(Με την ευκαιρία του εντός των ημερών, τέλους του σχολικού έτους αφιερώνομε στους αγαπητούς συναδέλφους, στους αναγνώστες μας, (κάποιοι θα ‘ναι και… μαθητές μας) τις σημερινές αξέχαστες ιστορίες, αναμνήσεις μας, από τη διδασκαλική μας ζωή):
1. ΠΕΣ ΜΩΡΗ ΟΤΙ ΤΡΩΕΙ ΑΓΓΟΥΡΙΑ, ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ…
Είμαι δάσκαλος της Εκτης τάξης, στο 13ο Δημ. Σχολ. Χανίων, και είμαστε στα μέσα Μαΐου του 1972. Στη Χώρα, Δικτατορία…
Ειδοποιήθηκα ότι αύριο πρωί, θα ‘ρθει ο κ. επιθεωρητής, για επιθεώρηση στην τάξη μου. Είχα, θυμάμαι, 42 μαθητές! Λίαν πρωί την επομένη, έφτασαν στο σχολείο εκτός από τον επιθεωρητή της Περιφέρειάς μου, και ο κ. γεν. επιθ/τής και μαζί τους 5-6 ανώτεροι αξιωματικοί από την V Μεραρχία.
Οταν ήλθαν στην τάξη μου, εγώ έκανα Γεωγραφία και βρισκόμασταν στον 38ο παράλληλο -θυμάμαι- της Αυστραλίας, μιλούσαμε για τη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής, τα ζώα της και τα φυτά της. Κι ήμασταν στο σημείο για τα φυτοφάγα ζώα.
Τότε παίρνει το λόγο ο κ. γενικός επιθ/τής· ήταν ο αείμν. Π. Φραϊδάκης. Συνεχάρη τους μαθητές, ότι είναι όλοι τους έξυπνοι, παιδιά εκλεκτών οικογενειών, όλα, και ότι ο δ/λος σας εργάζεται μεθοδικά και ευσυνείδητα. Μπράβο σας!
– Και απευθυνόμενος στους κ.. Αξ/κούς τους λέει: Ασφαλώς και συμφωνείτε κι εσείς κύριοι, κύριοι αξιωματικοί! – Και βέβαια απάντησαν εκείνοι. Τότε, ένας συν/ρχης, ρώτησε τον κ. γενικό:
– Μπορούμε, κύριε γενικέ, ν’ απευθύνουμε ερωτήσεις στα παιδιά;
Και βέβαια, τους απαντά! Τότε ένας συν/ρχης ρωτάει:
– Μάθατε, απ’ ό,τι παρακολουθήσαμε, για τον 38ο παράλληλο στην Αυστραλία, για το κλίμα της ζώνης το εύκρατο, για τον φυτικό πλούτο τον πλουσιότατο, για τα φυτοφάγα ζώα της περιοχής, όπως π.χ. η καγκουρώ, που κυριαρχεί… Ποιο παιδί λοιπόν, θα μου πεί: Τι τρώει η καγκουρώ;
– Ολη η τάξη σηκώνει τα χέρια, για ν’ απαντήσει.
– Κι ο κύριος αξ/κός, απευθύνει στην πιο ψηλή εκεί πίσω μαθήτρια, την ερώτησή του: Πες μας εσύ πως σε λένε: – Ιωάννα!
– Κι αρχίζει η Ιωάννα, η τελευταία βέβαια της τάξης σε επιδόσεις, δεκατεσσάρων χρόνων έχει απορριθφεί δύο χρονιές, παλιότερα, και λέει: «- Το καγκουρώ, τρώει…», και σταματά…
Σε λίγο πάλι: «- Το καγκουρώ, τρώει…», και σιωπά. Αυτό πάνω από τρεις φορές, οπότε αγανακτισμένη η διπλανή της, άριστη συμμαθητριά της (ή Σ.Χ.), της λέει, θυμωμένα:
«- Πές, μωρή Ιωάννα, ότι τρώει αγγούρια, να ησυχάσουμε!…».
Το τι έγινε στην τάξη, δε λέγεται.
Το τέλος της διδακτικής αυτής ώρας, το έδωσεν ο κ. γενικός.
– Ευχαριστούμε τον δ/λο και τους μαθητές του είστε όλοι σας εξαιρετικοί, κι ας μας έτυχε βραδύγλωσση μαθήτρια!
– Σας συγχαίρουμε και σας ευχόμαστε: Καλά αποτελέσματα· και αποχώρησαν, ύστερ’ από ένα κέρασμα στα όρθια, που το είχε φροντίσει ο αξέχαστος δ/ντής μας, ο Γιάννης Αλφιέρης, αείμνηστος σήμερα!
***
2. ΠΑΤΡΟΣ ΟΔΟΚΑΘΑΡΙΣΤΟΥ….
Από το 1975 έφυγα με μετάθεση στο 6ο Δ. Σχ. Χανίων, στη Νέα Χώρα, όπου η κατοικία μας, πια!
Αυτή τη χρονιά, έχω έκτη τάξη με παν’ από τέσσερεις δεκάδες μαθητές/τριες, κι είναι τέλη Μαϊου του 197’.. Το σχολείο ετοιμάζει την μεγάλη του εκδρομή -τάξεις: Ε’ και Στ’- για τ’ Αρκάδι, μια εκδρομή – προσκύνημα στον ιερό και μαρτυρικό αυτό τόπο της Κρήτης μας!
Πήγαμε, γυρίσαμε, κι όλα ήταν, συν Θεώ, θαυμάσια.
Ως τόσο τέλειωσαν και οι απολυτήριες εξετάσεις· ήταν γραπτές κι ετοιμαζόμασταν -οι συνάδελφοι- για τ’ αποτελέσματα.
Εγώ είχα ήδη διορθώσει και βαθμολογήσει όλα μου τα γραπτά, είχα περάσει τις βαθμολογίες κι είχα βγάλει τα αποτελέσματα. Είναι ήδη ο Ιούνιος στα μέσα του.
Τα απολυτήρια των μαθητών μου έτοιμα. Μεθαύριο έχομε την σχολική γιορτή της λήξης, και βέβαια τη διανομή των ενδεικτικών Α’-Ε’ τάξεων, και των απολυτηρίων της Στ’ τάξης!
– Παραμονή της αυριανής σχολικής μας γιορτής και γράφω τα απολυτήρια στο “Βιβλίο πιστοποιητικών Σπουδών”, όπου αύριο θα μου υπογράφουν οι μαθητές και θα παίρνουν το απολυτήριό τους στο χέρι. Ησυχία, λοιπόν, και γράψιμο.
Ομως αυτήν την ησυχία μου την διέκοψε, απρόσμενα, μια μου μαθήτρια, και μπήκε στην τάξη που έγραφα.
«- Εγώ, κύριε, δεν θα παντρευτώ ποτέ μου, μου λένε στην αυλή οι συμμαθητές μου, γιατί θα γράφουν στο απολυτήριό μου πως είμαι: πατρός οδοκαθαριστού! Γιατί, λέει, ο πατέρας μας είναι σκουπιδιάρης…» – Κι άρχισε να κλαίει δυνατά…
– «Τι λές παιδί μου, την αντισκόβγω εγώ. Δε μου λες – συνεχίζω… από πού πληρώνεται ο πατέρας σας, τόσα χρόνια;».
«- Από το Δήμο, κύριε», μου απαντά, και «μας δίνουν και δώρα στα παιδιά και Χριστούγεννα και Πάσχα!».
«- Δηλαδή, την αντισκόβγω, ο πατέρας σου είναι: Δημοτικός υπάλληλος. Στη θέση δηλ. του απολυτηρίου: επάγγελμα πατρός, θα γράφει: Δημ. Υπάλληλος! Κατάλαβες;…».
Και έφυγε, χωρίς, πιστεύω, να ‘ναι βέβαιη, για ό,τι είπαμε…
Την άλλη μέρα το πρωί, γύρω στις 10 π.μ. μοιράζαμε: ενδεικτικά και απολυτήρια. Οταν ήρθε η σειρά της μαθήτριας (Ε.Γ.) να υπογράψει στο βιβλίο: Πιστοποιητικών Σπουδών, και να πάρει τ’ απολυτήριό της, όλα έγιναν με σιωπή! Μόλις όμως κατέβηκε τη σκάλα του ορόφου και βγήκε στην αυλή, όπου διάβασε βαθμό και επάγγελμα πατρός, άρχισε και έπαιζε πήδους σαν αγόρι κι έκανε χαρές μεγάλες…
Σχολάσαμε, αποχαιρετήσαμε και κλείσαμε το σχολείο.
– Το απόγευμα κατεβαίναμε οικογενειακά για το πρώτο μας μπάνιο στην παραλία της Νέας χώρας, της γειτονιάς μας. Στην σύντομη αυτή διαδρομή, να μας εξ’ απο το σπίτι της οικογένειας της εν λόγω μαθήτριας οπότε πετιέται ολόχαρη στο δρόμο η μητέρα της:
«Ο Θεός να σου ‘χει χρόνους και υγεία Δάσκαλε! Δέκα μέρες τώρα έκλαιγε η κόρη μας για το απολυτήριό της!».
«- Μα δεν έκαμα τίποτε το ιδιαίτερο ή το παράνομο εγώ! Πατρός: δημοτικού υπαλλήλου, που είναι ο άντρας σας, της έγραψα!».
«- Να σου φυλάει ο Θεός τα παιδιά και το σπίτι σου, για τη χαρά που ‘δωσες στο δικό μας»! Και έφερε κέρασμα στα παιδιά μας!
– Φεύγοντας, λέω, στην ως χθές μαθήτρια μου: «- Παιδί μου, η δουλειά του πατέρα σου είναι τόσο χρήσιμη κι απαραίτητη, όσο κανενός άλλου. Σκέψου, να κάμει απεργία; – Θα πεθάνουμε από τις ακαθαρσίες. Γι’ αυτό να το πιστέψεις, και να το ‘χεις τιμή σου!
Και θα το ξέρεις πια: – Είσαι κόρη δημοτικού υπαλλήλου!
Κι εσυνεχίσαμε ως την παραλία, για το πρώτο μας μπάνιο, φέτος!
– Καλές διακοπές, λοιπόν, σε λίγο, στους συναδέλφους και τους μαθητές, κι εγώ κάπου – κάπου, θα σας θυμίζω τέτοιες ιστορίες, μιας και δε λένε να σβήσουν από τη σκέψη μου. Βιώματα αξέχαστα είναι!
