«Από το Αγιοπατερικό εγκόλπιο Ορθοδοξίας του 2018» (τέταρτο μέρος)

« Αρχιμ. Π. Αθανασίου Μυτιληναίου: (Από το 1970 έως 23/05/2006)»
Εκδόσεις Ορθ.Κυψέλη.
Οι Χριστιανοί μέσα στον κόσμο.
Εκτός από την σωματική αναισθησία, την έλλειψη δηλαδή κανονικής λειτουργίας των σωματικών αισθήσεων, έχουμε και την πνευματική αναισθησία; Ναι!
Και είναι μάλιστα ένα φαινόμενο το οποίο όχι μόνο δεν είναι καθόλου σπάνιο, αλλά δυστυχώς συνηθέστατο, σε βαθμό πολλές φορές ανησυχητικότατο.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι τουλάχιστον στις ημέρες μας αυτή η πνευματική αναισθησία υπάρχει και μάλιστα σε ποσοστό τρομακτικό και σε βαθμό απελπιστικό.
Οι Χριστιανοί μας σήμερα είναι πνευματικά αναίσθητοι. Οι Χριστιανοί μας!
Το κατά πόσο έχουνε δουλέψει οι Σιωνιστές για να επιτευχθεί αυτό, ο Θεός το ξέρει!
Και το κατά πόσο εμείς οι Χριστιανοί αφήσαμε τον εαυτό μας να υποστεί την διάβρωση αυτή πάλι ο Θεός το ξέρει. Ένα μόνο είναι σίγουρο, ότι σήμερα πράγματι, παρουσιάζουμε αυτή την κατάσταση της πνευματικής αναισθησίας.
Τι είναι η πνευματική αναισθησία; Καταρχάς είναι νόσος, είναι αρρώστια, όπως ακριβώς θα λέγαμε ότι αυτός ο άνθρωπος δε βλέπει, συνεπώς κάτι έχουν τα μάτια του, είναι άρρωστα ή δεν ακούει, κάτι έχουν τα αυτιά του, δεν ακούει. Νόσος όμως βαρύτατη. Βαρύτατη!
Ο Διάβολος φθείρει τις αισθήσεις, καταστρέφει τις αισθήσεις, με σκοπό οι άνθρωποι να μην μπορούν να δουν τα θαυμάσια του Θεού και να ακούσουν ή να διαβάσουν το λόγο του Θεού. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς ο Κύριος θεράπευε. Δε θεράπευε για να περάσει κανείς την υπόλοιπη ζωή του όμορφα και άνετα-φυσικά και γι’ αυτό, γιατί ο Θεός έκανε τον άνθρωπο να είναι ευτυχισμένος πάνω στη γη- αλλά πρωτίστως και κυρίως για να δει και να καταλάβει τα μεγαλεία του Θεού.
Τα χρονίζοντα πάθη. Είναι τα πάθη τα οποία χρονίζουν, και κυρίως, τα θανάσιμα πάθη.
Ποια είναι αυτά; Είναι η γαστριμαργία, είναι η πορνεία.. Όταν ένας άνθρωπος χρονίζει στην πορνεία τι γίνεται; Δεν γίνεται αναίσθητος; Ή όταν χρονίζει στη γαστριμαργία, ο άνθρωπος ο οποίος δεν βλέπει τίποτα μπροστά του, παρά μόνο το πως θα τρώει και τι θα πίνει, και τίποτε άλλο, αυτός δε γίνεται πνευματικά αναίσθητος; Ή όταν χρονίζει στην υπερηφάνεια, στην κενοδοξία, στην φιλαργυρία.. Όταν ο άνθρωπος χρονίζει στην φιλαργυρία, δεν γίνεται ανάλγητος και αναίσθητος στην δυστυχία που μπορεί να υπάρχει γύρω του; Ώστε λοιπόν αυτή η χρονία νόσος είναι τα χρονίζοντα πάθη με την συνεργεία της αμέλειας οδηγούν στην αναισθησία. Όταν ο άνθρωπος δεν φροντίζει να τα θεραπεύσει, όπως θα έλεγε κάποιος: «Έχω κάτι, αλλά δεν πάω στο γιατρό!».
Τότε θα καταλήξει στην αναισθησία, δηλαδή στην βλάβη. Γι’ αυτό, ας προσέξουμε, αγαπητοί μου, και ας φοβηθούμε τα χρονίζοντα πάθη. Η αναισθησία, αγαπητοί μου, έχει δύο φάσεις· η δεύτερη φάση λέγεται πώρωση. Σ’ αυτήν δεν υπάρχει ουδεμία δυνατότητα πλέον διακρίσεως, του καλού από το κακό. Εκείνος που έχει πάθει πώρωση δεν ξεχωρίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό· δηλαδή έχει παντελή έλλειψη αυτογνωσίας. Μπορεί να κάνει το κακό, να κάνει έγκλημα, και να γελά!
Να μην αισθάνεται απολύτως τίποτα! Έχουμε το φαινόμενο της πωρώσεως, είναι η αναισθησία στο τελευταίο της στάδιο. Ο άνθρωπος αυτός πια δεν έχει ελπίδα να σωθεί· είναι νεκρός, πνευματικά νεκρός. Αλλά η πρώτη φάση, η πιο συνηθισμένη, είναι αυτή που την συναντάμε στους Χριστιανούς μας, σε ένα βαθμό υπερβολικά απλωμένο και βαθύ. Εμφανίζεται αυτή η αναισθησία είτε ως πρακτική αμετανοησία, είτε ως μη πρόοδο στην πνευματική ζωή. Ο φόβος του Θεού, όταν εγκαθιδρυθεί μέσα στην ψυχή μας, λιώνει την αναισθησία όπως ο ήλιος και το χιόνι, και η φωτιά το κερί.
Προσοχή από την πνευματική αναισθησία! Αγαπητοί μου η αναισθησία είναι ο θάνατος και η νέκρωση της πνευματικής μας ζωής, αλλά και κάθε ικμάδας της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος.
Ο λίβας της αναισθησίας, της πνευματικής αναισθησίας, ιδιαιτέρως πνέει όλο και περισσότερο, όλο και σφοδρότερα πάνω στην Εκκλησία μας και στην πατρίδα μας. Όλο και περισσότερο! Και ποσοτικά και ποιοτικά.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αποκαλεί την αναισθησία «λιθώδη», δηλαδή είπε την πέτρινη,«μαινάδα» δηλαδή μαινόμενη, να έχει καταληφθεί από μανία και «μωράν» ανόητη· επομένως και εκείνος ο οποίος πάσχει από την αναισθησία, μεταβάλλεται σε λιθώδη, μαινόμενο, εναντίον κάθε πνευματικού πράγματος, εναντίον κάθε πνευματικής εθνικοθρησκευτικής παραδόσεως και σε μωρόν άνθρωπο.
Αγαπητοί μου, είναι καιρός να κάνουμε αυστηρή αυτοκριτική· οι καιροί δεν περιμένουν!
Από τη στιγμή που ο Χριστιανός θα αρχίσει να γοητεύεται από αυτά που προσφέρει ο κόσμος, αυτομάτως βρίσκεται μέσα σε ένα προβληματισμό· και ο προβληματισμός αυτός είναι: πως μπορώ εγώ ο Χριστιανός να σταθώ σαν Χριστιανός μέσα στον κόσμο, ο οποίος ασκεί διαρκώς επάνω μου έλξη και γοητεία; Έτσι λοιπόν βλέπουμε να τίθεται ένα δίλημμα· γιατί πράγματι πολλές φορές είμαστε μοιρασμένοι ανάμεσα στο Χριστό και στον κόσμο.
Πολλές φορές φθάνουμε σ’ εκείνο το φοβερό-ακρότητα φυσικά-να είμαστε μόνο κατ’ όνομα Χριστιανοί, ενώ στην πραγματικότητά ζούμε και πολιτευόμαστε κατά κόσμον έχοντας δυστυχώς ένα βαθύ κοσμικό φρόνημα. Είναι δε γνωστό ότι εκείνος ο οποίος έχει κοσμικό φρόνημα δεν μπορεί να λέγεται Χριστιανός. Λέγει σαφώς ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα ενώ τω κόσμω». Μην αγαπάτε τον κόσμο, λέει, ούτε ό,τι υπάρχει μέσα στον κόσμο.
Και όταν λέει κόσμον, δεν εννοεί το σύνολο των ανθρώπων, ούτε εννοεί το σύμπαν, αλλά εννοεί τους ανθρώπους, τον κόσμο, εν εννοία ηθική.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε το κοσμικό μας φρόνημα από το Χριστιανικό μας φρόνιμα· είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Ο κόσμος έτσι σκέφτεται· εγώ όμως σαν Χριστιανός αλλιώς σκέφτομαι. Συνεπώς η έξοδος μου από τον κόσμο δεν θα είναι τοπική-άλλο πράγμα ο Μοναχισμός, αλλά η έξοδος μου θα είναι τροπική. Ο Θεός δημιούργησε την ύλη και το σώμα, για να υψώνεται όμως προς τον Θεό. Αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν γίνεται, και το σώμα αποκόπτεται από τον Θεό, τότε το σώμα γίνεται ψυχικό, γίνεται βιολογικό, γίνεται σαρκικό. Μας θυμίζει αυτό που λέει ο Θεός για τους ανθρώπους της εποχής του κατακλυσμού· «ου μη καταμείνει τον πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα», δεν θα μείνει το Πνεύμα μου το Άγιον
σ’ αυτούς, «δια το είναι αυτούς σαρκάς» (Γεν.6,3).
Το κριτήριο των υλικών πραγμάτων, αγαπητοί μου, είναι ο Ιησούς Χριστός. «Παν ο ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν», γράφει και ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ.14,23). Δηλαδή ακόμα και τα πιο θαυμάσια πράγματα, όταν δεν είναι εκ πίστεως, όταν είναι έξω από τον Ιησού Χριστό, είναι αμαρτία. Γι’ αυτό προσέχετε από τους κυκλοφορούντες ουμανισμούς, τους ανθρωπισμούς· γιατί όλοι αυτοί οι ουμανισμοί μιλάνε για τον άνθρωπο, αλλά χωρίς τον Θεό· μιλάνε για την ειρήνη, αλλά χωρίς τον Χριστό· μιλάνε για το πνεύμα αλλά χωρίς το Πνεύμα το Άγιο.
Δεν μπορούμε να κατεβάζουμε τον Χριστό σε ανθρωπιστικά επίπεδα. Το καταλάβατε; Και τους καρπούς αυτού του ανομήματος τους βλέπουμε τόσο έκδηλα, αγαπητοί μου, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και εδώ σ’ αυτήν την ταλαίπωρη και φτωχή πατρίδα μας. Στις ημέρες μας διώχνουμε τον Χριστό! Τον διώχνουμε φοβερά και ζητούμε να Τον αντικαταστήσουμε με τον ορθολογισμό και το σχήμα μιας ουμανιστικής πολιτείας! Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Η χρεωκοπία σε όλους τους τομείς της ζωής μας! Και το βλέπετε, και θα το δούμε ακόμα καλύτερα σε τι χρεωκοπία ζωής θα φτάσουμε!
Σήμερα η εκκλησία δεν θεωρείται πια αναγκαία, αλλά μάλλον και εμπόδιο στους ουμανιστικούς αυτούς και πολιτικούς προσανατολισμούς μας, γι’ αυτό και την εξοστρακίσαμε, αφού προηγουμένως την έχουμε κατασυκοφαντήσει! Αλλά η Εκκλησία σήμερα. Μια εκκλησία όπως την θέλουν οι άνθρωποι, δεν είναι Εκκλησία που σώζει. Ουσιαστικά τέτοια Εκκλησία δεν σώζει ανθρώπους!
«Έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομα μου».
Μόνο ο Χριστιανισμός είναι η γνήσια πίστις! Όλες οι άλλες είναι κατασκευάσματα ανθρώπινα και λατρεύεται εκεί ο διάβολος. Ο διάβολος δεν πολεμά τον εαυτό του, αλλά πολεμά την αληθή πίστη· πολεμά την πίστη του Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο σπείρει το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων που στρέφονται εναντίον των Χριστιανών. «Κρατώ το όνομα του Χριστού» σημαίνει ότι έχω την πίστη εις τον Χριστό και ζω τη ζωή που θέλει ο Χριστός. Δηλαδή με άλλα λόγια «Κρατώ το όνομα του Χριστού» σημαίνει κρατώ την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία. Μάλιστα στην εποχή μας, όλως ιδιαιτέρως στην εποχή μας, που τα πάντα καταπατούνται, και η πίστη και η χριστιανική ζωή, είναι μεγάλη υπόθεσεις, να μπορεί κανείς να κρατά το όνομα του Χριστού υψηλά.
Βιογραφικό σημείωμα του μακαριστού Γέροντος
Γεννήθηκε στην Κηφισιά των Αθηνών στις 22 Αυγούστου του 1927. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της Κηφισιάς και στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου. Το 1947 παρακολούθησε μαθήματα και εργαστήρια Ραδιοτεχνίτου στο Κέντρο Ηλεκτρονικών σπουδών ΡΑΔΙΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ στην Αθήνα. Το 1950 φοίτησε στην αναγνωρισμένη από το κράτος, Ραδιοτεχνική Σχολή Αθηνών, από όπου πήρε το Δίπλωμα του Ραδιοτεχνίτου. Το 1953 από την ίδια Σχολή πήρε το Δίπλωμα του Ραδιοηλεκτρολόγου. Από το 1947-1950 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία. Το 1960 εκάρη μοναχός μέχρι την κοίμηση του (23/05/2006) διετέλεσε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης, της οποίας υπήρξε ανακαινιστής και Κτήτορας. Σε ολόκληρη ζωή του, κυρίως όμως μέσα στα σαρανταπέντε χρόνια της μοναχικής του αφιερώσεως, ο Γέροντας εργάστηκε με πολύ ζήλο την αληθινή πνευματική ζωή στην πράξη και στην θεωρία. Το ασφαλές κριτήριο του ήταν πάντοτε το θέλημα του Θεού, αφού ήταν υποταγμένος στις επιταγές του Αγίου Πνεύματος, αφού το Πνεύμα το Άγιο τον καθοδηγούσε.
Ας έχουμε την ευχή του (Ιερά Μονή Αρχιμ. Πολύκαρπος, Μάιος 2017).