Τρίτη και 13 χθες, έχασα το πορτοφόλι µου, είχα µέσα 68 χιλιάδες, τα τελευταία χρήµατα µέχρι αύριο 15 του Φλεβάρη που θα πληρωθώ ξανά. Είχα σκοπό να πάρω µερικά λουκούµια τριαντάφυλλο, ένα κατακόκκινο επίσης τριαντάφυλλο και µία καρδούλα που να γράφει πάνω “σε αγαπάω κι ας µην το δείχνω”.
Τώρα… Τίποτα… Θα κάνω τον ανήξερο, θα το παίξω µε πονοκέφαλο και δέκατα κι αν µου ρίξει η συντρόφισσα καµία άδεια για να πιάσει γεµάτη, θα κάνω πως δεν άκουσα. Κι όλο αυτό το στρες, επειδή έχει εµπορευµατοποιηθεί το συναίσθηµα κι η ανταπόδοση του.
Επειδή ντε και καλά, για να µην υπάρχει γκρίνια, οφείλουµε εµείς ως άνδρες -σηµειωτέον πολύ πιο ευαίσθητα πλάσµατα από τις γυναίκες- εµείς ως άνδρες λοιπόν, να πράξουµε όλα όσα θα κρατήσουν, άντε, µέχρι το επόµενο πρωί στις 6 παρά τέταρτο που χτυπάει το ξυπνητήρι.
Σήµερα 14 του Φλεβάρη, µέρα που χωνέψαµε για τα καλά ότι ο Άγιος Βαλεντίνος, µας καλεί να ανταποκριθούµε σε όλα όσα ενδόµυχα προσδοκούν όλες οι γυναίκες, ανεξάρτητα ηλικίας, ανεξάρτητα αν είναι µε ή χωρίς σχέση, µε ή χωρίς βέρα, µε ή χωρίς διαζύγιο, µε ή χωρίς σύνταξη χηρείας, µε ή χωρίς οµολογηµένη παράνοµη σχέση, µε ή χωρίς εκτίµηση στο άλλο φύλλο, σήµερα όλα θα πρέπει να τα κάνουµε τέλεια.
Ανάµεσα σε όλους κι εγώ, χωρίς όµως να διαθέτω όπως είπα, τα χαµένα 68 χιλιάρικα, αλλά και χωρίς λουκουµάκια και καρδούλες. Κάτι θα βρω να κάνω. Μπορεί να βουτήξω κάνα δάκτυλο στη Μερέντα και να της το βάλω στο ρουθουνάκι, µπορεί να της ζωγραφίσω µε το κραγιόν της αστεράκια και καρδούλες στον καθρέπτη της ντουλάπας ή ακόµα και να κατεβάσω τον γενικό στο ρεύµα για να διατηρήσω φωτισµό µε κεράκια της λαµπρής που τόσα χρόνια µαζεύω.
Όµως µε λίγες σκέψεις παραπάνω, αισθάνθηκα άσχηµα που γκρινιάζω όταν ξέρω πολύ καλά πως υπάρχουν συναγωνιστές άνδρες, οι οποίοι δεν µπορούν µε τίποτα να στεριώσουν σχέση και στον αντίποδα, άλλοι σύντροφοι που δεν έχουν την οικονοµική δυνατότητα να ξετελέψουν διαδικαστικά ένα διαζύγιο.
Μα καλά βρε φίλε… Τόσες σκέψεις για τον Άγιο Βαλεντίνο ο οποίος γιορτάζεται επίσηµα από τους Αγγλικανούς και τη Λουθηρανική Εκκλησία; Τόσες σκέψεις βασανιστικές επειδή έχασα το πορτοφόλι µε τα 68 χιλιάρικα; Τόση ανασφάλεια για το πως θα κυλήσει η µέρα που είναι λέει, όλη, των ερωτευµένων;
Βρε κάτσε καλά… Εγώ στην ηλικία µου έχω πολλές δικαιολογίες.
Τρία χρόνια πριν τα 90, µου οφείλει η ζωή να κάνω την πλάκα µου, όπως κι αυτή έκανε την πλάκα της µε µένα τόσες δεκαετίες. Αλλά ακόµα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό µου, πως δε γέρασα.
Είµαι καλά όταν γκρινιάζω. ∆ε µου φταίει ο Άγιος Βαλεντίνος. Απεναντίας αν µου λείψει, τότε όντως θα γκρινιάζω και δικαίως, διότι θα είµαι πολύ πιο γέρος, για να προσπαθώ να νιώσω κάπως, πιο νέος.
