Θα µπορούσε να ήταν ο φίλος µας, ο αδερφός µας, ο γιος µας. Έτυχε και ήταν ο 22χρονος Παναγιώτης, έτυχε να µαυροφορεθεί η δική του οικογένεια αυτή τη φορά. Γιατί σε αυτό τον τόπο, από τύχη ζούµε και πεθαίνουµε, χωρίς υπερβολή.
∆εν έχει µείνει τίποτε καινούριο να γραφτεί για τα τροχαία στην Κρήτη. Υποδοµές, οδηγική παιδεία, καπετανιλίκια µε κούπες και γρήγορα αυτοκίνητα, κεντρικοί δρόµοι να µετατρέπονται σε πίστες από οδηγούς δικύκλων ακόµα και µέρα – µεσηµέρι.
Μόλις στεγνώσει το µελάνι από το ένα δυστύχηµα, ξεκινάµε να γράφουµε για το επόµενο.
Κι είναι ακόµα µεγαλύτερος ο πόνος ψυχής όταν γράφουµε για νέους ανθρώπους· και η οργή µεγαλώνει από τις λεπτοµέρειες που βλέπουν το φως για το τροχαίο στη λεωφόρο Σούδας το Σάββατο στα Χανιά.
Τι να ζητήσουµε που δεν έχουµε ζητήσει µέχρι σήµερα; Υποδοµές; Αστυνόµευση; Αυστηρότερες ποινές;
Ας ζητήσουµε κάτι από τους ίδιους τους εαυτούς µας. Να έχουµε τα µάτια µας ανοιχτά. Για τον φίλο, τον γνωστό, τον συνεπιβάτη, τον πελάτη που σερβίρουµε και ετοιµάζεται να πιάσει µεθυσµένος το τιµόνι, τον παραβάτη που σκεφτόµαστε να του τη “χαρίσουµε” για µια φορά.
∆εν θα κάνουµε σε αυτόν χάρη. Στους εαυτούς µας θα κάνουµε γιατί στον δρόµο του µπορεί να βρεθούµε εµείς.
Τα είπε όλα ο πατέρας του Παναγιώτη χθες µέσα στο δράµα που ζούσε: «∆εν θα είναι το τελευταίο θύµα το παιδί µου. Γιατί δεν έχει αλλάξει η νοοτροπία και δεν θα αλλάξει ποτέ».
Μόνο αν αλλάξουµε νοοτροπία, θα ορίσουµε την τύχη µας. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουµε να ζούµε από τύχη…
