3. ΜεΤα διανοήματα όψη μεταφωτιστική
Αλλά ανάμεσα
Σε χιλιετίες και αιώνες
Το ΑΓΕΡΩΧΟ της νόησης
Διαυγάζεται στις θάλασσες
Των χιλιετιών με παλιρροϊκά κύματα
που με Περιλάμπουσες φλόγες
Φώτιζαν τους κόσμους των αιώνων
Με αναγνώσεις φωτισμού
Με διανοήματα μεταφωτισμού και
Επινοήματα
Μηχανο-φωτισμού
Που όλα μαζί οδηγούν
Και οδηγούνται
Στο αγέρωχο της ΝΟΗΣΗΣ
Με τους αμέτρητους
Αλληλο-επιρρεασμούς του
Από το «ΑΓΕΡΩΧΟ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ»
Του Δημήτρη Κακαβελάκη (1)
ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Κυριακή 02 Σεπτεμβρίου παρουσιάστηκε (2) το νέο βιβλίο του Δημήτρη Κακαβελάκη «Αγέρωχο νόησης και το υπέροχο τίποτα». Την ώρα που στην καρδιά της παλιάς πόλης το ενετικό λιμάνι, ο ένας πατούσε τον άλλο από την κοσμοσυρροή, στην απλή, απέριττη εκδήλωση στη δυτική συνοικία της Νέας Χώρας, λίγοι, σε σχέση με την αξία του ποιητή, ευαισθητοποιημένοι, απολαμβάναμε τον μεστό τεκμηριωμένο λόγο του Ερατοσθένη Καψωμένου, ένα αναλυτικό πορτραίτο του Δ. Κακαβελάκη, που πηγαίνοντας κόντρα στην εποχή, αρθρώνει με στοχασμό υψηλού επιπέδου και τεχνική που συμπληρώνει τους πρωτοπόρους ποιητές του 20ου αιώνα και είναι συνέχεια αυτή η ομιλία του ίδιου καθηγητή στο περσινό αφιέρωμα στο πνευματικό κέντρο (εκεί που ο Ε. Καψωμένος με ευφυή σημειολογικό τρόπο προσέγγισε τη βιωματική νεανική γραφή του ποιητή από-καλυπτικά). Είναι τέτοια η συγκίνηση μου από το σθένος και την πνευματική δύναμη του ποιητή, να αποκαλύπτει τα μελλοντικά σχέδια του παραγκωνίζοντας η μάλλον μετατοπίζοντας ηλικιακό φάσμα και προβλήματα υγείας που η σκέψη μου γαντζώνεται στην ουσία των στίχων του πηδώντας στο εφαλτηριακό ασπρόμαυρο περίβλημα του βιβλίου, βουτάει στην υπαρξιακή μοναξιά μου και ξεφεύγει από τη θωπευτική περιγραφή του ομότιμου καθηγητή Ε.Γ.Κ. Η εκδήλωση τελειώνει, η δια-θεση ΜΟΥ να συζητήσω για ποίηση με αφορμή το βιβλίο, βρίσκει έναν τοίχο κι εγώ εντελώς μόνος κάτω από τα δέντρα για να βιώσω το α-συνεχές της Νοησης, και μη δυνάμενος να το υποστηρίξω, το αφήνω να κυκλώνεται από επινοήσεις του εκπορευόμενου, αναπόφευκτα η δική μου μοναξιά συναντά τους παραμελημένους χορταριασμένους τάφους των ποητών ο ρομαντισμός τρυπά τον πυρήνα της αναπόλησης μου. Η Περιποιημένη μορφή του Γ. Ρίτσου, με επισκέπτεται «το ξέρω πως καθένας μοναχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο» Ρεμπώ, Ρίλκε Καρυωτάκης, δε μπορώ να τους διώξω, η συναισθηματική φόρτιση από την ποίηση του Δημήτρη που ήδη ξεκουράζεται -σαν να τον βλέπω- στο δωμάτιο του εκεί στο δεύτερο όροφο απέναντι από την εκκλησία, τροφοδοτεί τη μοναξιά μου, όχι στατικά… που κινούνται και Ακινητούν με το πνεύμα και το σώμα κάθε Στροβιλισμού να αιωρούντααι πάνω Από την επανάσταση του χάους τάξης και αταξίας. Κοιτάζω το ασπρόμαυρο περιεχόμενο του βιβλίου, η ΑΝΑγνωση θα ακολουθήσει λέω όμως συγΚΡΑΤΩ την εμπνευσμένη ΜΕΤΑγραφιστική απόδοση του Κώστα Ηρακλή Γεωργίου. Τα διανοήματα του μεταφωτισμού ποιητή και εικαστικού σε μια απέραντη ποιοτική συνύπαρξη.
ΦΩΤΟΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΛΑΠΠΑ – ΛΙΤΗ
Οι σημαντικότατες εκθέσεις των εξ κορυφαίων γλυπτών της σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης , Λάππα, Λίτης, ολοκληρώθηκαν στην πόλη μας μέσα από ένα φάσμα εκθεσιακού σχεδιασμού που σαφώς εγείρει ερωτήματα όπως λέει και ο ποιητής ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ζητούν απάντηση/Για θε ανέβασμα/Στα ψηλά Και κάθε κατέβασμα/Στους χαμηλούς χαμούς τους. Τις εκθέσεις αυτές λοιπόν άξιζε λόγο εποχής να τις δουν κυρίως ξένοι, τουρίστες ή θα ήταν καλύτερα να τις δουν σε οργανωμένες ξεναγήσεις μαθητών, νέοι άνθρωποι που δεν έχουν την ευκαιρία συνήθως για τέτοιες θεάσεις άλλη εποχή. Βέβαια, η έκθεση «Φωτομετρίες» της συναδέλφισσας Εικαστικού Αντωνίας Παπατζανάκη που εγκαινιάζεται σήμερα στη Δημοτική Πινακοθήκη και θα καλύψει αυτό το κενό, πραγματοποιείται την κατάλληλη εποχή και θα μας απασχολήσει αφού το βασικό συστατικό της είναι το Φως και η επίΔΡΑΣΗ του στην έντεχνη-ποιητική μορφολογική διάσταση του έργου. Στην τελευταία μου επίσκεψη στην έκθεση των Γιώργη Λάππα και Αφροδίτης Λίτη, μαζί με το φίλο φωτογράφο Νίκο Καμπιανάκη, θέλησα όχι απλά να φωτογραφηθώ, δίπλα στα έργα τους αλλά να ζήσω τα παλιρροικά κύματα που με περιλάμπουσες φλόγες δημιουργούν μαγνητικά πεδία ανάγνωσης ως ΕΠΙνοήματα ΕΣΩ Μηχανο-φωτισμού Που όλα μαζί οδηγούν και οδηγούνται Στο αγέρωχο της ΝΟΗΣΗΣ με τους αμέτρητους Αλληλο-επιρρεασμούς και είναι εκεί που η συνθετική εννοιολογική ΥΠΟσταση του έργου από τη θραύση στη σταθερή ανασύνταξη των διαχρονικών (μπρούτζινων) ανθρωποτόπων του Λάππα ΜΕΤΑτίθεται σε ένα αλληγορικό Φωτοποιητικό σύμπλεγμα που ξεπερνά την αλλοτριωμένη εμπορική μεταπρατική φωτοχρήση και συνδυαλέγεται με έσω πνευματικές καταστάσεις το πλείστον προσωπικής ανάγνωσης ενός σπουδαίου έργου που δυστυχώς κόπηκε στην κορύφωση του, στα πλαίσια της παγκόσμιας αναγνώρισης. Η Αφροδίτη Λίτη στο Γιαλί Τζαμί, παρουσίασε μια λιτή συνδυαστική εγκατάσταση με σεβασμό στο χώρο «Αόρατα δορυφορούμενη» με έργα που αντλούν από το θαυμαστό μικρόκοσμο της γήινης φυσικής θαυματοποιίας, σκαθάρια, φύλλα, βάτος, όπου η συμβολική μεγέθυνση και η ποιητική συνδυαστική επιχωρεί στο ασυνεχές του διαμοιρασμού, καθηλώνουν ως πύκνωμα γραφής σε μια θέαση όπου η νόηση του αγέρωχου προχωρεί πέρα από τη Δια-νόηση μέσα από Διαφάνειες κάθε πλεύσης, και εδώ η διαφάνεια οριοθετείται ποιητικά εν-σταλάσει το Φως η δημιουργός Με διανοήματα μεταφωτισμού και επινοήματα που προεκτείνουν το απλό από το μετα ποπ αρτ πλαίσιο σήμανσης, σε σημερινό ποιοτικό εκλεκτιστικό απαύγασμα ενός ιδιαίτερου παγκόσμιου λεξιλογίου (βλέπε Γιαν Φαμπρ), όπου η Αφροδίτη έχει ενσωματώσει τη μαγεία της φωτορυθμικής «ακίνητης» και δει γλυπτικής ΣΤΑΘΕΡΑΣ. Και ο δυο κορυφαίοι σύντροφοι-συμφοιτητές μου στην Α.Σ.Κ.Τ., Αθηνών προτάσσουν το γραπτό μήνυμα του δασκάλου μας, Γιάννη Παππά (3)
«Μες στις άπειρες απρόβλεπτες δυσκολίες και τα βάσανα της ζωης η μελέτη του εαυτού μας μέσα απ΄την άσκηση της τέχνης είναι μια περιπέτεια που δίνει νόημα στον βίο μας…».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Δημήτρης Κακαβελάκης «αγέρωχο και το υπέροχο τίποτα» εκδ. FLIPPRESS 2018
(2) Το Ιδρυμα Καψωμένου οργάνωσε την εκδήλωση στον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, κι εκτός από τον Ε. Καψωμένο, απαγγελία ποιημάτων έκανε ο ηθοποιός Μιχάλης Αεράκης, ενώ ο ποιητής αφιέρωσε το βιβλίο ου στον φιλόσοφο, παιδαγωγό Γ. Καψωμένο , με συγκίνηση.
(3) Από το κεφάλαιο «χαιρετισμός στους σπουδαστές μου» 1978 στο βιβλίο Γιάννη Παππά/κείμενα, εκδ. Μορφ. Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας.
