Δύο από τους φοίνικες στη πλατεία Δικαστηρίων κόπηκαν “σύριζα” και απομακρύνθηκαν χθες το πρωί από συνεργεία της υπηρεσίας πρασίνου του Δήμου Χανίων (φωτογραφία) καθώς είχαν “κτυπηθεί” από το σκαθάρι.
Ήταν οι τελευταίοι από αυτούς που είχαν φυτευτεί στην περιοχή προ 20ετίας και είχαν το τέλος της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοινίκων που είχαν εισαχθεί σε πανάκριβες τιμές για να διακοσμήσουν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Να θυμηθούμε ότι για τη… χάρη τους θυσιάστηκαν μια σειρά από αλμυρίκια στο Κουμ Καπί που… “ενοχλούσαν” γιατί δεν μπορούσαν να παρκάρουν από κάτω τους αυτοκίνητα, όπως επίσης η αλμύρα τους έπεφτε… βαριά στους θαμώνες των καφέ που είχαν τα τραπεζάκια τους κάτω από αυτά.
Στη θέση τους μπήκαν δεκάδες φοίνικες (που φεύγουν ψηλά και δεν ρίχνουν σταγονίδια αλμύρας) για να μετατρέψουν το Κουμ Καπί σε Κυανή ακτή αλλά κανένας δεν ευδοκίμησε…
Ευτυχώς στη Νέα Χώρα κάποιοι… γραφικοί, οικολόγοι που «δεν θέλουν την ανάπτυξη και την πρόοδο» είχαν μπει μπροστά στα μηχανήματα του Δήμου και είχαν αποτρέψει ανάλογα σχέδια να ξεπατωθούν τα αλμυρίκια και από εκεί και στη θέση τους να μπουν φοίνικες για να γίνει και η Νέα Χώρα… Μονακό!
Έτσι τώρα μπορούμε και απολαμβάνουμε τη φυσική δροσιά που προσφέρουν και το μάτι μας καταφέρνει και βρίσκει λίγο πράσινο ανάμεσα στη θάλασσα και το τσιμέντο.
Όσο για τα ξενοδοχεία και εκεί πήγαν να μετατρέψουν αυλές, κήπους, κοινόχρηστους εξωτερικούς χώρους σε τοπία… Χαβάης αλλά και εκεί οι περισσότεροι ξεράθηκαν. Δεν έκαναν τον κόπο να αναζητήσουν έστω την ντόπια ποικιλία (Φοίνικας του Θεόφραστου) που είναι πιο ανθεκτική στο σκαθάρι.
Το να θέλεις να μετατραπείς σε κάτι που δεν είσαι, δεν σου ταιριάζει, είναι χαρακτηριστικό της “γκλάμορους” εποχής που ζούμε, του “όλα για το φαίνεσθαι”. Ας το έχουμε υπόψιν μας κάθε φορά που εντυπωσιαζόμαστε από γιγάντιους ουρανοξύστες, από πισίνες και ντουβάρια πάνω στη θάλασσα, δρόμους πάνω σε παραλίες, από δάση φοινίκων σε δρόμους και πάρκα. Ας έχουμε κατά νου ο λιτός χαρακτήρας, το μέτρο χωρίς υπερβολές, η απλότητα ήταν στα βασικά γνωρίσματα των προγόνων μας, επηρεασμένοι από το φυσικό τοπίο και το περιβάλλον του νησιού τους. Σε αυτούς δεν ταίριαζε το “γκλάμορους”, σε εμάς;
