Αποχαιρετισμός στον Μίνω Ζομπανάκη

Όταν ο άνθρωπος που φεύγει είναι του ηθικού αναστήματος του αείμνηστου Μίνω Ζομπανάκη, η απώλεια και το κενό είναι δυσαναπλήρωτα για όσους τον γνώρισαν και για όσους είδαν σ’εκείνον τον «μέσα» άνθρωπο. Επιφανής και πασίγνωστος για την οξύνειά του αλλά αφανής και χαμηλών τόνων στην ιδιωτική του ζωή. Υπερήφανος κι ευθυτενής ως εικόνα ανδρός αλλά ταπεινός και ευπροσήγορος με όλους.
Πάντα μου έδινε την αίσθηση ενός τεράστιου ΔΡΥ, απόρροια της σιγουριάς που εξέπεμπε, του χαμόγελου της καλωσύνης και της αυτοπεποίθησής του ταυτόχρονα. Ενας πυκνός σε αισθήματα ΔΡΥΣ, με ρίζες βαθειές, με πίστη σε αληθινές αξίες, σε όλα όσα βρίσκονται στο βαθύτερο είναι μας ριζωμένα- κι εμείς πολλές φορές τα απεμπολούμε. Με γερό κορμό-στήριγμα και δύναμη- με κλώνους παιδιά κι εγγόνια, με πλούσιο και βαθύ ίσκιο για όσους είχε υπό την προστασία του. Ο πανδαμάτωρ Χρόνος, πριόνισε το περήφανο αυτό καλοϊσκιωτο δέντρο, αλλά οι μνήμες θα το διατηρούν ζωντανό. Θα ζει, όσο οι πολύ δικοί του άνθρωποι, οι ευεργετηθέντες, οι κοντινοί του φίλοι, οι απλώς γνώριμοί του, θα ανατρέχουν νοερά σε κείνον και θα εύχονται να αναπαύεται εν ειρήνη. Εύχομαι κι εγώ μαζί τους, να είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης του γενέθλιας γής που τον σκέπασε.
Τα θερμά μου συλληπητήρια σε όλους τους οικείους του.