της χρηματοπιστωτικής αστάθειας σε κεντρική όψη του σύγχρονου καπιταλισμού.
Για να καταλήξει μέσα από μια αποκαλυπτική ανάλυση (το σύνολο της εισαγωγής του) στο Δ’ μέρος της για να γράψει: «Η πάγια νεοφιλελεύθερη στρατηγική σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. είχε στόχο την αναδιανομή του πλούτου και εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου». Σε όλες τις φάσεις υλοποίησής του το νεοφιλελεύθερο σχέδιο αρθρογραφήθηκε με τη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης.
Αυτό το σχέδιο στηρίχτηκε στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων καθώς και στο ενιαίο θεσμικό πλαίσιο. Μέτρα που εντείνουν τον ανταγωνισμό των μεμονωμένων κεφαλαίων και επιταχύνουν τις διαδικασίες κεφαλαιακής συσσώρευσης του συνολικού – κοινωνικού κεφαλαίου σε κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε. Με το ενιαίο νόμισμα να γίνει το επιστέγασμα της ευρωπαϊκής αυτής στρατηγικής: Η οποία όμως έφθασε στη συστηματική κρίση του 2008-2009 και οδήγησε στην κατάρρευση αυτού του μοντέλου συμβίωσης εντός της Ε.Ε.
Η ΑΧΡΕΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΛΙΤ…
Τότε, οι ευρωπαϊκές ελίτ διακήρυξαν ότι η κρίση έχει δημοσιονομικό χαρακτήρα και είναι κρίση χρέους των χωρών εκείνων που δεν εφάρμοσαν “ενάρετες” δημοσιονομικές πολιτικές, αλλά συσσώρευσαν ελλείμματα στον κρατικό τους προϋπολογισμό μέσα από υπερβολικούς μισθούς, επιδόματα κ.λπ. Για να υποστηριχθεί ότι το πρόβλημα είναι οι (υπερβολικές) δημόσιες δαπάνες και ότι η λύση βρίσκεται στον περιορισμό τους μέσα από μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών και την ιδιωτικοποίηηση των δημόσιων υπηρεσιών… Για να γίνει φανερό ότι δεν επρόκειτο για μια προσπάθεια νοικοκυρέματος των δημόσιων οικονομικών ή περιορισμών του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως για μια στρατηγική αναδιανομής εξουσίας και πλούτου προς όφελος των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων καθώς τα βάρη της κρίσης ωθούνται στις πλάτες των εργαζομένων και ευρύτερα της κοινωνικής πλειοψηφίας των λαϊκών και μεσαίων τάξεων.
Με την περιεκτική αυτή εισαγωγή του ο καθηγητής Μηλιός διατυπώνει τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης νέας πλειοψηφίας, με νέες κατευθύνσεις για την κρίση της μεγάλης κατάκρισης ξένων και Ελλήνων υπευθύνων διαχείρισης και ανατροπής της.
Με μεγάλη ευθύνη του ίδιου του κυρίου Μηλιού και καθηγητή Οικονομίας που οι επιστημονικές εργασίες του έχουν γίνει διεθνώς γνωστές και αποδεκτές σε πολλές γλώσσες για νέα αντιμετώπιση του κρισιμότατου αυτού προβλήματος αλλαγής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει εξαντλήσει τα αναποτελεσματικά όρια και περιθώριά της.
57 ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Το βιβλίο με τα κείμενα του Γιάννη Μηλιού με τίτλο “Από την κρίση στην κυβέρνηση της αριστεράς – η στρατηγική των αναγκών” χωρίζεται σε πέντε μεγάλα μέρη όπου στο καθένα από αυτά υπάρχει ένας εσωτερικός τίτλος στην κεντρική ενότητα του οποίου περιλαμβάνονται τα σχετικά κείμενα από τα 57 που συνολικά περιέχονται…
Ο κεντρικός τίτλος του κάθε μέρους καθώς και οι τίτλοι των άρθρων που περιλαμβάνονται στην κάθε ενότητα έχουν ως εξής:
ΜΕΡΟΣ Ι Εισαγωγή
1. Η χρηματοπιστωτική σφαίρα.
• Νεοφιλελευθερισμός, “Ευρωπαϊκή κρίση χρέους”.
ΜΕΡΟΣ ΙΙ “Η Κρίση ως πάλη των τάξεων”.
2) Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού κρίση υπερσυσσώρευσης.
3) Ελλειψη ζήτησης έλλειψη υπεραξίας.
4) Μια μαρξιστική οπτική για την κρίση χρέους.
5) “Οι ταραχές” στη Βρετανία και οι αγανακτισμένοι.
6) Τι συμβαίνει στην Ευρώπη;
7) Πώς ναρκοθετούν το μέλλον, αιχμή της πάλης των εργαζομένων η υπεράσπιση των δημοσίων υπηρεσιών.
ΜΕΡΟΣ ΙΙ β’
8) Η μάχη των εκλογών του 2012.
• Θλιβερά πρόσωπα των μνημονίων.
9) Σε ποιους απευθύνεται ο κ. Βενιζέλος;
10) Η κοινωνία στρέφεται προς τ’ αριστερά.
11) Γιατί να ψηφίσουμε αριστερά;
ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟ ΟΧΙ
ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ – ΕΛΛΑΔΑ
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ
“Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι πραγματικοί στόχοι των μνημονίων”.
12) Στρατηγική εκκαθάρισης.
13) Υστέρηση των δημοσίων εσόδων: μια ταξική πολιτική.
14) Ειδικές οικονομικές ζώνες.
15) Αναπαλαίωση της ίδιας πολιτικής.
16) Οταν η κρίση είναι πρόσχημα.
17) Η επινόηση και κατασκευή του “λευκού Κινέζου” εργαζομένου.
18) Ανταγωνισμός παντού: Ο θαυμαστός νέος κόσμος του κεφαλαίου.
19) Eurogroup: το χρέος πάει καλά, επιτάχυνση των μέτρων χρειάζεται.
20) Μέτρα και μέτρα.
21) Οι επιπτώσεις της απόφασης Eurogroup σε Κύπρο, Ελλάδα και Ευρωζώνη.
22) Η ανάπτυξη των μνημονίων και η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ.
23) Το ΑΚΕΛ ζητάει θυσίες.
24) Η κυπριακή κυβέρνηση δεν ήθελε να πει “όχι”.
25) Ζήτω το δημόσιο χρέος, η φτώχεια.
26) Ερχεται τσουνάμι μέτρων – απολύσεων (αλλά ευτυχώς δεν θα λέγονται “μνημόνιο”).
27) Ο κόσμος στο χτένι και η αριστερά.
28) Η καταστροφική επιτυχία των μνημονίων.
ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ Ή ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ;
ΜΕΡΟΣ IV “Διαπραγμάτευση”, 29) Ποια επαναδιαπραγμάτευση χρέους;
30) Μονόδρομοι και δημόσιο χρέος, μια άσκηση με μετριοπαθείς υποθέσεις, αλλά σε ρήξη με τις ασκούμενες πολιτικές.
31) Η φάρσα της “επιμήκυνσης”.
32) Θα αποχωρήσει η Αγγλία από την Ευρωπαϊκή Ενωση;
33) “Non paper” λαγός της κυβερνητικής πολιτικής.
34) Ο ΣΥΡΙΖΑ ξανά στο Βερολίνο.
35) Η παραίτηση από τις ασυλίες απέναντι στους δανειστές.
36) Συνάντηση ΣΥΡΙΖΑ – Δ.Ν.Τ.: Η πραγματική διαπραγμάτευση μόλις ξεκίνησε.
37) Η Εθνική προδοσία, η στρατηγική εντεινόμενης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
38) Γιατί η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται τίποτα με την τρόικα;
39) Διαπραγμάτευση σημαίνει εμπιστοσύνη στο κίνημα.
40) Με τον Σόιμπλε μας χωρίζουν όλα όσα μας χωρίζουν με τον Στουρνάρα.
41) Το non paper της Bundesdank και η στρατηγική της αριστεράς.
42) Η στρατηγική της αριστεράς.
ΜΕΡΟΣ V
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Στα υπόλοιπα κείμενα ο καθηγητής Γιάννης Μηλιός και υπεύθυνος του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία με 15 υπότιτλους εκθέτει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο “πολιτικό σύστημα” της κρίσης των κομμάτων με επίκεντρο ενιαίο “ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους (ΙΜΚ)”. Δηλαδή ενός καταστατικού κρατικού μηχανισμού «που υλοποιεί την πολιτική ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης… με τα (αστικά) κόμματα να αποτελούν συστατικά στοιχεία του πολιτικού ΙΜΚ συμβάλλοντας στη λειτουργία του ως μηχανισμού που αναπαράγει την καπιταλιστική ταξική εξουσία μέσω κυρίως της ιδεολογικής πειθούς και συναίνεσης με κοινοβουλευτικοποίηση των διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών και αιτημάτων με ενσωμάτωσή τους στο πλαίσιο της αστικής κρατικής στρατηγικής κάνοντας έτσι “δυνατή” την αντιπροσώπευση και τελική υποταγή τους μέσα στο κράτος και στο γενικό κεφαλαιοκρατικό τους συμφέρον, που παρίσταται με τη μορφή του εθνικού συμφέροντος…».
Χωρίς, ο πολιτικός ΙΜΚ να βρίσκεται σε κρίση, αλλά σε… υπερ-ισχύ.
Ομως, για τα θέματα του 5ου μέρους και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα από τα άλλα μέρη θα συνεχίσουμε με ένα ακόμα άρθρο μας…
