Kι ενώ ο Φλεβάρης έκλεισε τη φετινή του πορεία, στον ετήσιο κύκλο και παραχώρησε τη συνέχεια στον καινουριοφερμένο Μάρτη με τα φιλόδοξα μηνύματα απού η παράδοση μας προσδοκά κι ελπίζει από εκείνο. Εγώ ζιώ στον απόηχο των δραστηριοτήτων του Φλεβάρη.
Και εκφράζω τσοι κρίσεις και τα σχόλια μου γι’ αυτόν, ετσά, σαν ένα σύντομο αποχαιρετισμό ντου. Και φυσικά, πάντα η γι αναφορά μου γίνεται στα φυσικά φαινόμενα, και για ότι η σοφή παράδοση μας σε δασκαλεύει γι’ αυτόν. Γιατί για τσ’ απάνθρωπους πολέμους, φταίνε οι φουρτουνιασμένες και διαταραγμένες κεφαλές των δήθεν μεγάλω, απού οδηγούνται και καθοδηγούνται από τα αδηφάγα συφέροντα, που αρμόδιοι για κρίσεις και συμπεράσματα για ‘κεινους είναι πιθανόν, μόνο οι ψυχίατροι.
Εγώ εδά συμπορπατώ με την παράδοση και γροικώ τα δασκαλέματα τση απού το Φλεβάρη τονέ θέλει «κι αν φλεβίζει, καλοκαίρι να μυρίζει» κι οι φετινές βροχεράδες, αν και σιγανές κι ευλοημένες, δεν αφήκανε ν’ ακουστεί η μυρωδιά του καλοκαιριού, για τα καλά. Μα μπορεί βέβαια να ‘πρεπε να γενεί κι ετσά, αφού η παράδοση τσοι θέλει τσ’ αποκράδες αποκλειστές, για να ‘ναι καλά τα σημάδια για καλή χρονιά. Γι’ αυτό και τον αποχαιρετώ με καλά λόγια, γιατί εκινήθηκε σε φυσιολογικά επίπεδα. Και παράλληλα καλωσορίζω το καινουριοφερμένο Μάρτη και του εύκομαι καλή κι ευνοϊκή εξέλιξη. Γιατί και ‘κεινος, τσοι κάνει τσοι κουζουλάδες του και σε παντάγνωμος εξελίσσεται και σε γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης καταλήγει.
Μα η κρυφή ελπίδα απού ‘ρχεται αρωγός στσοι σκέψεις μου, δυναμώνει τσοι προβληματισμούς μου, για το χαρισματικό μήνα Μάρτη, απού γίνεται όλο και πλια έντονη η γι ανοιξιάτικη παρουσία ντου, γιατί και τα δέντρα μπουμπουκιάζουνε, κι ετοιμάζονται να ντυθούνε με τσοι φυλωσιές των. Και τα πουλιά αναμαζώνουνε τα κατάλληλα ξερόχορτα για να πλέξουνε τσοι περίτεχνες φωλιές τωνε και με έντονα κελαηδήματα ντωνε αναζητούνε το ταίρι ντωνε για ζευγάρωμα. Ούλα κινούνται, μ’ άλλα λόγια, σ’ ανοιξιάτικους ρυθμούς, μ’ απόλυτη υπακοή και συνέπεια, στο κάλεσμα των φυσικών νόμω, για αναπαραγωγή κι ανανέωση των ειδών.
Τον ίδιο μήνα, όμως, τούτονε το Μάρτη, συνεχίζει και η σοφή παράδοση με τα θρησκευτικά δασκαλέματα του τριωδίου απού κορυφώνονται και οι εκδηλώσεις των αποκράδω που τούτηνα τη περίοδο «κουζουλαίνονται κι οι γράδες» κατά που λέει ο λαός με τσ’ έντονες χαρούμενες εκδηλώσεις και τα μασκαρέματα, που με την αναφορά μου και μόνο σ’ αυτές τσ’ εκδηλώσεις. Η θύμηση μ’ αντιγαέρνει στα περασμένα κι ανιστορούμαι κείνουνα του καιρού τσ’ εκδηλώσεις και τσ’ αποκριατικές χαροκοπιές. Απού τα σπίθια των αθρώπω ήτανε ανοιχτά κι οι τάβλες τωνε στρωμένες. Και μπαινοβγαίνανε οι γι εύθυμες πατούλιες τω μασκαράδω. Απού κάθε ομάδα είχε και τη δικιά τση γουστόζικη συμπεριφορά με τσ’ αυτοσχεδιασμούς και τσοι χαριτωμένες κινήσεις τω μασκαρεμένω.
Την ίδια ώρα δα απού οι πατουλιές τω μασκαράδω απού πχιαινορχούντανε από σπίτι σε σπίτι η γη ευθυμία στην ατμόσφαιρα του χωριού ήτανε διάχυτη. Ανάμιχτα γέλια απού εγροικούντανε από τα παθήματα τω μασκαράδω, με τσοι λάσπες και τσοι κολύμπες που ήτανε στσοι δρόμους και τα μονοπάθια του καιρού κείνουνα, και τα τραγούδια απού εξυπνούσανε και ζωντανεύει το κέφι σ’ όσους τα γροικούσανε. Κι ετσά την αποχαιρετούσανε, κείνουσας τσοι δύσκολους και στερημένους χρόνους τη τελευταία αποκρά. Γιατί δε τσ’ αλικόντιζε η φτώχεια κι η στέρηση να τηνε γλεντίζουνε τη ζωή ντωνε σαν ελεύτεροι και φυσιολογικοί αθρώποι, όπως τα πουλιά εδά την άνοιξη απού την ώρα απού ψάχνουνε για το καθημερινό ντωνε τραγουδούνε κιόλας την αισιοδοξία ντωνε για ζωή.
Και ταχιά εξεστρατεύανε οι συντροφιές στσοι διάφορες ακρογιαλιές κι ετσά επλουτίσανε κιόλας τα σαρακοστιανάντωνε και με φρέσκα θαλασσινά. Απού τ’ απλώνανε ούλα μαζί απάνω στα στρωσίδια απούχανε απλωμένα οι καλές και πανάξιες νοικοκεράδες τση χρυσής εποχής τση νοικοκεροσύνης. Κι εκειά δα, ανοίγανε τη σαρακοστή κεφάτοι και χαρούμενοι. Κοντά στη φύση, απού τη λατρεύανε, γιατί τη κλεισούρα δεν την αντέχανε, γιατί ‘τανε ελεύτεροι άθρωποι κι η ζωή ντωνε δεν ήτανε τυποποιημένη και δεν έμπαινε σε καλούπια. Κι οδηγίες επαίρνανε μόνο από τη παράδοση. Και τούτεσας τσ’ ώρες ήτανε ούλοι εκειά μαζί, ως κι οι ξενιτεμένοι κι οι γι αποθαμένοι ντωνε. Γι’ αυτό και στσ’ ευχές τωνε, όταν αδειάνε τα μαστραπαδάκια το μαρουβά κρασί κείνησας τσ’ εποχής εις υγείαν ευχούντανε κιόλας να χαίρονται τα στάφανα ντωνε, να ‘ναι γλυκοσαλισμένοι και χαιράμενοι, στσοι χαρές τω κοπελιώ ντων, και των απόντρευτω, εκαληνωρίζανε όμως τσοι ξενιτεμένους. Εύχουντανε καλή ψυχή στσοι γερόντους και τσοι γράδες, κι ο Θεός να συχωρέσει των αποθαμένω ντωνε.
Ετσά ξεκινά η σαρακοστή, απού όπως λέει και ο λαός «δε λείπει ο Μάρτης» και άνοιγε η των πνευματικώ αγώνω αρχή για όσους θέλουνε να μπούνε σε τούτονα τον ανηφορικό δρόμο αιτούμενοι να αξιωθούμε να προσκυνήσομε τα Άγια πάθη του Χριστού και την Αγία Ανάσταση.
Ετσά τσοι ξεπερνούσαν τσοι δυσκολίες και ξεχνούσανε τα βάσανα ντωνε τοτεσάς. Μα οι δυσκολίες κι οι γι αναποδιές απού πλακώσανε τα τελευταία χρόνια δεν αφήνουνε περιθώρια γι ανοντρανίσματα και κουράγια. Και δεν έφτανε ο κορωνοϊός απού ταξιδεύει συνανθρώπους μας στην αιωνιότητα και δε λέει ν’ αναμαζωχτεί κι άξαφνα εξέσπασε ο αθρώπινος παραλογισμός με έντονα τα χαρακτηριστικά του απαθρωπισμού. Φρίττω με τη σκέψη πως τούτηνε την ώρα αθρώποι σα κι εμένα με παιδιά κι εγγόνια σκοτώνονται από σφαίρες και μπόμπες, απού πιστέψετε με δε με γνοιάζει η προέλευσης τωνε. Κι αναστορούμαι ένα άλλο πολιτισμένο Ευρωπαίο, απού και ‘κεινος ήθελε να διορθώσει τα «κακώς κείμενα» τοτεσάς κι αιματοκύλησε την αθρωπότητα και μας εφόρτωσε με ξεσπιτωμούς και κακουχίες, για να αναζητήξομε προστασία από τα σπηλιάκια του βουνού.
Θέε μου, βάλε τη χέρα σου και παράτεινε το Έλεος σου. Και βλέπε μας το νου μας. Καλή σαρακοστή Αναγνώστριες κι Αναγνώστες μου κι αναζητηχτοί.
Σημειώσεις
Γροικώ = Ακούω
Κουζουλάδες = Τρέλες
Αντιγαέρνει = Γυρίζει πίσω
Αναστορούμαι = Θυμούμαι
Χαροκοπιά = Γλέντι
Πατουλιές = Ομάδες
Αλικόντιζε = Εμπόδιζε
Μαστραπαδάκι = Μικρό μεταλλικό δοχείο νερού
Αναντράνισμα = Ανασήκωμα
