Από το νέκταρ στο κατακάθι

Πέσαμε με τα μούτρα στα δάνεια που μοίραζαν σωρηδόν οι τράπεζες, χάσαμε αρκετά στο χρηματιστήριο, τα καλύψαμε με διακοποδάνεια, αναζητήσαμε λίγη ευτυχία στη “τζιπάρα” που αγοράσαμε, απολαύσαμε διακοπές σε εξωτικούς παραδείσους, πήραμε νέα δάνεια, κτίσαμε στους αιγιαλούς, κόψαμε μερικά δεντράκια γιατί έτσι και αλλιώς υπάρχουν πολλά, αναζητήσαμε να “τέρψουμε τους γευστικούς κάλυκες μας με κινέζικες γαρίδες, ταϋλανδέζικες σαλάτες, αργεντίνικα ψητά, και… ξαναπήραμε δάνεια.
Ήπιαμε όλο το γλυκό πιοτό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας αλλά δεν ήμασταν στο 1% που δεν θα πιει ποτέ το κατακάθι που βρίσκεται στο ποτήρι του…
Έτσι λοιπόν γύρισε ο τροχός και εξανεμίστηκαν οι καταθέσεις μας, και δουλειές χάσαμε και τα παιδιά μας έφυγαν στο εξωτερικό -μετανάστες του 21ου αιώνα- και το τηλέφωνο μας κτυπάει πιο συχνά από τις εισπρακτικές και τα δικηγορικά γραφεία παρά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, και επιστρέψαμε σε συνθήκες 30 και πλέον ετών πίσω δίχως τα νιάτα μας και την ανέμελη ξενοιασιά της τότε εποχής.